Alle inzendingen over Lege huls

Ik ben een lege huls Voed het Houd van het Laat het slapen Tot in de eeuwigheid Doe ermee wat je wilt Geen stem, geen benul, wordt gevormd jouw hand Voor jou Een pop Laat haar slapen Mondje open Oogjes dicht Geen pijn Geen pijn Alleen in het duister Doelloos. Een lege huls…

dakloos dwalend door de stad vond ik de lege huls van een huisjesslak zij paste precies…

met lompe harde stap betrad hij mijn breekbare dag maakte rommel en lawaai heel mijn wereld in de war maar hoezeer ik hem miste toen hij verderging het huis klonk plots zo stil de lege huls van herinnering…

Nu, rest een lege huls weggegooid, vertrapt. Stil, en ongezien drupt je laatste traan uit de wond die eens haar lippen kuste.…

Zonder dromen, is uw lichaam een lege huls. Dromen geven een nieuwe impuls!…

Meer dan ooit ben ik een lege huls En ik vervaag in een wereld vol lucht zonder jou…

als ik mijn pen beweeg op het papier is alles wat ik schrijf een lege huls ik wacht op meer, een krachtige impuls de regels blijven leeg, het stopt bij vier maar dan zie ik een deur die op een kier staat, licht werpt op m'n blad en mij iets guls aanreikt, het ziet eruit als uittreksels van muzen van de maan; tweede kwartier en halverwege…

Je bent in Hogere Regionen opgestaan en van daar uit kijk je op me neer en zie je hoe ik straks ook niet meer ben die ik schijn te zijn, maar een lege huls, een verpakking van een Hoger Ik, waar jij al bent en ik ooit zal zijn.…

huls in een verhuld domein Een textuele gordiaanse knoop Een grabbelton uit de winkel van sinkel In tenenkrommend managersjargon…

Deze kamer is een lege huls Ik woon elders Jouw zijden sluier slingert nog rond Opwolkend, kolkend, kwellend Zwellend in het geheugen Ik blaas naar het grijs gordijn Dat tussen ons schoof De muren kaatsen de kreet terug Er was ooit meer Een rimpelend meer van verwachten Diep en stil Maar waar bleef het?…

Hij steelt je lach, zuigt al je energie op en laat je als een lege huls op de bank liggen waar je dagenlang niet vanaf komt. Tegen de tijd dat je je weer herinnert hoe je benen werken, doet je hele lijf zeer van het leeggezogen zijn.…

* Het is zoals het is, Je bent zoals je bent Er zijn er meer als jij Maar wat doet dit met mij Je proza-poëzij Je egowoordenbrij Je zelfbeeld op een rij Schip zonder averij Bloem zonder honingbij Wat doet dit beeld met mij Zinloos, je mijmerij Autist-rijmelarij Leg lege huls opzij Aan leegte ver voorbij Leg eens een beter ei…

wiste mijn sporen langs het strand zodat niemand zag dat ik daar liep diepe gedachten denkend in flarden zoutkoude mist zweefden zoetgevooisde stemmen zij herkenden mij als lege huls schonken mij woede en verdriet jaloezie en toch ook wat haat vreugde, zelden uitgeblust en lust en rust voor mij intens gevoelens, maalstrom van genot…

ik zie je naam in steen gebeiteld jouw handschrift is het niet de dood heeft ook je lijf verbrijzeld een lege huls en wat verdriet waar is je bestaan gebleven geen tekens op de muur geschreven hoe vind ik je in deze tijd een hoofd vol vage beelden een lach die om je lippen speelde alleen de bloedlijn praat nog door wat heeft je…

me verstoten ooit in een huls van vlees gegoten en met verf bespoten maar nu leeg geen huls voor mij ik ben leeg ik ben vrij…

Door Belgische soldaten wordt gemord Want ze beginnen stilaan te beseffen Dat ze het in hun land niet zo goed treffen Nu hun munitiedoos steeds leger wordt Het heeft de militairen zeer geraakt: Wie heeft die kogels toch soldaat gemaakt?…

Ik nader opnieuw het frisse ochtendgloren na een doorwaakte nacht vol onrustig getob. Ik weet nauwelijks nog wie ik ben en in mijn bed kroel ik met de luizen en het andere ongedierte. Laatst kreeg ik een tongzoen van een rioolrat. Ik dacht dat een bepaalde queen zich had vermomd. Suffe ik. De eerste werkmieren starten hun auto's al en gaan…

Aan je lippen leg ik aan ga er voor anker Zeil heb ik gestreken hul er je borsten in Dit is nog maar 't begin fluister je Je zit met me opgescheept Loopt hier op m'n klippen.…

je reputatie naar de filistijnen de macht je zag het verdwijnen de nacht alles beklijft op weg nooit ingelijfd stroom verder in het niets zonder herder het lied omhult zonder enige reden dit mens als onbenul…

Die middagson brand op die koppe, gebuk in hul beurende krag; hul swaai heen en weer in die stroppe - en ver is die tog van die dag. Dit kraak deur die brekende brokke: die opdraans is ver en is swaar; die knars in die knakkende knokke, maar hul beur, en die vrag bring hul daar.…

Soos meerkatte hul mae warm staan na die son teen ’n rots in die woestyn, so staan of lê hul op hoeke, so staan of lê hul op kroegstoepe, so bedel hul op straat. Langs die spoorlyn. Geen land ter wêreld spring hul vry, van gelykes tot die ongelykes. Wanneer julle deur jul spogbuurte ry dink tog ook aan hulle, julle, stink- rykes.…

Zij is een huls van vlees die stilligt op een steen, een vlinder met een vlinder om zich heen, en hij is iets dat wegdrijft en weer terugkeert, liegt, breekt en steelt, liegt, wegdrijft en weer terugkeert. ------------------------------------------------------------- uit: 'Open als een schelp, dicht als een steen', 1978.…

Oh wonderschoon woud, begroet de ochtendstralen hul jezelf in goud...…

Ons lae standpunt is te laag en ver, en hul ontseil ons sfeer van ruimte en tyd, daarom word eindelik ons blik versper wanneer hul roerpen stuur in die eeuwigheid.…

en leden in een knagend bestaan menselijk betonrot slaat gaten in het bolwerk tegen de boze wereld zoals ik mij voel zacht en sensitief in hard bestaan mengt hard in zaken zich vormvast stevig met hart voor mensen leg mij uit dat ik kan missen de magneet de stalen botten de harde betonnen huls en toch mijn innerlijke zachtheid…

‘leeg’ en nu dan als alles weg is, je nuchter kijkt in de lege dag. de huls van het laatst geschoten woord, die echo die kale ruimte de uitzichtloze uren. kijk ik op van het blad waar, opgezogen uit het niets, in zwart het wit zich vult.…

de ontevreden welvaartskneus heeft angst - humeur van likmevestje zijn métier - z’n tweet-vervuiling braakt een heilloos ‘nee’ hij líjdt en leidt; zijn kwelzucht duurt het langst gedachten kloppen in zijn brein: parbleu, kom op, breek áf die ongein, nomdedieu!…

Harde bankjes geven een glimp van 't ultieme: daar liefde te voelen, er zijn met je lief, je vergaat van de dorst en ze biedt je niets aan, maar gewoon bij elkaar zijn, dat is het sublieme. Daar zijn de platanen, het plein van Camus dat klaterend zijn in het ongerief, dat domweg, eenvoudigweg, laten gaan, het heden voorbij en bestaan in het…

Als het voor mijn lief was Had ik mezelf, nadat ik mij onthaard had, Ook nog onthemd Ik wil die reclamekus Op mijn oksel, gestolen Zijn mannen-Nivea Hul ik mij, stringent In een niemandalletje Hij vindt mij toch wel…

En je wordt deel van het immense vogelrijk en 't oude hart wordt leeg van pijn en van verlangen, en elk geklapwiek wordt een nieuw liefdeblijk maar zonder hartstocht, en de wind, die waait maar door en 't ruisen van de zee ruist nu van binnen, maar daar is andere taal, en andere liefde voor.…