Alle inzendingen over Lege bladzijde

De zin probeert men te mijden; opnieuw een lege bladzijde.…

Omgeslagen blad bevatte kleur pagina lege bladzijde.…

Verhaal absorbeert op een lege bladzijde na elke komma incontinente woorden waar nooit een punt achter staat.…

leemte is de vijand van de dichter een lege bladzijde moet worden beschreven met dat wat zoal aan hem voorbijtrekt en wat hangen blijft in de zeef van het geheugen de dichter is een zoeker die zich wel moet schikken in 't lot van het onvoltooide…

fragmenten vallen als dagboeken omlaag lege bladzijden spreken boekdelen over het lot dat haar was toegedicht gelijk een wees zet ze de regenboog almaar dikker aan om zo geluk over haarzelf af te roepen langzaam verkleurt de herfst…

Als een uitgelezen lege bladzijde staar ik nu doelloos voor me uit ik vroeg je wat je precies wilde en jij kwam met een onverwachts besluit, altijd grijpt die irritante vrijheid in was dit het dan alweer?…

twee zielen in liefde op weg naar de liefde van je leven jezelf in karmische relatie weerloos in ontbloting in de weergaloze kosmos stralend in de essentie van wind weerspiegelend in idealen van kracht gestoffeerd in licht wat op goud lijkt reizend binnen de grenzen van geelpaars waarin de lege bladzijden…

bladzijden met slechts losse woorden zonder enig verband…

Er heerst een winterse stilte tussen de lege bladzijden van het onbeschreven winterboek wat er na het bezinken is blijven hangen aan de mensheid is jouw wanhoop uniek in zijn alleen zijn maagdelijk als onbetreden sneeuw als een ster in donkere nacht die menselijke schaduw verlangt waar het licht de wensen wegneemt doodse kalmte zich…

je mag me naar de hel sturen mijn ogen vullen met vuur me murw slaan tussen de anderen die nog ademhalen in hun dood hoe gemakkelijk zal het gaan omdat ik het lieven nooit leefde het leven niet liefde liefhebben nooit leerde het kind dat iedere dag bewoog op lege bladzijden nooit dichter bij een aai of een plekje in de zon gewoon…

Gelijk de trotse ziel ik ben gedragen in een donker verleden door lafheid die ik herken voor driften, mij eigen die ijdelheid ontstijgen breinspinsels dwingen tot zwijgen klim ik omhoog, bestijg de beugels rijdend op de wind haar vleugels neergestreken in stormen gelegen geknield op lege bladzijden wegen heb ik gebeden tot de woordenregen…

het licht over mijn bureau vloeit uit in het donker ik wacht mijn bezoekers in op papier mijn vier kinderen dorsaal en anaal hangen ze keurig in balans de vinnetjes aan hun keel bewegen aanhoudend ogen bijzonder zacht in het vlakke brakkige water levert mama strijd met de metaforen kom dichterbij hier over woordenboeken en lege bladzijden…

bladzijde in je eigen levensboek wees dapper om het leven te leven houd nu al je hoofd hoog voor de volgende dag na alles wat er is gebeurd komt er ook een nieuwe dag…

het lijkt verdomme wel of ik ben opgegroeid tussen witte jassen; altijd pogingen een wankel evenwicht te verruimen of bezig lege bladzijden te vullen met opgeraakte gedachten het moet geen obsessie worden geen ontworteling van maangewassen dan liever op pad met dode paarden die niets zeggen terwijl de levenden op ontknaping van gemis wachten…

ik ben jouw boek en je handen strelen mijn bladzijden je handen zijn zacht en je leest met gevoel en je doet een greep naar mijn gestolde woorden voor mij ben je nooit uitgelezen verdrink maar in mijn gedichten…

je geen gedaante hebt, je stem geen kracht meer vindt naast alle doden bij elkaar als alles in elkaar beweegt levend of niet soms gekend of onherkenbaar verward zover men ziet ik weet niet hoe het komt dat ik je mis uitlegbaar dat alles dragelijk begrijpelijk is het spel te simpel in de schijn van nabijheid, de sterfelijkheid in een bladzijde…

een bladzijde heeft slechts vier zijden en een voor en achterkant geen gevoelens en kwesties die je bij voorbaat moet vermijden nee er is nog niets aan de hand haar blanke ziel mag ik beschrijven met woorden die mij invielen en zij die dit blad niet haalden zullen voor mij altijd zichtbaar blijven want zij waren het die bepaalden dat andere…

Beste meneertje Groen als gras Koekeloeren en loeren Je kritiek als lege kas Ik zou nooit Met ik beginnen Ooit Poëzie eren en beminnen Op verbeterd worden door woorden Komt als zonnestralen Verhalen En weer dan opnieuw horen Deze echo Haec libertaris Ergo Leids zoals dit Poetica Nascitur Non Fit Dus jij creëert een gedicht…

herinneringen verdwijnen het verleden zakt weg een geschreven boek gaat bladzijde voor bladzijde ten onder…

weinig zo moeilijk als lezen in de tuin de vogels zingen kwetteren schetteren de vlinders fladderen de mieren kruipen her en der uit de voegen een slak heeft een wereldreis voor de boeg en wat er op de bladzijde stond die ik net omsloeg ben ik al weer vergeten de natuur heeft dit op zijn geweten ik leg het boek maar neer en ben de…

de ontevreden welvaartskneus heeft angst - humeur van likmevestje zijn métier - z’n tweet-vervuiling braakt een heilloos ‘nee’ hij líjdt en leidt; zijn kwelzucht duurt het langst gedachten kloppen in zijn brein: parbleu, kom op, breek áf die ongein, nomdedieu!…

Harde bankjes geven een glimp van 't ultieme: daar liefde te voelen, er zijn met je lief, je vergaat van de dorst en ze biedt je niets aan, maar gewoon bij elkaar zijn, dat is het sublieme. Daar zijn de platanen, het plein van Camus dat klaterend zijn in het ongerief, dat domweg, eenvoudigweg, laten gaan, het heden voorbij en bestaan in het…

wordt twintig jaar later naast zijn tweede vrouw begraven dicht bij de tombe waarin z'n vrouw wacht Geweten gekweld door vaders 'verraad' verdraagt de zoon 't leven niet; sterft en op vaders plek in moeders graf bijgezet Ik sta bij hun zerken, in gedachten verzonken vul de leegte tussen gebeitelde woorden lees hun geschiedenis op stenen bladzijden…

En je wordt deel van het immense vogelrijk en 't oude hart wordt leeg van pijn en van verlangen, en elk geklapwiek wordt een nieuw liefdeblijk maar zonder hartstocht, en de wind, die waait maar door en 't ruisen van de zee ruist nu van binnen, maar daar is andere taal, en andere liefde voor.…

de graaiende adem van de nog herkenbare man stolt rood in elk opgehoest woord zijn trage handen bewegen dun de leeg geschreven bladzijden het wachten daalt - nog een laatste dag - in een vage, verre glimlach op blauwe lippen en in ogen zonder morgen langs zijn oude mond hecht een schim de smalle klinkers aan schemerzilte…

zijn leeg het boek mocht er niet komen ik lijd alleen in mijn dromen…

Wantrouwen dat alles Bepaalt van vroeger Tot nu, angst die Me niet veel bracht Dan onvrij te zijn Vijandsbeeld van toen Dat opdoemt in de Morgen van elke nieuwe Dag, en me niet verder Brengt dan schermutselingen Met de mens van nu, Die zich van Geen kwaad bewust is…

stilte schitterde in kapitalen we verzopen ons in bacchanalen maar de woede bleef en liet dit hoofdstuk leeg…

Na de ijzige katharsis is mijn hart weer rein; mijn wonden zijn geheeld, ik kan weer bollen planten, en adoratie voelen voor al het verwante en liefde brengen waar ze hoort, ootmoedig zijn. Ik kan luisteren naar de merel in de heg die ik vorig jaar nog een lied van Mozart wou leren, maar toen ik hem eens grondig wou laten studeren kende hij…

Een lege accu kan een bom bevatten, In volle accu’s is geen plaats voor kruit. Voor aller veiligheid een wijs besluit, Een nieuwe wet, maar om je te benatten. Om met een open deur dit af te ronden: De Yank heeft niet het buskruit uitgevonden.…