Alle inzendingen over Muze

De meester bespeelt mijn lichaam als viool strijkt langs flanken en haren roerend de snaren van toekomstmuziek. Een ritme van lauwwarme jazz Tong tanden handen Tong tanden handen voorzichtig langs de randen van modern en klassiek…

Ik sluit de luiken van mijn ogen En bid dat de lente aan mij voorbij gaat Elke centimeter van mijn lichaam snakt naar zon Als een junk snuif ik jouw geur tot ik misselijk van genot ter aarde stort Verliefd en verloren…

De trein trekt een gele streep door het zand oneindig land tot aan de horizon ik zit en zwijg en hoor gedachten malen in verhalen die ik zelf verzin 's nachts komen ze de verwijten en vragen het gebrek aan dagen en het te veel aan tijd ik verlies mezelf in zinloos ijver waarin ik wedijver met oneindigheid…

die ander uit de waagschaal van mijn evenwicht is dat mijn helft die hem tot woorden dicht…

over velden Zo vroeg ziet men de schone Muze zelden…

ik houw een standbeeld uit vruchtbare gedachten ingegeven door mijn hart vorm het met slanke lijnen woorden die het stenen leven kunnen verzachten ik geef het kleur met grootse tinten zoals de natuur ons aldoor schenkt het is mooier dan alleen het naakte omdat echtheid uitsluitend weet heeft van schoonheid en niet aan enige duisternis is…

Een muze hoorde ik zingen een muze zag ik dansen met klanken van viool en harp vermengd in wervelend gedicht een muze heeft mij zacht gestreeld en heeft mijn lippen geopend ze heeft mij hartstochtelijk gezoend deed mijn hart van liefde overlopen helaas is mijn muze heengegaan maar heeft haar zang achtergelaten zodat ik nooit met een mond…

Vertel me: waar vind ik een muze? Het maakt me niets uit hoe ze heet, al is het Elly, Ans, Ageeth, Nadine, Jill of desnoods Suze. Vertel me: waar vind ik een muze? En ik bedoel geen lustobject; mijn vrouw is immers al perfect. en ik bemin nog continu ze. Vertel me: waar vind ik een muze?…

Topzieke rups, in 't stijgen Van blad tot blad, van steel op stam, Denkt ge eindlijk te verkrijgen Het veld van blauw, de witte vlam? Te hoog! Ge kunt niet keren! Hangende aan hoogste top, Geeft ge, in een verdwaasd begeren, Nog eens u op.…

Zij was zijn Muze helaas zag zij hem niet staan zijn liefde werd alleen maar groter hij kon zijn Muze niet laten gaan Het verlangen naar haar bleef groeien ook al kwam er een nieuwe liefde in zijn leven hij deed zijn best niet te vergelijken maar die ander kon ‘het’ hem niet geven De Muze was gewend haar zin te krijgen en hij deed alles…

van het liefdesdicht, Erato en die van lyriek, Euterpe en Kalliope, de muze van filosofie, het heldendicht en retoriek Melpomene, de muze van het treurspel, de tragedie vaak voorgesteld met knots en zwaard of masker in de hand en op het hoofd een krans van druivenblâren alsmede Polyhymnia, de muze van de retoriek maar ook…

constant is steeds het aanbod van beweging het ogenblik nabij waarop de vraag verstomt. kelk die je dwingt zich om te keren: een bodem schilfers dwarrelt neer, leegte na het drinken, magerman, die op de winterhuid van straten slijm en rot als goud verteert. vocht dat in vertwijfeling haast zich opwaarts door de poriën murwt: verlangen…

aan met uw bezwaren Want daarvan krijg ik het benauwd Het is toch zeker niet mijn fout Dat muzen zich mij openbaren…

Het duister doet de tinten samenvlieten En dekt met fulpen nacht het schel azuur. Nu gaat de glimvlieg heen en weder schieten Gelijk een star, gelijk een dansend vuur. De stilte bidt. Een tempel is natuur En de aard voelt zich met vrede als overgieten... Het is de zelfde heilige avonduur' Als toen ik 't eerst heur aanblik mocht genieten.…

Elke nacht wacht hij op haar en sterft een duizend doden tot zij hem roept telkens weer met voldoende woorden door hem in een spinnenweb gezet dat haar omsluiert iedere dag en door haar in de middag afgelegd voor het nieuwe kind, dat slechts in haar zichzelve vindt en wacht op haar stem in de lange nacht.…

Wat moet men toch met de Muze? Na haar ontwaak, verdwijnt de slaap en rest er slechts de poëzie De gaap met de dageraad, de haat jegens haar mijn gedachtes, de woorden Zullen nimmer verwoorden; de indruk die zij achterlaat……

Jij bent mijn muze mijn bron van inspiratie woorden van liefde rollen over mijn lippen als ik aan je denk - liefste…

En als de muze weg is, goed beschouwd als dood; maakt alles wat ik met u schreef, al klinkt het nog het mooist van al zo leeg van woord, een weduwnaar. Geef dan dit als laatste daad, van uw as gewicht dit dicht; dit requieum niet zwartomrand voor u, niet jou, verlaat mijn hand.…

haar vinger maant voor de gesloten mond op de achtergrond haar opgemaakt gezicht met ogen dicht hoor toch hoe haar stem weerklinkt van alle dierbaren in hemel, hel, op aarde in het niets waaruit de toekomst geboren wordt als kraaiend kind haar ogen openen licht…

hij is niets meer dan de schaduw van wie hij zou willen zijn als hij bewonderend kijkt hoe zij haar schoonheid draagt want zij is de vraag die geen antwoord kent en woelig raast in zijn gedachten zij, die niet weet dat ze zijn muze is…

als de woorden niet meer komen blaast zij leven in mijn dromen waait zij letters in mijn geest als de zinnen zijn vervlogen kleurt zij zeven regenbogen maakt zij dichten tot een feest…

Goed, zij kwam dus langs en ze wilde blijven en ik zei: da’s prima, maar even geduld want eerst moet ik nog heel lief over je schrijven over hoe jij mijn dromen en dagen mooi vult En ik schreef geweldig, want zij was mijn muze ik dichtte haar mooier nog dan ze al was (kon even niet komen op ’n rijmwoord op muze maar ’t maakte niet echt…

Je draagt de traagheid van het leven als een molecule om je heen, een gedaante van sneeuw, een ode eigen als woorden dansen in hun wals van vermenigvuldiging. De dichter rust in haar handen waar de sterren samenkomen in een scharlaken glimlach en waar geboorte tot stand komt in de aarde van haar hemellichaam.…

Vroeg in de morgen Heb ik je getroffen Nevel in de haren Door herfstgeur omringd Spinrag rond je ogen Jouw lieve blik gedoofd Klanken uit je oren Gedachten ijzig koud Diep in de nacht Liet jij me achter Mijn beminde muze Voor eeuwig altijd stil…

sterven zal je in dode letters in flarden van poëzie neerstromen afsterven in verstikkende schaduw neergeschreven in het graf van de muze heengaan in verplettering van tirannie en grauw zijn ze geworden inktvlekken resten ook de betekenis ben ik vergeten…

Ik benoem je tot morele steun: jij vult aan waar nodig, legt woorden in mijn mond die zich als een olievlek uitbreiden. Van alles wat bestaat, ben jij graag bereid te vertellen: die onvoorspelbaarheid, geen onderdeel van een systeem te zijn; dat zal ook meegeteld hebben: onder beleg zal het zijn weg vinden, zullen wij onvermoeibaar lering…

Aan I. De kunstenares maakt meesterwerken tegen elke prijs, maar zelf is ze van onschatbare waarde, niets eist ze voor zichzelf op enkel een plekje op aarde…

verschijnt mijn muze die me uitput me gebruikt mij bevrijdt die me meeneemt naar de diepte van hooggelegen dalen waarin ik val zachtjes vrij naar beneden glij struikel over de tijd tijd waaraan ik mijn woorden voor hem wijd ah mijn lief mijn muze jij die mij begrijpt…

poëzie wil ontplooiing het wil expansie het klampt vast in pientere puberschoenen in losse klanken raakt het niet uit de maat het verfrist zich in de muze van warme omarming in bronnen van droombeelden zo valt ze in de zachte schemering dalend achter de horizon iedere dag in verandering als een stroompje in beweging…

Witte aangelijnde vlokken Doorkruisen verre blauw Traag wijkende naar verder Zulk een gebaar Maakt dat ik mijn gang aanschouw Soms denk ik, ik ben klaar Reeds moe van de dagen Als ik vooruit in de verte staar Ik vergeet ook het prille landschap Dat vervaagt in een verleden gebaar Witte aangelijnde vlokken Verwarren in…