Alle inzendingen over Lentes

eindelijk lente en het regent ik denk aan alle lentes maar dat is lastig om precies te herinneren welke lentes zaten we eindeloos in welke lentes stierven we van in ieder geval zeker van deze lente…

Zoveel lentes alweer, ieder jaar, elke keer, zoveel lentes alweer in the Spring. Ieder jaar, elke kaar zijn het de krokussen op het Voorhout, is het de voorjaarswind waar je van houdt, zoveel lentes alweer even warm en weer koud. Zoveel lentes alweer word je oud, langzaam oud in de voorjaarswind waar je van houdt.…

dag klein mannetje, dag met jouw blonde krullen pretoogjes en guitige lach op jouw loopfiets draai je vrolijk in de rondte wist je nog van niets dat er een ziekte in jou zou groeien kon je op dat moment helemaal niet vermoeden als leeuwen hebben we gevochten, vanaf dag één wiegend in mijn armen. en in een zee van tranen gleed jij zachtjes…

gedreven bindt zij verbindt zij lengt zij dagen aan koude nachten waarin zij onverstoorbaar verder werkt nu de tijd harder tikt dan de dag ervoor tot de avond valt zij haar vleugels spreidt en zich, vol liefde, overgeeft aan het licht…

ik zie haar nog altijd rond dribbelen mijn kleine grote meid hoe klein ze ook is zij voelt zich al snel groot dan mag ik op een dag niet meer mee naar de wc dat kan ze alleen wel, hoe klein ze ook is naar de kleuterschool, daar gaat ze mijn kleine grote meid dan naar de basisschool op een dag gaat ze; alleen mijn kleine grote meid met…

zoals jij en zoals ik in de bloei van haar leven zomaar een meisje onderweg naar haar bestemming wordt plots uit het leven gerukt vermist en vermoord op een vrijdag middag in juni zomaar een meisje levenloos in de sloot je had gewoon thuis moeten komen dag lieve Romy rust zacht…

geschrokken ben ik van het bericht dat jij ons vooruit bent gegaan voor mij totaal onverwacht zeven jaar kwam ik wekelijks langs en zie je vorige week nog buiten staan waar wij altijd ons praatje hadden, een niemendalletje over mijn fiets of over het weer nu ben jij er tussenuit gepiept jou horen zal ik nu nooit meer jouw…

op jouw fiets naar het feest lange lokken speelden langs jouw gezicht vrienden ontmoet in stilte afscheid genomen met vastberadenheid onder jouw arm fietste je door het maanlicht op weg naar nergens verdween zij achter de wolken al tijden opzoek naar de sleutel bleek je gevangen in een doolhof zonder uitgang dit leek dit de enige…

zwervend door oude straten geven steegjes nog altijd geen antwoord op vragen die blijven spoken door mijn hoofd ook al glimlach ik ziet alleen de weerspiegeling mijn echte ik, zij weerkaatst de leegte die al zolang in mij huist bladeren heb ik volgeschreven al verstierven de woorden in de herfst heb ik ze geprobeerd te vangen stuk voor…

Natuur explodeert met een extreem zachte knal in nieuwe lentes…

de kleur die jou werd toegedicht droeg je met schaamrood op de kaken of deze aantijging waar was of niet je was op jouw hoede nimmer veilig in de stad waar je ter wereld kwam, waar houden van jouw eigen sekse een doodzonde betekent werd je opgepakt, geschopt, geslagen gemarteld, tot je iedere naam zou hebben genoemd van elke zondaar die…

slechts veertien lentes verruil je als tiener de basis voor de grote school nieuwe vrienden en vriendinnen schoolagenda vol huiswerk en idolen zware tas vol boeken zoekt lokalen wisselen sporten hobby’s af tot op een donkere donderdag in december de tijd haar adem inhoudt…

De trapleuningen ontsmet ze met de frisheid van jonge lentes. Doe jij de dakgoot roept ze vanaf het balkon stralend van schoonheid.…

het maakt niets uit hoeveel lentes jouw leven telt want plots is zij weer dat kleine meisje dat kleine meisje vol hunkering naar daar staat ze…

Zoals bloemen in de bladeren bloeien hun bladeren als kronen dragen en dan door voeten vertrappeld worden zo leef ik er zijn lentes en voeten en keer op keer zal ik weer bloeien ...…

in een met tranen gevulde inktpot doop ik mijn vulpen in de hoop woorden te vinden voor een engel zoals jij op een doodgewone dag in maart zit je toevallig in de tram tot de wereld ineens stil staat jouw wereld er wordt geschoten juist op dat moment zit jij op de verkeerde plek door niet te vatten redenen word jij uit ons leven gerukt…

Dat ik nu vijfenzestig lentes tel Vind ik voor een gelukwens wat voorbarig: Als je zo oud wordt, ben je nog niet jarig; Dan sta je in het leven buitenspel. Alleen een dichter gaat nooit met pensioen. U moet het dus nog heel lang met mij doen.…

Lief, laten we de terrasdeuren open doen de vlindertuin begroeten verse weemoed plukken tussen lavendel van verlangen verhaal me de tijd toen het voorjaar nog lentes beloofde ...…

Vandaag zijn de hemelpoorten open om de ziel te ontvangen die mij zo lief is twintig lentes maar en ik overmand door een zee van tranen die ik gaf aan de wind nu schenk ik je aan Moeder Aarde en huis je voor altijd in mijn hart mijn kind…

Weer laat ik door de voorjaarswind mij vangen, weer dwaal ik als een kind door lentes land, verblind van licht, met overbloosde wangen.…

altijd elke juni kwekke kuikentjes in mijn waterkant hoe klein zijn toch die donsjes dit jaar zeven gekropen op de kant alle lentes nieuw leven kleine teentjes wenend tuitjes zittend bij de eendjes aan hun waterrand…

Ze zong zich voluit door het leven met een stem die overbleef langs diepe groeven van een kind dat ongehinderd was gebleven en zich klauterde aan touw in haar nooit uitgewaaide geest om er als jonge vrouw te zingen van de dapperheid der dingen En ze zong er - ach zo mooi van vroege lentes op de dreef die zij als kind er had beleefd met…

Hoeveel lentes...jij telt? ik weet het niet ben -eerlijk gezegd-de tel kwijt geraakt De veertig... heb je zeker volgemaakt kom je niet bij vijftig in de buurt? Ik weet je hebt tafels en stoelen servies en bestek voor een viering gehuurd Want vieren...…

drieënvijftig lentes waren je gegeven in het leven hier op aard klaverjassen in de Baskuul met vette blow deden we zo groot de lol bulderend lachen kon je goed gaf men moed in bange dagen met jongeren werken daar lag je hart morgen 'n nieuwe start maar zonder jou je bent begonnen aan jouw reis op jouw manier eigenwijs…

hoeveel donkere dagen en lange nachten ik ongeduldig op je heb liggen wachten bedolven was je onder dikke lagen sneeuw trok ik brutaal de zon naar hier vleide je 'n tapijt neer van zacht fluweel kwamen uiteindelijk groene stengels uit de grond verschoten knoppen al gauw van kleur speciaal voor deze feestavond drieënveertig lentes geleden…

zij die veertien lentes telde had nog maar net haar entree gemaakt en dartelde vrolijk door het leven midden in de groei van tiener worden onderging ze vele lessen waarvan de één moeilijker dan de ander haar schaduwleven drukte zwaar langzaam aan verdronk ze in een onmetelijk diepe put waar licht haar nooit meer vinden zou…

Het is alweer twee weken geleden dat we elkaar schreven, verheugd lentes wevend tot een gedicht over liefde waarin we onszelf mengen met de openhartigheid van een vriendin en onze behoefte aan verbondenheid Jij rijmt met mij tot een fijnstoffelijke liefde, we scheppen madeliefjes in wuivende velden met kuspoortjes in de hagedoorn de…

oh, lief ik had nooit kunnen bevroeden dat ik onze gelukkige dagen opnieuw zou beleven in de diepe pijn van de winter en toch zou ik wederom nieuwe lentes en zwoele zomers zoeken als bron voor de tranen die onophoudelijk mijn wangen strelen…

Een Marokkaanse kan alhier pas huwen wanneer ze minstens achttien lentes telt. Aan Nederland wordt nu de vraag gesteld verlaging van die leeftijd niet te schuwen. Pas als de huwelijksleeftijd flink verlaagd is kun je gerust zijn dat je kindbruid maagd is.…

zeventig lentes zingend uit bedolven kerk met Jezus aan haar zij http://www.ad.nl/ad/nl/2021/Aardbeving-Haiti/article/detail/457771/2010/01/20/Zingende-bejaarde-gered-uit-kathedraal.dhtml…