Alle inzendingen over Levende aarde

Vrees niet bewogen mens we laten geen sporen na tenslotte blijkt dat de mens deuken in water baarde Dat gevoel besluipt me als ik de mens bezig zie met zinloze zaken op de grote levende aarde Als de mens verdwenen is om welke reden ook schudt de aarde z'n vacht en vormt nieuw evenwicht Bevrijdt van de luizen in z'n schurftige pels…

Midzomerzon, voor U dit gedicht: Schenk de levende Aarde uw warmte en uw licht. Zegen de machtige Eik die als een vriendelijke vorst heerst over z’n groene rijk. Zegen het bos en alle bomen, zegen de struiken, de kruiden en de bloemrijke akkerzomen. Zegen plant, mens en dier met levenskracht en lust, met liefde en plezier.…

Hoe zou je zoiets levend schoon willen kunnen veranderen. De natuur schept zijn eigen waarden zonder voorbehoud. Laten wij slechts trotse bewonderraars zijn van het levend aardse goud. Van de schepping die in verantwoordelijkheid aan de mens toebehoort.…

Aarde in een golf van disrespect Ben ik de gek die zich noch moeite, noch pijn bespaart om van haviken duiven te willen maken en over klein en kwetsbaar te waken in een overvloed aan liefde?…

Als de doden de gelukkigen zijn, verwacht je dat de wereld ophoudt te bestaan Als men een genetisch zoektocht begint naar herkomst van het kind, blijkt het lichaam verteerd door de levende aarde laatste bewijs van z'n bestaan vergaan Overvallen mij die vreselijke beelden rouw ik opnieuw en vraag ik weer wat het kind in godsnaam heeft misdaan…

Leven ontstaat omdat eigen- schappen van het atoom het technisch mogelijk maken,de aardkorst zit vol leven; het kruipt over het oppervlak tot diep in de aardkorst, stroomt met rivieren mee, zwemt in zee, zweeft op de wind hoog in de lucht; 't aardoppervlak is 'n gelei van leven, mantel van Gaya, godin der aarde.…

groen puur levend duur ‘t mooiste op aarde de natuur…

wezens van energie en licht levend, ademend, bestaand stralend, met de ogen dicht onze eigen weg gaand wezens van liefde en vrijheid levend, ademend, bestaand leverend de levensstrijd het pad nog ongebaand wezens van lucht en water levend, ademend, bestaand huppelend tot later het leven eeuwig gewaand…

houden van overstijgt het weten ook als jouw sterven verder wegdrijft het mag dan herinnering heten maar lijkt in mijn wezen gekerfd opdat jij blijft…

Als ik de wind in de bergen hoor, naar de toppen kijk van die landpuisten, weet ik: de aarde leeft. Ook op een begraafplaats zweeft de dood over een akker vol levend wezen. Lopend door het leven is God om mij heen. In de bergen of op de dodenakker Hij is er altijd en eeuwig.…

getekend door de tijd weliswaar goed gespeeld maar tóch... 'warmte vergt jaren groei' schreef de dichter Willem Hussem ooit eens en inderdaad is hout onontbeerlijk voor iets van warmte suggestie is veelzeggend en verwarrend vooral en het zet je dikwijls op het verkeerde been zo ook dit gedicht hoop ik…

De aard is in goudene sterren rood En zwart van stromend, geronnen mensenbloed. De lichamen der levenden een vloot Op der doden stromende levensvloed. En van die levenden geweld'ge dood, Door strijd, van die doden het doden boet.…

Het leven dat ophield Toen het uit zichzelf Beëindigd was - en er geen Levend wezen meer te vinden was Op de aarde die inmiddels Net als alle leven Tot kunststof verworden was En jouw lippen en de mijne Tot plastic versmolten waren In een kus die altijd duren zou…

Als ik dood ben het aardse heb verlaten, en je mij mogelijk mist, hoopt ergens te vinden, bladerend door wat ik achterliet, ben ik woorden geworden in de regels van mijn gedicht. Lees je mij misschien weer even levend. Ik heb je lief gehad.…

levend begraven in de zwarte aarde van het verleden bijtende kou zaait verwarring in onrustig denken tranen verteren lang gekoesterde hoop op een lichtpuntje van de wereld verlaten in verstikkend donker lig je daar…

De aardse tijd heeft een triest slotrefrein. In ’s hemels tinnen dicht je hopelijk door met Heinz en Driek als levendig gehoor –…

Jouw leven was geven Jouw liefde kende geen grenzen Jouw hart was zo groot Jij was zo'n bijzonder mens dat op het moment dat jij je ogen sloot elk levend wezen op aarde in stilte een traan vergoot…

Er liggen nieuwe mogelijkheden open voorbij de zonsondergang: ik hou mijn wereld klein, het hoeft van mij niet groter. Soms stel ik mij voor; men sterft met wie men lief heeft, een bevrijdende gedachte, als je ergens naar streeft, gebeurt het ook. Overal hoor ik dezelfde geluiden van een moeilijk te doorbreken stilte: de onoverbrugbare…

soms wandel ik langs de waterkant waar wij ons tussen ’t riet verstopten nog steeds staat het afscheid op palen en is het water gevuld met droef al zou ik jou willen gedenken de koude woorden uit het steen slijten opdat onze dromen tot leven komen wat rest is spijt en spijt alleen soms kom je voor in gedichten dan leen ik de ruimte even…

bomen en nimphen moeder natuur verbeeldt traag de ruwere vorm oude schors buigt rond stammen gevoed door de bron der jeugd…

aard van het beestje Moeder Aarde, herinner mij woordeloos te spreken met dieren, onze broeders, levend en stervend als wij alle beesten zie ik: de wezens met bont, wezens met vinnen, gevederden, vierpotigen, de kruipende wezens ik voel hun grootsheid samen met hen zing ik het lied van de schepping Titelgedicht…

Ik heb je zo vaak vermoord, maar je was zo weer levend. Ik vroeg dan vaak verbaasd hoeveel levens jij bezat. Het is altijd maar jij. Ik heb je rechts laten zien en links getoond. Maar je koos nooit een weg. Omdat je zo goed wist waar we liepen. Het is alijd maar jij. Het is alijd maar jij…

Voelend de dingen die ik altijd heb gevreesd, levend zo nog nooit geweest.…

In licht geborgen ontvouwt zich een subtiele kracht die zich uitschenkt in een zachte nevel over de aarde stromend over de kale landerijen, dorpen en steden Kleurt zij alles opnieuw in: van verzakte huisjes aan de bochtige dijk en de smalle wateren langs drachtige koeien in de wei tot de vierkante loodsen die zich optrekken aan de regenachtige…

Voorzichtig navigerend in donker gevaar loert om de hoek zonder lamp licht dooft in levenloze ogen blikken werpen op hopeloze toekomst beelden vervagen van vroegere levens ervaring was toen alles uit broodnood zakelijk wordt de lijkzak gesloten.…

duurzaam is en zichzelf moet verdienen maar wegvloeit in de wind van een klimaat wat omslaat na een plotselinge blikseminslag en een lint van littekens achterlaat, Maar in het binnenste wroet de kiem van rusteloze wensen naar onvoorziene resten van een vroeger leven, gedragen door mensen hun hoop getroffen met trefzekerheid, en dezelfde levende…

Mijn levend verleden spreekt als weleer. Aan zijn voetstap door mijn leven leg ik mijn bloemen neer.…

ontkomen strompelend door de wereld tot de wind stil is gaan liggen aan de frisse waterstromen Onderweg moest ik stenen en adders overwinnen en mijzelf vergeten in 't blauw van mijn geboorte huis waarmee ik verbonden ben vergeten moest ik mijn kinderen de dorre harde grond dreef ons uiteen Overal het zwijgen, maar och; de levende…

in het oog met het gekneusde hoofd klopt en bonst de pijn hoe zeer bedreigend ook rondom mijn hart grijpt de ontroering om wie mij nabij zijn in het beklemmend heden waar wordt gebeden duldend waakzaam volhardend gestreden aan de sprankelende rivier daar trekt het zachte levende water met ons op opnieuw geboren strijdt…

Vingertoppen gegoten in zuiver dons dragelijk voelbaar een stralende contour buigt zich diep voorover rillingen zonder koorts op het puntje van de tong loopt over de gevoelstrap van de ruggengraat loopt via de heupen naar de diepten van de bron de hunkering ontspringt in de hersenschors, de verleiding tokkelt op de snaren van…