Alle inzendingen over Marko Klomp dromer afscheid wegdromer

Wanneer ze weg wil dromen, vraag het haar, waarom ze haar leven achterlaat, en haar voetstappen kraken. Ze vertelt hoe ze vergeten is, waar ze naartoe moest, en hoe de horizon is gekomen, en zich weer heeft laten verdwijnen. Ze vertelt toen ze dacht, dat ze een engel was, en waarheen ze ging vliegen zich niet meer kon herinneren.…

Ruimtelijkheid komt geen stap verder ze liggen daar al een tijdje, sterk vervuild geraakte herinneringen naast de overvolle afvalbakken lege handen reinigen en poetsen en opgebouwde struikelblokken soppen, in het bekende excuus, sommige rotzooi mag blijven liggen, geleefd hebben is binnen een paar tellen opgeruimd en verwerkt.…

De inzet tot een nieuwe aftocht kort als een gangpad lijkt lang als een levenslijn stroomt kinderkopjes onder de rolstoel onderweg achtergelaten draaipasjes rond de verkoolde as op spuugworp afstand.…

Het silhouet van het glansrijk stroomt langs de kustlijnen als een begin of een eind van getijdige draaipasjes rondom ons golven de wateren mee natuurkrachtig naar aangespoelde omhelzingen.…

Levensverwachte gedachtes en incasseringsvermogen. Beide handen op de tegenpolen ondersteunen, dragen de aardse last alles draaiende houden rond een as die niet van haar is. Als we elkaar omarmen in kalmte, omhelst de tijd haar even met stilte.…

Het treurlicht strekt zich uit over de dieptes van het verdriet, gesloten ogen onthullen een verborgen hartenleed, handen bedekken het gezicht van een overleden droom. Herinneringen verdrinken in een oeverloze tranenzee, littekens stromen langs de wangen van het verleden, in gedachten weerklinkt zachtjes je naam te weten dat je nog steeds…

Beprijst En wanhopig weggezet De prijskaartjes zijn geschud Maar verkeerd verdeeld Onder het mom van Op hoop van zegen Als beste getest Niet tevreden Liever geen geld terug Dagenlang zwom ik in die nonsense Dit draagt niemand meer Dit kledingstuk Mijn leven in de opruiming En toen ik wegliep voelde ik Vanuit mijn achterhoofd Haar…

Overgevoelig voor een badkuip, gevuld met verlangen naar meer, stijgt diep tot aan mijn enkels. De kraan open laten, opwarmen tot het ijs sponst en bodempje afvalwater kan niet weglopen. Je liep door me heen als door een vergiet en droogde jezelf uit over de jaren, nu vullen mijn mond en neusgaten zich met een zee van plastic, levenloos door…

‘Je mag niet langer dan een half uur’ Laaghangend, op ongeveer staar-hoogte, verbind ik lichtpuntjes snoerloos met mijn mislukking. De perfecte afzondering aanzetten Knopjes indrukken, herhalen voor indrukken kanalen Zien en horen worden overgelaten aan leugenaars en bedrog Ik schiet mezelf meerdere keren neer en verdwijn in fictie.…

Ik wil je zo graag spreken Langs die verhalen warme en koude verhalen Co-existentie rakelings, dankzij, anti-binding langs ontbinding Verre geluiden opeens dichtbij Het zijn toch jij en ik?…

Stilte Het maakt me bang al 6 jaar lang . Stilte de kou en de kilte . Waar moet ik heen voel me vaak alleen . Al sta ik soms op en denk vaak ik moet door , Toch komt vaak de stilte weer door . Je leeft van dag tot dag en bent blij dat je morgen beleven mag . En dat de stilte word gesmoord .…

verdwenen Zelfs de vogels zochten Een ander luchtruim Om te hangen Het asfalt dat heimwee verfoeide En beton dat straatbeeld werd Dan word het tijd terug te gaan Ik genoot van een verdwenen stilte Hoopte mijn verlangen te vinden Net als een houten gulden Maar het dorp Bleef in mijn hoofd staan Net als het gemis Naar het geluid Van klompen…

De peppels Ze omzoomden al herfstpad en weg En lager het stil en troebel water Ze staan zo voor 't vierde jaargetij Worden dromer van 'n onvervulde realiteit Op afscheid zijn ze toegesneden Wie maken ze met hun diepe geuren blij? Ik ben ze voorbij gereden Heimwee naar zomer op m'n bagagedrager.…

ik zag in druppels dauw je afscheid van de zomer het kroonblad was beslapen door graaggekome dromers zij laafden zich aan jou met nectar als ontbijt het lunchpakket was gratis zo werd jouw stuifmeel weer verspreid je sluit en kleurt in vruchten maken die na winterslaap als nieuwe lente zullen smaken…

nemen bestaat niet Weer wil ik mezelf verliezen in jouw verlossende armen Weer wil ik mezelf kwijtraken in jouw helende handen Weer wil ik mezelf verblinden in jouw dromerige ogen Afscheid nemen bestaat niet…

De dag dat hij ging varen voelde hij zich lusteloos maakte tussen gele leliebladen met beiden handen een doorgang in het kroos, er lichtte een bekend gezicht daar beneden uit zwarte moddergrond langs onversneden plompeblaren,zag een donker trappenhuis, alleen betreden, de jongen die daar doelloos stond en nergens thuis. Verbond z’n…

Het hart een dromer De wens Vallen Of vluchten Liefde tonen Verbazen En weerstaan Het hart een dromer Denken Niet belangrijk zijn Liefde tonen Een dromer Het hart Het hart Een dromer…

Mijn woorden zijn hoog verborgen wolken Vaak drijven ze mensen gewoonweg voorbij Enkel degenen met dezelfde dromerige ogen Begrijpen de poëzie in mij…

Niemand begrijpt dit dromerig verdwalen, breekbare herinneringen verdwijnen erin. Ik laat de nacht mijn adem zingen, licht geboren door de schemering, zoals iemand draalt bij ’t laatste licht en alle jonge stemmen samenbindt. Ik laat de sterren mijn ogen schilderen, teer verborgen door verwondering.…

Ik ben een dromer… Gelukkig in een illusie vol magie. Daar in mijn droomland, houd hij van mij. Dat is meer dan fantasie. Ik? Ik ben een dromer… Dromend van een prins aan mijn zij. In deze mysterieuze wereld, beleven we de mooiste avonturen. Wakker worden is er niet bij! Ik? Ik ben een dromer… M’n voetjes raken zelden de grond.…

over Ik heb vele taken, zoekend, kruipend, liggend, starend Door mijn wilde haren Zoeken, zoeken naar mij zelf Dromer ziet wat hij wil Kijkend naar de dromen van mooie gedachten Die hij graag wil…

in chaos bevroede gedachten vlieden uit mijn met waanzin en nevel bezwangerde geest tot wegdeemsteren gedoemd onbruikbare woordenvloed die mij noopt tot warrig denken werkt kromme daden in de hand die niet straffeloos verder leven is het de zon? is het de wijn? zuivering van geest slaaft mij in harde Spartaanse kastijding ook het lichaam…

Vraagt de dromer- hij die leeft in het eens, het ooit, het heel misschien De wind maakt hem zacht fluisterend wakker.…

muziek doet met mij iets, waar ik niets kan aandoen ik sluit mijn ogen... spontaan ga ik trillen en volg in trance... mijn hartslag!…

de verschrikking is een ongelaagde vormeloze klomp een amorfe massa vijandig onooglijk ongenaakbaar je voelt het ongemak de pijnlijk stilte en je weet niet of het ooit genoeg zal zijn je blijft desondanks de klomp valt in duizend korrelige stukjes uiteen je bent gebleven…

koud twee voeten onder de dekens misschien zijn het klompen ijs…

in de stille tuin klinkt op bruine stapstenen geklos van klompen…

afscheid ze groeten de overtrekkende wolken en laten de winter aan de fantasie van de jonge aantrekkelijke filosoof over.…

ook zo scheen mij dat toe ik wist dat hij mij zag komen nog even was hij daar en vloog toen weg in de sneeuw had hij, voorgoed, van zijn dode wijfje afscheid genomen…

Mijn schuilplaats: 't koel en dromerig negeren; ons afscheid staat hier als een dode zuil.…