Alle inzendingen over Lijden

Ter wereld zei een minnezanger Sonnet, jou dichten was genieten Lijden, plezieren en verdrieten…

zij keken maar hadden geen beeld in lege ogen vol gruwel en lijden waarvan men de intense pijnen nooit zal kunnen vergeten terneergeslagen in houding en bewegen in dagen die hun namen nooit meer zullen dragen nog zijn zij niet begraven zonder afscheid valt het leven nauwelijks meer te dragen een bestaan vol vragen…

Oeverloos hoeft lijden toch niet te duren er mag wel een eind aan komen, toch? Maar hoelang God, hoelang, laat u haar lijden nog? Ze smeekt u, heb toch mededogen, met mensen zoals mij, en haal me weg van deez' aard. Want op deze 'manier' te moeten leven, is mensonterend en dus niks meer waard.…

stukje augurk Om ons heen op dit zilveren blad en -feest meer stellen zoals wij een blokje oude jonge haast oranje Gouda kaas met als diens levensgezel een halve rimpelige gelig-uitgeslagen druif met nog een klein stukje pit Wij blijven op dit zilveren blad en -feest Totdat een hongerige feestganger of -dood ons uit ons lijden…

dezelfde ogen Meer dan ik zelf wist werd het verleden nooit gesloten Het heden wordt aan die tijd geknoopt, de stilte werd alleen maar vergroot Mijn ziel bezwijkt door de macht in zijn akelige blik Ik verafschuw mijn eigen reflectie elk verlaten ogenblik Iedere verweerde dag laat de spiegel dit vrezende beeld in tranen lijden…

De passie in zijn ogen broeit bij het zien van haar bevalligheid hij raakt het frêle beeld niet kwijt dat koppig op zijn netvlies gloeit Haar bloeiende bestaan vervloeit als ‘n scherp mes ruw in leven snijdt en hij - van dwangmatigheid bevrijd - zucht dat d’r schoonheid hem zo boeit Hij laat de arme dagen lijden tot zij vermoeid het hoofdje…

wat weten jonge dichters van de kou ze zijn nog in de lente van hun leven ik zie het prille dons nog aan ze kleven ze gissen slechts naar wanhoop en berouw hun winter is een heerlijk sleetjerijden een zweven op de gladgeschaafde noren de pijn beperkt tot tintelende oren geen flauw benul van ongeneeslijk lijden toch zullen jonge dichters…

Met tranen in m'n ogen kijkend naar mijn lichaam overal rood,... bloed krassen,pijn,lijden,...dood. De verwelkte bloemen de donkergrijze wolken hoge muren die dreigend op me afkomen Als een rat in de val. Doodgaan van angst kan niet meer want het verleden heeft mijn ziel allang vermoordt.…

ik heb als kind met zuchtjes wind mijn leven al beschermd waaide mee in het driften van zand langs een herfstig strand verzamelde luwte voor een poos als vorst zijn snijden tot lijden koos toch moest ik later kleur bekennen om mijn bescherming daarop in te stellen ik harnaste een onuitgesproken jeugd waarin ik gezichtsloos loog…

ik met de eenhoorn de nachtmerrie verleid zal ik elders verdwalen in het nergens van ooit bloeit de enige doorn in het oog van mijn tijd als het de droom zal inhalen van mijn eeuwig nooit en ik zwerf, ik zwerf doorheen het schrijden van de stervende tijd met een reikende hand tot ik met mijn lichaam sterf zal ik met de vlinders lijden…

bliksemschicht hem heeft geslecht door brand dacht hij al in de hel te zijn beland de sloot redde hem van een acute dood een onverwachte doop bood perspectieven voor extra tijd misschien wel eeuwigheid toch bleek het gedaan zijn vrienden kwamen er al in grote getalen aan voor het feestmaal van verscheiden terug naar de natuur zonder lijden…

Is het offer te groot waar ik onder lijd? De deur op een kier lijkt zuur Loop ik dan weer met mijn hoofd tegen de muur?…

ga maar slapen doe je ogen even dicht laat de wereld zachtjes rusten zet je zorgen uit het zicht proef de vrijheid van niet wezen als je in je dromen zakt om een andere kant te lezen waar de zon je ziel weer pakt waar de wind je mee laat rijden op de vleugels van je geest ver verwijderd van het lijden zo ver van al wat is geweest…

In het holst van de tijd kruip ik in je tussen de knarsende seconden lijd en verga ik weerloos sterfzucht kruisweg dag slaaploze nacht: 650 milligram acetylasilylzuur 850 milligram paracetamol 450 milligram sumatriptan Met dank aan mijn engel De muze is broos als kristal en hard als graniet Van Thalia tot Melpomene De Waanzin…

in deze rechterhand met haar littekenwaas getuige van wat leven houd ik het heelal gekneld tussen gisteren en morgen verborgen achter toen en later en de heerser over het lijden in het hier bevoel ik het eindeloze nu dat getijdeloos gemurmel van water in een beek die hopeloos blijft zoeken tussen bron en zee nu adem ik niet dat doet…

Mijn zorg dat is jouw lijden, ik weet dat jij er klaar voor bent. Onze wegen zullen zeker samen komen, die band gaat nooit meer stuk. We blijven geloven in onze dromen. Jij bent en blijft mijn grote geluk.…

Heimwee dikwijls krachtig als een ziekte die ons doet lijden; zijn echo is de weemoed met z’n treurnis te zacht voor verdriet In weemoed ligt de ontroering die als een traan schittert in ’n glimlach mens is gevoel en weemoed is een deel van z’n aard Heimwee hebben we naar mens en plaats zolang die bereikbaar zijn weemoed…

't liefst van al schreef hij het firmament te pletter om daarna alles weer te schrappen stoffer en blik Pluto en wat protonen samen vegen maar het zonnestralen was hem te vlug af hij zou nog lijden onder wat residu uitgestrooide lichtjaren enkel in zijn ogen was hij sensatiezuchtig het sterrendom onderschreef zijn schitteren niet…

Ik wil mezelf geen christen noemen heb zoveel moeite met een systeem dat mensen wil opleiden andere leren en overtuigen dat in dit geloof het gods wil is als mensen moeten lijden religie is een mondiaal geheel en wereldwijd betekenen christenen niet zo veel op de markt van geloven heeft christendom ook één kraam daarom maar gepast bescheiden…

Aan het einde van de horizon gloort voor jou een heel nieuw licht je mag nu met de engelen zingen samen voor Gods aangezicht Hij heeft je aardse lijden gezien en gaf antwoord op jouw vragen het was moeilijk afscheid te nemen maar Hij zal je voor eeuwig dragen Rust nu maar uit, je strijd is voorbij je bent nu voor eeuwig thuis God zag…

Was uw aangelijnd, en uw halsband vol nare spijkers, dan nog droeg u het lijden vol trots en gratie. Ongetwijfeld ook de vlag van uw land aan uw stok. Tikte u de zon onder, en omarmde u de maan, die in haar gloed het wit over de zandvlakte liet gaan, dan was u meer nog dan een herder of een spreker; dan was u de meester.…

is een opeenhoping van lief en leed van vertrouwen en inzicht verbijstering en wanhoop tederheid en vergiffenis ingeving en uiting uitstraling en ingetogenheid hartstocht en veiligheid denken en nadenken ontmoeting en nooit meer zien afstand en dichtbij verwantschap en vriendschap kind en ouder begrip en misverstand leiden en lijden…

ook niet achter men wees mij op mijn schoenen als je het dan weet, dan gaat het stinken je denkt dan waar ben ik geweest het schoonmaken is ook niet zo leuk komt nog bij, dat ik het haat schoenen poetsen is niet mijn sterkste kant in dienst moest het voor het vaderland maar nu in vrijheidstijden moeten mijn schoenen onder mijn luiheid lijden…

Wat er vooraf ging werd onmenselijk een feit De Zoon van God heeft voor ons moeten lijden in Zijn en onze levensstrijd. Pinksteren: bevrijdend wonder Iedereen valt nu op zijn plaats en geloven kan niet zonder ookal lijkt het tegendraads.…

De evolutie laat lijden functie krijgen en sterven hemel. Een stille vrede spreidt zich over de wereld door liefdewoordjes.…

En zal nu tijd van sterven komen van lijden en zo veel verlies van troosteloos mijmeren en staren in doelloze gedachten zwijgend stil de toekomst reeds passeren hoop voor komend leven bannen hullen in koude en opstandigheid alleen sombere herinnering aan schone warmte die ijlings ging waarop wij nu niet kunnen teren.…

Wellicht wilde je mij niet kastijden en moet ik heel blij zijn als in een klucht, had jouw antwoord mij veel meer doen lijden, toch heb je in mij onvrede bevrucht. Bij zulke zaken praten te laten is als zwaar hagel uit een geweer. In mijn vleugels voel ik grote gaten zonder de mogelijkheid van verweer.…

De dood stelt geen vragen, maakt antwoorden zinloos en bezit tot niets, laat kinderen om ouders huilen zonder wie zij niet zouden zijn, laat ouders lijden die zonder kinderen geen ouders meer zijn. De dood heeft tijd genoeg om foto’s te vergelen en wonden te helen.…

Als men vermoeid en levensmoede, Voorbij een eenzaam kerkhof gaat, Waar soms een zandig terpje oprijst, En hier en daar een kruisje staat, Dan haakt het hart in stom verlangen, Na zoveel lijden doorgestreefd, Om ook te rusten onder de aarde, Bij hen, die men vergeten heeft.…

Jij gedroeg je vol begrip, als wol- vin in schaapskleren Jij deed alsof 't jou interesseerde jouw hart sloeg over, bij het idee dat de norm moest vervagen Een verzwakte moraal doet lijden Plots verbrak jij in jubel, contact Gescheurd aan flarden trok ik aan een voltooid verleden tijd Het heden plengde een traan daar inmiddels geschaakte…