Alle inzendingen over Middelmatigheid

elke plek En niemand iets zag Als overtreffend Of buitengewoon Alles wat ik beding Altijd de stoel maar nooit de troon Nooit boven het maaiveld Altijd in de middenmoot Nimmer de held Nimmer iets groots Er is er één In iedere plaats of tijd Nooit iets gewonnen Nooit iets kwijt Niemand wil het zijn Maar ik ben De belichaming der middelmatigheid…

geprobeerd mijn horizon te verticaliseren het is mij niet gelukt droeg stenen aan voor babel talen spraken vloeiend hun cement op weg naar het ultiem moment maar woorden braakten stilte uit wij raakten onze hoogte kwijt in een chaos die geen hemel kent erosie heeft de klus geklaard ambities kennen weer hun aardse plaats ik blijf gewoon de middelmaat…

(uitdaging) standaardpakket het bevatte alles dat een doorsnee dag verdroeg de gang naar het toilet vroeg niet meer dan zijn vaste passen en de deur ging trouw op slot toiletpapier van Kruidvat tussen Glorix en de vaste prijs van een reclamespot dubieus dat wel, maar toch massaal gekocht uit het simplistisch oogverband te werken…

bol of krom synthese van wat zij te zeggen hebben kunnen we helaas niet geven is enkel op het lijf geschreven ieder is regelmatig door de stofkam gejaagd consultatie- bureaus hebben daar echt werk van gemaakt significante verschillen hadden appeltjes te schillen met calamiteiten tegen gaan of op dood spoor te laten staan de middelmaat…

Hel tot vagevuur, uiterste tot middelmaat, hemelsbreed verschil…

Schaduwen houden van middelmaat Die behoeven geen excellentie. De Middelmaat strijdt niet voor het licht, Vindt daarin geen preferentie. Het zonlicht en het schijnsel van Het nachtelijk sterrenveld selecteert Met grote gratie een middelpunt Voor wie bescheidenheid niet telt.…

Men zegt de tijd heelt alle wonden en dat is waar dat is het moooie van tijd Maar wat er slijt in jaar na jaar is het bijzondere en wat ons rest is middelmatigheid.…

Al was hij het ook zelf allang vergeten Toch stond hij dacht ik indertijd bekend Als een zeer middelmatig president Die weinig van de wereld bleek te weten. In elk geval was Reagan nooit zo groot Als hij opeens geweest is na zijn dood.…

Manmoedig maakt-ie meer dan middelmaat; een lied met louter eindrijm lijkt hem laf. - En reeds is regelrecht z'n roer gericht op stafrijm voor een sinterklaasgedicht.…

Ik hou van kleur, contrast, diversiteit. Ik hou van teder, stoer en delicaat, van zacht en lieflijk, krachtig en kordaat. Ik hou van moed en openhartigheid. Ik hou van lichtkoraal en hemelsblauw, maar waar ik niet van hou, is genderflauw.…

ik heb een boodschap toch voel ik mij nog geen profeet er zijn volgelingen die mijn geschriften lezen mensen genezen kan ik niet ben ook geen ster of een bekend persoon middelmaat en heel gewoon ik schrijf niet om mensen te bekeren maar wel om hen iets belangrijks te leren hebben en nog meer bezitten zijn geen drijfveren tot leven…

Vooruitblik Simpel gebleven Volledig Onder te dompelen Ik wou het absoluut begrijpen Bidprentje zonder charisma 'Ik geef je een roosje, mijn Roosje' zong Conny Van Den Bosch Onmiddellijk opnieuw opdraven Je zal het maar hebben Vuur in de vingers Middelmatig België in A groot Tot hij erin verschijnt…

soms draag ik leven van handen die niet geven waarvan de borsten zijn verschrompeld en de schoot is uitgedroogd nog ongeboren zijn talenten die blind zichzelf niet herkennen waarvan de kern bevroren is in middelmatigheid van winters alle dag maar leven kent geen tijd jouw handen dragen die gaven geven ons de eeuwigheid…

Ons vagevuur is middelmatigheid. Is waar we leren moeten, wat liefde is. Wat kwaad. Wat goed.…

Poëten worden oud, de goede met de kwade; De middelmatige met mij; Dit hebben zij gemeen, veel tot hun eigen schade: Zo lang zij leven, dichten zij. Vergeet hen, die hen leest en in hun beste jaren Hen liefhad!…

hij dacht al een beetje koud deze zomer, wie wil er een klein beetje stoken ligt hij op zijn wenken bediend gaar te staren naar het narrige van groot en klein en middelmatig vingers zomaar door de snor een Antwerpse met resten van de Laatste Maaltijd verstopt hij zwijgt uiteraard omdat hij zwijgen moet anders zou er te veel te…

abstractie van mijn dromen pulserende emoties in aura van kwetsbaarheid ik leef het léven, ik leef in verlangen in kleuring van het pad waar mijn geest mee geplaveid is observerend de volheid van mijn bestaan waar soms stukjes afspringen in golflengtes van mijn onwetendheid vallend in de vicieuze cirkel van middelmatigheid…

wat je was een transparant gedichtenbeeld gedachten onderweg bestendigen in licht verveeld je bent gelezen in blikken van opzij een solitair met voeten in de wereld je handen komen dichter bij ik slijt je passen op het pad dat uitgelopen overbleef en zich opnieuw als weg voordeed jouw route naar een leven dat verrijst uit middelmatigheid…

wat je was een transparant gedichtenbeeld gedachten onderweg bestendigen in licht verveeld je bent gelezen in blikken van opzij een solitair met voeten in de wereld je handen komen dichterbij ik slijt je passen op het pad dat uitgelopen overbleef en zich opnieuw voordeed als weg jouw route naar een leven dat verrijst uit middelmatigheid…

steeds meer negeer ik bij het lezen de middelmaat waartoe ik zelf behoor de lof aan dichters door mijzelf geprezen zijn al te vaak bewijs daarvoor ik wraak de lat door mij zo hoog gelegd dat moedeloze streven naar wat ondoenlijk en bij lange na niet haalbaar blijkt dus wordt het tijd om bij te stellen op ware hoogte die niet verder reikt…

zenuwvezel met alle wakkerheid en energie niet als een papegaai of parodie en evenmin als woelrat of als wezel Wil ik mijn hele nucleaire wezen de hele firma mens en compagnie en zelfs de extra troepen der genie sommeren in het licht van mijn synthese Gespleten leven is verspilde tijd dit zal van nu af antithese zijn: de cirkelgang van middelmatigheid…

ik ben een man van tienen en énen en aard niet in de middelmaat gedoemd tot een solitair leven verkies ik de veldweg en laat ik de straat Een kruid gedijend bij noorderwind en malse regen in het ochtendgrijs ver van de meute, weg van de massa's tref je mij tussen paardebloem en ereprijs "Hij die de slaap vindt wint de morgen Geen man…

voor het dagen vloog ik uit vanuit een zonnig oosten en daalde in het duister neer trof daar weer hetzelfde aan dat matgeregeld leven in afgepaste middelmaat alles meer zo nors gegeven alsof een wereld dan vergaat hier mis ik zeer de monden vol gul geschonken lach van mensen zonder zekerheid die geven om het geven en leven…

Handen voor open ogen Blinddoek voor het gezicht Zichzelf onbewust lang voorgelogen Voor de middelmaat gezwicht Uiteindelijk werd gewogen Oordelend: te licht Geen liefde maar mededogen Door eenieder als verplicht Voelen heeft hij mogen Bron van dit gedicht Keek haar in de ogen Zag opeens het licht In een droom gezogen Op de realiteit…

En ineens realiseerde ik me dat er vele mensen zijn zonder dubbelleven Die hebben alleen dat ene leven van zich gedragen binnen kader keurig naar verwachting ietwat bleek vlak voorspelbaar middelmatigheid Wat ben ik dankbaar dat ik de deur ken naar mijn dubbelleven mijn parallelle leven Een leven doordrenkt met passie…

Of iets wat niet in te lijven is, een eigenzinnigheid die tegen tralies van de sleur en middelmatigheid slaat ? Lijkt weemoed zich in gemakzucht te herkennen, in ontnuchterende ochtendlicht, valt - onherroepelijk - het half geopende venster dicht. D'une part l'amour est léger, d'autre part crédule.…

Onzichtbaar zijn in de berg van middelmatigheid En toch die bijna sacrosancte drang dichter te zijn De onbenoembare dingen willen vangen in een dodelijke strik Zwarte merktekens krassen op muren van beton Een Medka getekend tussen de werelden De liefde blijven oefenen met potlood en een beetje gum Droeve woorden dopen in…

schoonheid, geroerd door slanke handen, water gereinigd uit de schaal van broosheid, zweet gestileerd in onschuld, de vorm ontstijgt de ziel van het creatieve denken, te zweven in onbreekbaarheid en licht laat dolen in een hogere vorm, ontleedt in betrekkelijkheid en deelt het avontuur uit zwarte aarde gestolen, voorbij de norm en middelmaat…

snuifje zout op een open wondje vallen glimlacht als ik mijn gezicht van pijn even maar vertrekt Tikt me badinerend, gekscherend op de ene, andere wang zou willen knijpen maar bedoelt wees maar niet bang Ze wil het beste uit mij halen, vergelijkt me vaak met al die dode kunstenaars die het net niet haalden en bleven steken in voortreffelijke middelmaat…

het orkest is niet vooruit te branden ik voel klam zweet opkomen in mijn handen als ik op noten jaag stroperig golft een oceaan aan tonen in verdronken grijs alle opgezweepte koppen betalen zo in schuim hun prijs er zijn geen brekers die dwars liggen in een vals akkoorden soort zij hebben niet gescoord in gruwelijke middelmatigheid…