Alle inzendingen over Lonneke

Haar korte bonkige benen stampen in de wind volwassen zijn haar passen de lach is nog een kind haar handen draaien sierlijk zij wijzen naar de lucht ballonnen zweven door elkaar zij kijkt en straalt en zucht haar ogen staan wat scheef het neusje wil naar binnen haar tongetje gaat nooit op slot beweegt haar eigen zinnen elke dag is…

zoals zij telkens iets meer uit haar lange donkere nacht tevoorschijn klimt haar monsters verslaat een voor een zoals zij zich opnieuw in verse groene bladeren kleedt die zij ontkrult een voor een zoals zij aarzelend maar reikhalzend tot bloei komt weer bloem wordt en vogel.......…

Hier staan we dan jou hand tegen de mijne je bent als een droom zo onvoorspelbaar alsof je straks zomaar weer verdwijnt Ik geniet elke seconde van je aanwezigheid ik lach en staar in je mooie ogen Maar het liefst neem ik je in mijn armen en houd je stevig vast maar geen woord er wordt niet eens gefluisterd Je lijkt zo onbereikbaar…

Nee, tot het eindsignaal klinkt, stopt het nooit, geen punt voor hen aan wie geen einde lijkt te komen, boom die tot de hemel reikt de gööje zet een punt, ’t is kloar, voltooid … Aan hoogtepunten geen gebrek voor Slöetjes ze wist in vele landen uit te munten en elke wedstrijd smashte ze haar punten ook puntjes op haar snoetje: zoete sproetjes…

Afgewezen las zij het bericht, niet van plan het op te geven, Tot hij zou zijn gezwicht!…

Van verre komt hij aan, Stilletjes grijpt hij naar mijn hand, Een mooie zwarte zwaan.…

Vol paniek en angstgevoel, Zat ik hijgend op de trap, Een ellendig voorgevoel... Plots stond hij daar, Met in zijn hoofd wat woorden, Voor praten was hij nog niet klaar, Het waren mijn ogen die hem stoorden, Kansloos zocht ik naar 'n blik, Een blik die mij ontvangen zou, In de stilte, die alles zei, Bekwam ik van de schrik, Het was verdomme…

Terwijl je irritant tevreden, lachend in die stoel zat, Analyseerde je mijn verleden, En wist je, met jouw "weten", exact hoe alles zat, In je arrogantie en behoeftigheid, Zag je jezelf als medicijn, Je boeide mij in mijn afwezigheid, En je maakte me toen klein, Na een dag zag ik het, Doorzag 'k het helemaal, Weg met die hoge pet,…

Hun leegten vulden elkaar, Vulden elkaar met het hoofd, Voor beiden was de liefde waar, Ze hadden het elkaar beloofd.... Soms doorzien ze nu hun eigen spel, Maar verwikkeld en verslaafd, Blijven zij toch een stel, En de "verstrikkingswet" gehandhaafd, Zo leefden zij samen lang, Lachend en weinig pratend, De illusie werd erg wrang,…

Hij liep me na, Bestuderend door een vergrootglas, commanderend waar ik bij sta, Totdat alle liefde van mij dood was, Geobesedeerd door de destructie, Nam hij me alles af, Door de jaren.. geen reductie, langzaam werd t erg donker.. waar ik mij begaf, Enkel door 't kijken en bestuderen, Door alles in mij te haten, En door al zijn controleren…

Ik word wakker van de schrik, Met in mijn hoofd zijn naam, Geobsedeerd ben ik door Nick, Pijnzend kijk ik uit het raam, Oud gevoel deed zich ontwaken, Na kort heen en weer gepraat, Woede was aan de oppervlakte aan 't raken, Met alles in mij dat haat, Onzeker was hij, met een grote mond, Hij wist immers al wie hij zelf was, Jammer dat…

Ik ken mezelf echt helemaal, Ik ben en geef echt, Ik geloof niet meer in "t verhaal", Geen illussie waar ik nog aan hecht, Mijn liefde is puur, Onvoorwaardelijk en vrij, Ik leef in het hier en nu... niet met 't uur, Dat is de onzelfzuchtigheid in mij... Ik ken geen strijd, Vertrouw me maar, Ik heb alle tijd, Want ik ben echt WAAR…

DIKKE kus Lonneke Tot snel kleine man…