Alle inzendingen over Martens

Het is stil in huis - De hond gromt niet, De hatelijke klok Slaat niet voortdurend Het overbodige middaguur, Het maal blijft onaangeroerd En verdwijnt stilzwijgend In de voren van de tijd, Ze heeft nog geen trek En wil het voor vandaag Hier maar bij laten…

Ineens was ze daar weer, haar lange paardestaart sloeg heen en weer, haar vurige ogen hadden maar één doel voor ogen en na een knappe demarrage knalde Lieke Martens de bal weergaloos snel binnen de doelbogen.…

Vlammen in mijn hart Terneer geslagen, Warmte die grotendeels Verdwenen is, Niets is wat Het lijkt - Ondergronds Brandt het innerlijk Vuur dat zo Te zien onzichtbaar Blijft, maar altijd In waakstand paraat Om toe te slaan Als de vrieskou te Erg geworden is…

Was tegen alles en iedereen, Met hand en tand tegen hen verzet Zonder het ooit te uiten, Ingesloten door zelf opgelegde Grenzen die ik voor geen geld Wilde openstellen - Oorverdovend het lawaai In het brein dat alle Gedachten hierover bestuurde; Oorverdovend rebels, Door anderen nooit opgemerkt, Alleen in mezelf aanwezig, Onhoorbaar…

Illustratie: ( Karma ) Paul Martens…

Een aanloop en een huppel en dan: schiet! En ja hoor: Lieke kan er weer een zetten in ’t rijtje van de schoonste goals. Vedetten als zij die laten van zich horen. Ziet hoe mooi het voetbalspel kan zijn, gelijk in ’t wild zijn de leeuwinnen hier de baas. Alweer een mooie actie en een pass, gevoetbal, -dribbel, -zwoeg en geen gezeik. En dan…

Ze dartelt als een veulen op het veld, Charmant en krachtig schiet zij fraaie ballen, Ze staat haar mannetje, weet aan te vallen, ’t Is Lieke! En haar komst was reeds voorspeld. Want Rinus Michels had al eens gezegd: De nieuwe Cruijff? Dat wordt een meisje. Echt!…

was beter voetbal aangetroffen Het doemscenario heeft zich herhaald We kunnen wéér eens collectief gaan rouwen Toch blijf ik van de voetbalvrouwen houwen of Ze hebben het gehaald, de voetbalmeiden Hoe prachtig klaarden ze de Deense klus Geen treurnis meer, dit keer geen dooie mus geen tranendal of jaren moeizaam lijden O Miedema en Martens…

Illustratie: Bron: Paul Martens…

Daar werpt de Leie zich, wegeltjes volgen haar ijlings. Af en toe rijst een resto op: een kapel in dit bedevaartoord voor kunstenaars en minnaren. Bijna in de sloot omdat ik onoplettend op het land let. Met veel zin zou men opzettelijk verdwalen om nog meer te zien. De zomer snuivend ga ik binnen, leg een plaatje op, niet wetend dat…

Hup Holland Hup laat de leeuw niet in z'n hempie staan Hup Holland Hup trek het beessie geen pantoffels aan Hup Holland Hup laat je uit het veld niet slaan Want de leeuw op voeltbalschoenen durft de helehe wereld aan ( 2x) Zo'n Lieke Martens waarvan ik nog nimmer had gehoord Die pingelt en passeert en ook uit alle standen scoort Groenen, Spitse…

Nav : Auto-ongeluk, Paul & Mariet Martens…

WEINIG BEWEGING MAAKT SUIKERZIEK kopte de koppige krantenkop Het bracht de dertiger in paniek en met spoed naar de sportshop Hij begon te joggen door het groen in de groene maanden mei en juni In juli kon hij z’n gympies uitdoen dankzij een ongeneeslijke lopersknie Ook in tennis bleek hij bedreven maar met de beker op het oog moest…

Ik zet een liter water op en spoel de theepot om. Ik pak een zakje Earl Grey en twee kopjes uit de kast... lepeltjes voor jou en mij, onderzetters voor de kopjes en één voor de theepot.... Oeps... ik mors een beetje. Ik roer de suiker door thee en pak de koekjestrommel. Ik neem een café noir, want die lekkere krakeling is voor jou.…

ik ben het weer ik kan dagenlang regenen en dan opeens heel erg droog zijn soms hang ik als dikke mist in het landschap om daarna heerlijk helder te zijn soms maak ik je vrolijk soms maak ik je treurig soms voel je mijn hitte op je huid maar altijd ben ik warm - al voel je dat niet altijd - ik ben het weer:…

Een najaarsstorm trekt door de stad en blijft de hele dag door de straten razen Overal zie je lelijke groene vazen gevuld met lompe stengels zonder blad Zielige zwarte stokken en treurige grijze hulpeloos bij elkaar gedoken Dikke kale stokken die onafgebroken de schuldige blijven aanwijzen Een najaarsstorm trekt door de stad en eist…

De vorst doet snel zijn zwembroek aan en ik ga met een kruik onder de klamboe Sneeuwvlokken bedekken het graan het is tijd voor de kerstbarbecue Haardvuur brengt romantiek in juli maar mag ik jou niet warmen in juni? Mijn wanten geuren naar zonnebrand en de bloemen op het raam naar framboos een zwaluw is op een sneeuwpop geland en een…

De trein loopt het station binnen. De stad flitst voorbij en gaat z'n eigen gang. Ik sta op - van woede buiten zinnen - en hou me vast aan de metalen stang. Op dat moment mis ik iets: klanken vol herinneringen tonen die opkwamen uit het niets muziek om bij te zingen. En dan weet ik weer wat ik mis... het tikken van mijn ring op het…

overal waar jij kijkt is de wereld opeens een stukje zachter en als ik week word zit je zachte stem er vast weer achter je handen zijn gemaakt om mij zachtjes te strelen en je zachte hart klopt omdat je het met mij wilde delen nee, ik ken geen zachtere vrouw en je hebt het vast al gemerkt: dit gedicht gaat niet over jou…

Gisteren vond ik op zolder - in een stoffige inbox - stapels oude e-mailtjes van mijn lieve oma Bos Een liefdesmailtje dat nog steeds lekker rook Een vergeeld mailtje van een of andere klasgenoot Een deftige keurige reply waarvan de envelop een tweede bestemming kreeg: - krop sla en een pondje drop - Een cc-tje voor de hele…

Onder de sneeuw is het gras nog altijd groen. Onder het ijs zwemt de vis nog naar de zee en onder die blik, hou jij nog van ons twee, want onder de sneeuw, is het gras nog altijd groen. Onze ogen van vuur zijn ontzettend kil en onze vragen krijgen geen antwoorden. Er komen lieve woordjes na de woorden, maar waarom klinkt ons gegil nu toch zo…

ik wil slapen op rivierbed en opstaan met de geur van mest lopen op werkeloze dijk of wat er nog van rest ik wil de wind in m’n hoofd want m’n stadshart is bevuild ik wil de regen in m’n ziel want m’n stadsgezicht huilt een meeuw geeft geluid aan de lucht een kerkklok zweeft op de wind een boom neuriet zachtjes mee alsof Brel het…

Kinderhandjes spelen in het zand graven vrolijk - en duidelijk in hun sas tussen lollystokjes, lege zonnebrand, kroonkurken, pleisters en vooral veel glas. Scherpe herinneringen in groen en wit aan de vorige bezoekers van de kustlijn. Badgasten met hersens van een kersenpit die voetjes blootstellen aan transparante pijn. Mijn dochtertje…

Een boer leegt zijn buks tussen de sterren en de maan. Zijn hond blaft twaalf keer. De vervallen kerk wordt verlicht door een eenzame vuurpijl En krijgt net iets te veel eer. Overtrekkende ganzenvleugels klappen duizendmaal En dan slaapt de polder weer.…

de poes slaapt onder de hortensia de tuinkabouter lacht haar uit eitjes van zilveren chocola een kinderhand vol met buit overal hoor je hiep hiep hoera uit punaisegaatjes in het huis de middagzon laat een tekening van een klein meisje stralen het geeft ‘t huis een nieuwe tinteling en overal zijn verhalen, cadeautjes, post, een rekening…

ik wil niet dat je beschadigt ik wil niet dat je stuk gaat er mag geen virus in je komen dus bewaar ik je op duizend manieren je verhalen onder Windows je foto’s als een jpeg je dansje als een Quicktime en je stem als een AIFF ik kan je gezicht opmaken en je lach manipuleren ik kan je ogen photoshoppen ik kan je zelfs powerpointen…

Ik staar naar een stuk wit papier en bid dat de poëzie vanzelf opduikt Ik schud het woordenboek boven de tafel uit en hoop dat er schitterende woorden uitvallen Ik kijk net zolang naar mijn pen tot deze verandert in een toverstaf en een magische tekst tot leven wekt Ach wat… sommige woorden zijn eigenlijk al mooi genoeg: Ik hou van…

Ik strooi mijn vingers door je haren en hang lieve woordjes aan je oren Ik leg mijn streling om je hals en tover kleine lichtjes in je ogen Ik maak je gezicht op met mijn lippen En hang mijn hart tussen je borsten Ik versier je met mijn liefde…

Kleine donshaartjes onder zonlicht bedolven. De zomeradem laat je lichaam langzaam golven. Een goudroze kleur vraagt of ik je wil strelen en twee zachte glooiingen vragen of ik kom spelen. Een warme schaduw die tussen hen waakt stopt bij een jurk die aarzelend je huid raakt. Zodat er nog zoveel te raden valt en voor mij nog zoveel te wensen…

Ik wandel met mijn kinderen op het strand - dat valt niet mee, als één je been vastklampt - op een koude zondag ergens bij Wijk aan Zee en snak naar een vers kopje Earl Grey Ik kijk wat de zee brengt naar de kust, rommel die waarschijnlijk nooit wordt gejut: rottend hout, een jerrycan, een plastic buis en een bos rode rozen onder het schuim…