Alle inzendingen over Nachten

Ziedaar dan mijn Morgana lief Mijn gade, die ik telkens dief die elke nacht herleeft Totdat de ochtend beeft gewekt door zonnelicht en ’t elfenvolk gaat slapen.…

Eens zult ge niet meer keeren, als ge trekt, des weerziens zaligheid mij niet meer geven en grimmig grijnst dan d'eindelooze nacht.…

De nacht wiekt zwart van boom naar boom, zijn grens is schaduw, zijn nest is graf. Een kraai vliegt langs en krast de restjes slaap naar wakker weg. Het donker spiegelt angst in open en gesloten ogen, tot 's morgens, bij het eerste kraaien, de geesten weer vervagen.…

Want deze nacht is geduldig in de momenten die ons brengen waar we niets meer zien en alles geloven.…

Eer een tweede zon zal stijgen, Nacht de komst der maan vermoedt, De eerste ster door 't donker bloedt, Zien mijn ogen weer ziels eigen Vaste zon, uw oog doorgloed Van het licht dat ebt noch vloedt!…

- Lang nog in mijn ogen waren de tranen, in die nacht geschreid.…

ik ik wil ik wil je ik wil je kussen ik wil je kussen op ik wil je kussen op je ik wil je kussen op je bed ik wil je kussen op je bed leggen…

Een nacht, de vlek die voor de zon kwam te zitten, en vervolgens wegsloop. Een kracht, energie die mij wou verhitten, en daarna binnenkroop. Ik zal het woud doorkruisen! ik zal op onbegane grond staan Ik zal mijn kolk doen bruisen! Droom, droom laat mij niet in de waan.…

Zij speelde op zijn basgitaar, zijn tuba's en trompetten. Heel erg was hij verliefd op haar, en op haar tetteretetten. Hij declameerde poëzie, zij speelde klarinet, en plotseling, toen had Marie op hem haar zin gezet. Zij vleide zich presto marcato, heel dolce op hem neer, en hij verstrikt in rijm en leer van metrum en sonnetten,…

ik noem je: bloemen ik noem je: merel in de vroegte ik noem je: mooi ik noem je: narcissen in de nacht waaroverheen de wind strijkt naar mij toe ik noem je: bloemen in de nacht - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - - - - - - - - - - - - uit de Verzamelde Gedichten van Jan Hanlo (1912-1969)…

In de stilte van het maanlicht droom ik van schaduwen die me weer veranderen in wat ik niet meer droom als jij weer komt en alleen deze nacht nog wachten wil op onze fluisterende liefde en de sterren die graag toekijken…

Mijn lief in de nacht Slapend woon je in mijn hart Huis van je dromen…

Doelloos dwaal ik In het koele maanlicht In de zwoele zomernacht Geen stem leidt me Geen voetstappen volgen me Alleen en de sterren Alleen en de bomen Door het bos zie ik ze Door de duisternis voel ik ze Doelloos dwaal ik In de koele ochtendmist In de eerste dauwdrupjes Geen pad leidt me Geen angsten volgen me Alleen en de luikende nacht…

oneindig roert haar schijnsel het licht in trillend water dirigent met zwoel gesluierd de krekels en hun eigen stilte…

Rozenrood zijn je lippen aangestipt door de nacht 'k weet ook wel dat je mooier bent dan mooi. Zweetdruppels glijden naar beneden ik heb dorst langzaam daagt het morgenlicht deze nacht....zo mooi.…

Laat mij je kennen nacht met alle kunstlicht je verlangen alle onrust in het zwart de duistere vensters waarachter men voor even lief heeft zelfbevlekking heet dat één gedumpt de nacht in crisis laat heel weinig weten ‘s morgens spint de kater…

Ik stuur je sterretjes terug maar heb niet gewacht, het duurde te lang tot de komende nacht. Na een klap op mijn hoofd heb ik sterretjes gezien. Ik stuur ze naar jou en neem zelf een aspirine :(…

Tijdens sommige nachten maak ik fantastische reizen op mijn vliegende tapijt geweven van gedachten die mij de weg zullen wijzen...…

Doordrenkt van nachtelijk oranjelicht Kunstvuren neerkijkend op voorbije tochten De oude straat is nu als enige verlicht Een levensweg in alledaagsheid vervlochten Mijn schaduw komt als een tweede bij de lantaarn Draaiend snelt hij zich strekkend aan me voorbij Vervaagt en wordt opgenomen door de nacht Terwijl ik het volgende licht nader…

uit de diepte een glimlach en steeds opnieuw de stroom vanuit de bron vult elke vorm van nabootsing ook ik wacht op het uur morgen waarin wij smelten in een kus van het samenstromen een vederblad zachte kringen blaast over elke gedachte onnodig blijkt het moment vergaan als nooit gekanteld pluk ik jou uit de schaduw neem jij mij uit de nacht…

geef ons één nacht van liefdesleven deel samen de verhitte pijn het is je daarna om het even wie ’t volgend vlindertje zal zijn want waarheid laat zich niet verkrachten je weet dat ik niet bij je blijf maar lief geef me één van jouw nachten laat ons genieten, lijf aan lijf die ene nacht is van ons samen al ruiken wij 't grote gevaar ik…

tellen verkrachten de nacht er zijn te veel schapen die woelen op wit verende weide schoorvoetend beuken de uren duwt het opspringend licht gebroken ogen dicht naar de berg hoge dag van naderbij komende muren…

slechts gevallen sterren Tot hij plots mijn droom aan diggelen sloeg scherven kapotgescheurde illusie lagen op het tapijt aan mijn blote voeten Het weerzien smaakte zacht veel zachter te zacht met vroeger geleidelijk aan voelde ik juichte ik hij neemt me mee hij had lichaamswarmte genoeg om te stijgen tot in de hemel Tegen de blauwe nacht…

witborrelend zog bruist weg in het ijle verstervend in schuim onder windstille zeilen gekraak en geklots een zeezilte streling wiegende lichtjes een meeuw op de reling goudgeel gegangmaakt door rimpelend klater rijzen de sterren uit ’t donkerend water…

en haar zal vasthouden Totdat ik het raam open en haar loslaat in de nacht…

Bij het open raam Tuur ik in het niets van mijn handen Voorzichtig heb ik ze opengevouwen Dan fladdert de nacht uit mijn palmen op Vrolijk dansend verdwijnt ze uit mijn zicht En terwijl ze opgaat in zichzelf Bedenk ik vast dat ik ooit De dag ook in mijn vingers krijg…

De nacht breekt uit het kreupelhout en aan mijn mond ontsnapt een hese kreet terwijl ik ren.…

Badend in het zachte nachtlicht voel ik de avondbries langs stromen ik zie alles met mijn ogen dicht langzaam drijf ik door mijn dromen Door de duisternis ben ik omgeven ik lig hier machteloos en zonder wil weg van de zorgen in het echte leven hier vind ik rust hier is het stil Niet gevangen in het besef van tijd voel ik me alleen…

Als de nacht vervaagt En de sterren doven Vult zij Ons diepste verlangen Bereikt haar licht Ieders’ ogen Ontwaken wij In haar ochtendgloren Als ……

glinsterende dauwdruppels als edelstenen door het weefsel van de nacht de maan werpt zilverstrepen op een zwevende spinragdraad verstrekkende spiralen glanzen zijdezacht een lichtstraal raakt de nevellinten tekent dansende kleuren beschijnt zijn zwart gelaat woorden in eeuwigheid van stil herinneren hij kan in gedachten de wereldtop…