(met dank aan K.Schippers)
om klare poëzie te schrijven
moet je dicht bij jezelf blijven
goed om je heen kijken en de
verwondering het werk laten doen
zoals dikwijls bij de dichter K.Schippers
het beter kijken een eigen
leven is gaan leiden
rest ons nog de leemte van
tussen zeggen en schrijven
die haar stempel drukt
op het ultieme…
ook al veranderen ze
nooit van vorm
toch dragen ze leven in zich
een geest in en uit de fles
melk voor een kind
een gierkelder met voor
op het land indirect leven
al jaren een norm
gedachten verbeeld in
steen marmer of hout
dood omsluit leven
hoe kil ook en koud
iedere dooie vorm heeft
zoveel te bieden aan inhoud…
een wit vel
wil uiteindelijk ook gevuld worden
met kleuren
met woorden
liefst met hele mooie
het heet niet voor niets
maagdelijk wit
de drang naar leven
is zelfs een
dood wit stuk papier nog gegeven…