Alle inzendingen over LAIS

Dit is dus waarop het heeft zo lang gewacht. Dat het hier was, is, en zich leven laat voor wat het voelt, dat zij het hiertoe bracht, dat het druipt waar zij ledig lacht en praat, dat zij humaan werd en dus vol van haat. Het laat zichzelf als niets verdwijnen en ontbindt de zang tot aardig lied voor hen. Het wordt wat lucht, of water waar zij…

Schoon wordt nooit een ding van goud of lood waar starre ogen hebberig naar staren. Schoon wordt nooit een mens die je stil en dood en ingelijst op foto wil bewaren. Schoon is niet wat ik voor jou vergaren kan, dat heb ik als een bloem al stuk geplukt. Want schoonheid wordt door hebzucht onderdrukt, haar parel met de taal van ’t zijn besmeurd…

Het is haar het, van nietigheid heelal, der stelsels sluier vliedend van het nu: het is het, een niets en van niets het al. De tijd is teken slechts, een residu, want eeuwigheid is nu, niet continu. Waarheid omarmt het als een warm gebeuren. Schoonheid zweet en danst in zang en geuren. Het is haar poort, van vrede het gebaar, het is de code…

Kamer, leeg salon. Twee zetels staan er. Aan de haak: een harnas, een nachtjapon. De keuze die zij waren vergaat er. Non Si Non La: het motto was een bron. Het schilderijtje is een liaison, hechter dan zij waren, vals voor elkaar. Het ziet zichzelf, herhaalt een oud gebaar. De haard smeult nog, dat is maar beter zo: je mag de hoop niet doven…

Het is als ruimte buiten elk bereik. Het is een vallen vallend zwart in zwart. Het was gebaar, het smelt als sneeuw tot slijk. Het is een woord dat niets tot lid verhardt. Het wordt gezegd, gedicht: een het is hard. Het wordt gebruikt als stoplap van bestaan. Het regent, het gaat, het wordt niet gedaan. Het zocht begin dat nooit begonnen was.…

Het wil schoonheid schoonheid laten raken wimpers zien langs lippen glijden, het oog stormstil, het lichaam zee, de ziel een baken: beweging wil bereiken dit betoog. Zij is moment waarin het nu bewoog, straal waarin het licht zichzelf betekent, stroom die zich in de stroom vanzelf herkent, parel in het wak van het verlangen, geheim dat met een…

Badplaatspromenade, noorderwind. Schril als de meeuwen krijst haar stem. Nijd brandt haar zuur in de slokdarm. Het slikt haar wil die met naaldhakken klakt. Het nijpt op zand dat stuift uit de hand. De tijd is een wand met tongen aan de andere kant. Niets gaat nog open, dit licht is van kant. Iets heeft de schoonheid als van papier verbrand.…

Als de dag sterft, in de klem van de nacht, zal het als een ster verschijnen, minnaar van haar al. Rood kleurt het haar wangen, zacht. Het licht is jurk, glijdende zijde daar waar haar oker zich onthult: huid, gebaar van haar, één glimp ervan geeft het bescheid. Het laat zich door haar leden leiden, scheidt hemel van aarde, water van hel…

December. Bomen staan naakt en bevrijd. De huizen glimmen en de spin gaat dood. De kale maan houdt niet van narigheid: zij wil haar aarde echt en recht en bloot. De zon loenst schuin, zijn gluren is van lood. De mens loopt krom, kop in de kast en koud zijn de gedachten, lelijk, dom en oud. Niemand heeft haar licht gezien. Hier ging zij…

“Schlaf und Tod, die düstern Adler / Umrauschen nachtlang dieses Haupt” Georg Trakl, Klage Slaap en dood, uw zwarte zeilen ruisen en vermalen worden 's nachts in het hoofd woorden tot korrels, letters tot gruis en buiten stormt het Niets, stom als beloofd: koud en stil wordt het leven weg geroofd.   Lijven rijten open op de tanden van…

” Wenn es Abend wird, Verläst dich leise ein blaues Antlitz.” Trakl, Verklärung Blauw, violet met purperen vruchten vouwt de avond zich langzaam de handen en vogelzang waart weids door de luchten. Streng de nacht bekruipt de trage wanden en zon bloedt uit in wazige randen. De peulen der graven barsten open in het wit van de maan. Lijken lopen…

Van het gebeuren meende het dat het geschapen was, en van die schepping dacht het zelf het doel en de betrachting, ja, hét van het te zijn. Tot plots, o stille dag, gezegend uur, toen het het echte zag. Het echte heeft geen naam en ook geen doel. Het echte is niet iets, niet eens gevoel dat je in rust alom ervaren kan, met het gebeuren mee van…

Van achter het masker, uit de gaten, aan hun git gebonden zijn de woorden, slaan een laken rond niets dan hiaten, verwijzende naar verlaten oorden, pracht van niets waartoe het nooit behoorde. Lyriek ontkent net zo haar verwoording, haar zang gaat dwars doorheen elk woordending, het perforeert elk 'ik' en de persoon.   Maar, bazuin, leg niet…

O kwade wijven vol van nijd en spijt, hoe wrang uw tongen rollen in hun hol! Hoezeer het schrokken van uw haat u leidt, dat u zich in uw gal verslikt en bol uw rode hoofd laat draaien als een tol, dat zweren van verwijt te barsten staan in uw bevroren schoot, tekort gedaan door het wier pen u nu ter dood benijdt, omdat het u bij leven koud liet…

“Esprit caché des lois / qui d’ ici loin mais fort lié / dans les choses est exprimé” (onbestaande versregels gedroomd op 13/2/2017 tussen 6:30 en 9:00) sluipgeest der wet die ver van hier in strak verband der dingen zin verzet; bloeigedaante, warende doorheen verwelkte bloemen; spookgedachte, vluchtend uit gestalten die vergaan; aggregaat…

chiraal is het de vele schimmen die haar lichaam telt vooraleer haar lichaam raakt het blanke laken waarop het als een teken kwetsbaar ligt te slapen, naakt bij nachtinval. de maan slurpt slierten mist die van de kale takken druipen. heel de dag sleurt zij het mee, het vreemde hier en daar, dat onverwacht gebaar. zij vindt het woord niet…

haar lijf is koude vlam, heur haren vuur, haar lippen zee waarin ’t verdrinken wil haar ogen licht dat geselt en bestuurt haar huid is rein, dat maakt het aardse stil. het wil haar wereld zijn, vreugd’ én pijn, het wil alleen in haar bestaan, het wil alleen haar zoenend het nog zijn, het wil in haar als het in haar vergaan. de krullen van…

Straks versteen je weer in mij, doods en kaal, een teken in een wereld van tekens, zuiver gefluister in de dodentaal, restbeweging onder honderd dekens, naam van het niets, herhaling die telkens mij roept maar zonder klank in dit bestaan. Ik wil jou voelen, nooit van mij vandaan. Ik hoef dit zonlicht niet, ik wil duister, het droeve donker waar…

Zij zien de kinderen die joelen op kraaiende peuters, hun roodhuidenkeel opengesperd en de oudjes steunend op bouwval. “O weet je nog het zandkasteel toekomst” zegt zij, en hij: ”er zijn te veel ratten”. Hij bibbert en slijmt. Te hevig de zomer komt klaar, zon angelt stevig in ’t Avondland zijn gif van de hitte. De wet bliksemt neer. “Maskeer…

Nu in duizend ongedane daden in klaarte oplicht al geheel het pad met de uitgesponnen levensdraden en niets nog wijst naar vrijheid die het had verborgen in het draaien van het rad, nu het haar licht als git ontvangen heeft en er geen hoop meer in zijn duister leeft, nu feit de nood opheft aan menig woord, nu rust de spin gevangen in haar web…

Nu het zich weer in stof en as vergaart en droog de rauwe brokken haat verslikt, nu het vonkt als het maar van haar gebaart; en het op de feiten foute data hikt en bij de pantomime lacht en snikt, omdat het weet dat alles toch vergaat, nu zij in het en overal bestaat, nu het heet haar vuur door zich voelt varen, nu is het weer bij doem tot…

Jij, de korsten ik op jouw afwezigheid, het verdwijnen waarin genadig blijkt: onwetendheid, mijn onmacht en het respijt dat niemand krijgt. Jij die nooit op jou lijkt, een schelp waaruit de zee verdwenen is, mijn hand waarin jouw weigering verzuurt en hoe vervloekte liefde verder duurt terwijl ik grijp en hijg en mij verzwijg. Heb ik verlangen…

In de ondoordringbaarheid van mijn zijn, het artefact dat jij als mij aanschouwt, terwijl ik nergens ben, ontsta in pijn als sparteling, terwijl jij muren bouwt rond het gras met de walg die mij vertrouwt, in het matte zwart van jouw stalen as waar alles is, en blijft, dat er nooit was, in't git waar niemand nog mij raken kan, waar niemand mij…

Waarheid, die wervelende verveling die ruwer steeds te diep in mij ontstaat, dat ik erbarmelijk te wiegen lig, zing, lezing na lezing mijzelf ontdoe van haat, haar in mijn vervoering breng, in 't gelaat de verschrikking ontwaar van haar schoonheid en in mijn stem haar onnavolgbaarheid omwikkel met het naakte van mijn taal, de galm ervan in letters…

Mistroostig de kale takken reiken van het zuigende naar de grijze lucht. Geen ene plaats is nog te bereiken want het zicht is van mijn stilstand vlucht en klank versmelt tot onleesbaar gerucht. Jij, trilling in mijn vingers, maakt je haar los en schittering daalt neer, godsgebaar. Ik was er niet, weigerde, was niet klaar. Ik ben er nu, solitair…

Op het eindpunt van haar stralen, waar tijd de mens verlaat, aan het raakpunt van haar schijnen waar ’t menselijk betrachten zwicht, in loden stilte achter hemels klaar: de gouden lichtval in heur ochtendhaar. Haar ogen wijken niet, haar lach klinkt klaar, haar hand herhaalt het denken als gebaar, het haar omkranst haar woordeloos gebaar en…

Motten die elkander open wrijven, als harde diamanten in de nacht: sterrenstof bekleedt de tere lijven bij hun labeur dat niets van hier verwacht maar van het duister wil de pure pracht. Zij, als nacht zo nodeloos geboren, zwart op zwart en in dat zwart verloren, zijn licht dat om zichzelf verlegen zit te bidden dat het duister hen verhore…

Toen het had haar stem gehoord die avond die de dag aan duisternis deed klinken, was er geen klank die zijn gehoor nog vond want het hoorde zich in haar weerklinken: vernietiging die in haar bezinken zou, bloed met git verbinden, eindstand met de dagen, en nacht met elke hand. Want het had geboorte zien gebeuren, zwarte kern van de immense brand…

Elk lijf is een lijn, ’t frêle huiveren van de pen in de leegte die wij zijn. Handen willen de handen zuiveren, armen de armen ontdoen van de pijn, maar de lijnen blijven altijd te fijn, en het lijf onthoudt niet haar zaligheid. Het draagt zich voor: onthouden lelijkheid en schrijft alsof het sterren doet ontstaan, maar waar zij het in het…

Er is teveel. Het schakelt storing uit: knipt in de lichtenwalm tot het ziet haar zwart verschijnen dat verteert. Het sluit wanklank uit, want walg verstoort het lied. Het hoort zijn stem die zegt wat zij gebiedt. Het is met haar voldaan. Het kent maar kraakt haar erecode niet. Het wacht. Tijd maakt altijd einde aan bezweren van kwaad. Het…