Alle inzendingen over MSC ZOË containers Wadden

Rederij bericht aan Amazon: megamammoet MSC ZOË naar Bremerhafen, vanuit Lissabon stuurt noodsignaal in storm op volle zee deint vervaarlijk, lading raakt ontbonden 282 overboord 222 teruggevonden waarvan er 22 op de Wadden gezonken lijkt de rest van wat ze hadden 60 - de stem van 't water niet gehoord...…

Verboden te spreken, over wat ik voor je voel Lieve Zoë, Jij kent mij, ik ken jou, Verboden te zeggen, dat ik, ach je kent me. Lieve Zoë…

Lieve Zoë In deze warme julinacht zingen de kleine dingen Maar je vacht, o je vacht !? zit vol met kleefkruidballen Het plaagkruid stond op wacht!…

Ik wil nog een keer je hand vasthouden. Met je over de boulevard lopen, kijken naar het maanlicht en staren naar de sterren. Ik wil je nog een keer zien lachen, horen lachen. Ik wil je nog een keer zien wakker worden en in slaap vallen. Ik wil nog een keer voelen hoe mijn mond open valt als je me je jurkje laat zien. Ik wil nog een keer je…

Stemmen schreeuwen zeggen wade in plaats van jurk. ------------------------------- uit: ' Spamfighter', 2007.…

Liefde is Moeilijk, Liefde is Zwaar, Ik hou van je Wist je dat maar…

Je bent m'n beste vriendin. Wáárom? Daarom: Je bent er namelijk altijd voor me, Ik zie je 5 dagen per week. Ik ben meer van je gaan houden dan iedereen in zo'n korte tijd. Misschien wil je het niet, omdat we elkaar amper een jaar kennen, maar toch, ik geef om je. Heel veel. De laatste tijd ben ik gaan beseffen dat ik niet meer zonder…

Zonder dat ik het merk druppen er tranen over m'n gezicht. Het komt door m'n gewicht. Ik ben niet te zwaar. Ik ben te licht. Ik heb te dun. Het lijkt alsof ik altijd lijn. En dat doet me pijn.…

We vechten. Om haar. De 1e keer, ik deed er niets aan. Ze kwam zelf naar mij toe. Nu. De 2e keer Moet ik wel vechten. En zij moet vluchten, voor haar gevoelens.…

Ik mis opa. Mist opa mij? Hij is dood, niet meer zoals wij.…

Was, ik durf het niet uit te spreken. Is, dat klinkt al beter. Maar, dat klopt niet! Je bent dood, Maar leeft nog in m'n hart.…

's Avonds voor ik naar bed ga zet ik m'n masker af. Mijn masker dat ik overdag draag. Mijn masker dat zo vrolijk is. Maar als ik m'n eigen gezicht zie, dan is m'n masker weg. Ik kijk in m'n ogen en zie ellende, veel verdriet en pijn. Ik kijk naar m'n neus en zie het litteken van het ongeluk. Ik kijk naar m'n mond en zie…

Mijn ene helft is dood, dat is zij. Háár ene helft leeft nog, dat ben ik. Maar zonder haar moet ik verder met m'n hart, zwaarder dan lood. Zonder mij, is ze weggegaan naar ver hiervandaan. En zonder haar overleef ik dit niet. Mijn verdriet. Én leven gaat verder, Ook al wil ik dat niet. Want het jouwe is al 2 maanden geleden…

Elke dag herinnert me Aan jou, het ongeluk en mij. Jij, dood, ergens anders dan hier. Het ongeluk, nu verleden tijd. Mij, levend, zonder jou. Elke dag weer. Het is zo oneerlijk, ik mis je zo. Kom terug. Alsjeblieft.…

mezelf verborgen achter wat ik niet ben niet wil zijn ik weet niet hoe het verder gaat moet met mij, en de persoon ik, die ik niet ken diep verder dan iedereen kijken kan behalve jij sta ik te wachten tot de trein van hartstocht mij komt halen de trein waar na lang wachten jij niet meer inzit en we alsnog gescheiden…

Schepen met containers komen en gaan,het is bijzonder dat deze op zee gewoon kunnen blijven drijven. Een binnenkomst van dit schip was voor mij niet te missen. Met prachtig weer deed het de haven aan. Een mooi schip met vele containers, ga er maar aan staan om dit telkens weer binnen te loodsen.…

het wad ademt met de zee in en uit in het ritme van de dag van de nacht het wad wacht op de komst op het vertrek van vogels vissers van vastelanders het wad hoort stemmen tegen de wind in een zangerig liedje zweeft over het wad avons in’e maneskijn…

En dan is de stad wit boom, fietsenstalling, container en kerk dwingen om weer bekeken te worden. De weg wordt weer een weg vanwege ons bewuste gaan De bedekte stad maakt de stad wat het werkelijk is. Containers en kerken zonder symboliek, gedachte en doemscenario.…

op het wad komen woorden samen van anderstaligen deinend dobberend in golven van hoog hoogtelijnen scheren door ons achterland uit de fles wordt geschonken berenburg of hooghoud woorden in half vergane taal bekoren ons op bogen van wilgenhout krassen wij onze gedichten eb drijft letters uiteen wat blijft zijn de pieren die…

Een bezoekje aan het wad. Doet me eigenlijk wel wat.…

bespeel jij het aangezicht en roemt de verte aan jouw kim, je broze wervels kalven dieper en dieper om tenslotte te verdwijnen in het niets maar mijn hand zal je altijd blijven raken, ik zal verhalen over jou schrijven het leed beleven van de windmolens in jouw buik, het vuil bestormen in het binnenste van jouw ziel ach mijn wad…

waar ze hem van een likje verf voorzag het daarna voorzichtig plaatste in een hoek wat hield ze van de wadden en het kind die tussen een aantal emmertjes lag en sprak er is niemand die mij hier vind…

mijn vergezicht vertaalt het blauw in vergevingsgezindheid, loyaal te zijn waarmee de wolken zijn doortrokken het vult de geest om witter te zijn, het zelf waarmee het weinig wordt omhult, mijn wad wordt zacht en lispelt voort, de geest in passe-partout zodat het moment wordt ingelijst, tot het tij mij naar de lippen rijst, vereist meer…

Om erger te voorkomen plaatste men daar een container met een paar agenten. Hoewel, na die vernielingsacties scheen er veel meer behoefte aan een glascontainer.…

Wad, dat eeuwig verandert, en toch hetzelfde blijft. Wadden leven zoals mensen leven. Wadden veranderen, tussen eb en vloed. Mensen balanceren, angstig of moedig, tussen kwaad en goed.…

"Uw woongedrag", zo sprak de hulpverlener, "Bezorgt de hele buurt veel overlast En totdat u totaal bent aangepast Sluit ik u daarom op in een container. En als dat nog niet helpt, moet u een poos Gaan oefenen in een kartonnen doos."…

Amerika gaat de containers scannen Die in Rotterdam de boot op gaan. Komt er dan zo’n kist vol bommen aan, Dan wil de C.S.I. de herkomst kennen. Ze gaan dan naar de afzender retour. En knallen die zo naar z’n mallemoer.…

Een stapel pallets hoger dan de stad De schepen met tienduizenden containers Het knuppelen van eigen hulpverleners Een president die liever muren had De hoogmoed is de mens teveel geworden Wij wachten op een ramp van hoger orde…

Ik was met een vriend op de Wadden, in het hotel waar we dat voorjaar samen ook geweest waren. Je wist toen al dat de pijn in je rug geen rugpijn was maar gaf geen millimeter toe aan dat weten. Je weigerde de gifbeker tot de laatste druppel.…

zee geen land zo mooi – te leven met de zeilen die haar trots laveert heb ik voor eeuwig het Wad op mijn huid getatoeëerd…