Alle inzendingen over Klooster

De kleuter die ik was, zag overal kloosterzusters zich bewegen in bruine habijten en dan geheimzinnig verdwijnen in duistere spelonken van gangen en stallen, in verboden tuinen, uit zijn wereld voorgoed. De vensters van het convent zijn donker. De laatste nonnen bidden de completen in de kapel van Sint-Annadal.…

Het monnikenpad overwoekerd door bladertakken, de weg naar het klooster van weleer. Geurende appelbomen en de jasmijn door zonlicht overgoten vergankelijkheid. Rust en stilte, het heden en verleden samen komen.…

nacht hij en zijn liefde “een gespleten bed” op zijn duivelse kussen lag twijfel, verzet verward schrok hij wakker ontdekte zijn fout hij wereldse stakker met een klooster getrouwd?…

Angst waarin de deur van een veilige ruimte niet openslaat wordt de liefde begrensd door de smeulende twijfel, een geur die het heilig vuur blust in de verlokkende wind en alleen de as van rossig licht in het verlangen achterlaat. De kleur bepaalt de sluier van het vergezicht, omhelzing van puur paniek, los van berouw en spijt hebben…

Hoe het klooster daar hangt bijna in de wolken en geen hoogtevrees…

Een hangend klooster hier dichter bij de hemel dezelfde graven…

Monniken bidden het oude klooster ademt serene stilte.…

[Senryu] de monnik schoffelt grondmist wikkelt het klooster in een sacraal grijs…

Nu zeg je dat we beter samen in een klooster kunnen babbelen, terwijl gemengde kloosters nog steeds niet bestaan, gekkerd! al begrijp ik wel de heilige sferen, die je bij ons samenzijn wenst te inhaleren.…

SEXT Bezieling en overtuiging midden op de dag roept het angelus ons op tot gebed als uiting van liefde mijn dagen in het klooster 5…

Diepte gesprek waarin stilte en kleur ons een weldaad doet zo verlaten we de kloostertuin herfsttinten strelen onze ogen je kunt goed zwijgen zegt hij dat is een kunst van God gegeven als we stil zijn is er een wacht voor de lippen want soms in ons spreken praten we onze mond voorbij hoor en kijk toch eens zegt hij alles spreekt…

tegen het water gestreden tot alles weer bezwijkt het baatte niet meer de Dollard was sterker en kwam telkens weer het klooster verviel werd verlaten opgeheven bestaat niet meer…

In het dorpje Kloosterzande is niet veel meer voorhanden Het klooster is afgebroken... De marieschool bleek aangestoken... De burgemeester is verleden tijd en mij zijn ze ook al ’n tijdje kwijt…

Twee jongens onteerden te Smilde in 't klooster zuster Mathilde; ze vergrepen zich niet aan zuster Margriet, volgens hen, omdat zij niet wilde.…

Het derde uur van de dag een stil zegen uurtje de hymne van de Geest zingen met Gods adem mijn dagen in het klooster 4…

De schaduwen lengen in de kleine dood van elke dag beseffen dat we nooit iets eeuwig bezitten mijn dagen in het klooster 6…

Men zegt dat de pastoor vannacht een non in ’t klooster heeft verkracht en zich daarna niet kon bedwingen “Non, je ne regrette rien” te zingen.…

San Damiano eenvoud en soberheid hebben in dit klooster gestalte gekregen mijn overvloed tot zwijgen gebracht in vriendschappelijk delen van vrede en alle goeds…

De schoot van de stilte uur van de nachtwake vertrouwd raken met duister gehuld in het niets als wij de oren en ogen sluiten mijn dagen in het klooster 1…

In het klooster van las Huelgas In de biechtstoel zit de priester, Fluistrend spreekt zijn biechtelinge Van de wereld, van haar zonde. Nimmer zien des priesters ogen Wie hem toespreekt. Nimmer blikken In de wereld meer de vrouwen, Die het klooster heeft begraven.…

rond het klooster in gewijde stilte schuilt het land in nevel en mist lijkt de tijd met rust gelaten ontwaakt de dag in zuiver licht…

Het klooster lijkt zwijgzaam in vrede muren hangen oud de schouders krom zwaar vermoeid tegen elkaar gevleid hun vensters staren loodloos glas in tijd waar lijden tocht trekt door ‘t heiligdom bruine stenen; afbrokkelend verdwenen gevallen in dwang van eerder slechten het gedronken bloed versnelt ze tot gruis verlokken de wind, “breng…

Voltooien van de cirkel bidden om een vredige nacht het ritme van de dag verbinden we met ons leven de kosmos is het bed waar we morgen uit opstaan mijn dagen in het klooster 7…

naar het klooster loopt dood.…

zelden klonk er zoveel schoonheid in de stilte sierden zachtere tinten het krieken van de dag dommelden klooster en akkers in zijden nevels bleven woorden langer zwijgen m’n zinnen vromer dan gedacht…

aan de oever van de wiel fluit ik het oude zonnelied over zuster aarde en water, broeder zon en wind de kloosterkat komt naar me toe, spint haar plekje in mijn schoot ik streel en noem haar schuchter zuster poes…

wandelend naar het oude klooster langs zachtgroene weilanden en sluimerende bomen fluiten vogels mijn vermoeide voeten blijmoedig welkom kerk en gangen, tuin en water ademen nog rust en tijdloze stilte het voelt alsof ik hier thuiskom er schuilt een monnik in mij…

tussen heiligen van glas in lood in het donker zo wonderlijk belicht bij verstilde stemmen en oude gezangen bekruipt me een heimelijk verlangen te leven als een vredige kloosterling…

Een nieuwe dag daagt uit de schoot van stilte vieren we licht nu nog onvolkomen maar als een geschenk overkomt schoonheid ons…

Het daglicht sterft langzaam weg we ruilen het in voor kaarslicht we verzoenen ons met de tegenstellingen in ons en smeden ze om tot eenheid…