Alle inzendingen over Nahon

Graag groet ik u nog allen even voor het slapen gaan, dat heeft Alice Nahon mij ooit eens voorgedaan; en wat de criticasters ook maar zullen zeggen: ik hoef ’t waarom toch hier niet uit te leggen? Dus, lieve mensen, goede nacht en slaap maar fijn, Dan zal ook morgen wel een mooie dag weer zijn.…

'k Heb van Alice Nahon geleerd in 't eigen hart te kijken. Wat zie ik daar? Wat laat dit blijken? Dat ik niet beter, gij niet slechter zijt maar dat we samen 't zelfde leven delen en dat we dwaas en dom zijn ooit, maar elkaars wonden kunnen helen.…

Alice verbleef in artistieke kringen Was zeer geliefd en onconventioneel Ze declameerde voor het merendeel Gedichten die de mensen blij ontvingen Haar lezers hielden geldinzamelingen Want verder had het meisje niet zoveel Ze praatte met de vogels en ’t struweel Was kleine heilige en kloosterlinge Volgens haar vader had ze t.b.c Dat hebben…

Alice, de ogen zedig neergeslagen Moest lachen om de rol haar toebedeeld Later heeft ze -wat moest ze- nagespeeld Wat anderen nu eenmaal in haar zagen Ze wilde Eddy du Perron behagen Maar deze had een ander afgodsbeeld Platonischer, en op zijn ziel veel eelt Hij wist Alice te pesten en te plagen Ze dreigde zich van kant te willen maken…

het liefst zou ik kort willen aanmeren tussen de leidraad van haar oeuvre poëzie waar het barst van schone volzinnen tot stiller stilte als een tijdgenote dat dromen kruidt voor de ’eigen haard in tekens van taal als een open boek zonder schaduw stil lees ik, jouw licht blijft achter de stilte van iedere dichtregel hangen in mijn hart…

‘k Leg aan uw hart mijn koppeke Schreef Liezeke daags na de nacht Die ze met Jef had doorgebracht ’t Kleine, Vlaamse poppeke Voor het publiek een engeltje Zo zuiver en zo dicht bij God Hoe schikte zij zich in haar lot Niemand wist van het bengeltje Dat zich buiten het hospitaal Te goed deed aan het mannenvlees Flemende bedelbrieven stuurde…

Uw pen, zo teder voor wie hem hoorde Mijn dichteres, Alice Nahon. Auteur: Wil Breuker, januari 2008…

het is goed om na het vrijen hoog de hemel in te kijken en te lachen om en met het licht. zo ook de kraaien kraaien om de bomen die vergeefs de luchten willen aaien. in het woelen heeft de wereld zich gekeerd. het werd een zij, zij een het, kruis in het moment. zij werden nog, begonnen weer elkaar te zijn. de schoonheid was en had geen kleed…

. *= naar Alice Nahon (16-8-1896 – 21.5.1933)…

fragiel gedicht op vergeeld papier bejaard oud ouder dan jij werd lieve Alice…

Op de peul mijns herten rust uw hoofdeke van goud... 't Is of ik uw frêle zielke tussen bei mijn handen houd: Lijk albasten bloeme licht uw teer gezichteke en uit elk' azuren kijker blikt een blauw gedichteke... Kon ik vatten, kindje, van die dichtjes ritme en rijm; mocht ik, van uw broze wereld, raden het subtiel geheim. 'k Durf…

Daar weet geen één de stille troost, Die door m'n kale kamer bloost, ‘t En is geen zonlicht van de Oost, ‘t En is geen lief dat kust en koost... Het is een oude beeltenis Van hem, die schoon van eenvoud is en prachtig droeg z'n droefenis... Gezelle... m'n goede Gezelle! Daar, op uw voorhoofd staat geprint Het lijden van een mensenkind, En…

Ik ben een bloem van 't veld Wie droeg mij mee ter stede Waar 'k nooit of nooit meer bidden zal Lijk ginder in het rustige dal Mijn simpele bloemgebeden. Ik sta hier in dees mooie vaas Zo triestig te verwelken Gij hebt mijn herte zeer gedaan. Ach mensen, zult gij nooit verstaan De taal van bloemenkelken. Ik ben een bloem van 't veld…

Ze trekken ter schole ten halleveracht, - Het dorpje ligt ver van 't gehucht, - Om 't even, of liefelijk 't zonneke lacht, Voor wind noch voor regen beducht. Met blauw-baaien rokskens, de blinkende blokskens van 's zaterdags vers gevernist, zo trekken ze zwijgend de koppekes nijgend, door regen, door sneeuw of door mist; Dan spreken die…

'k Vond z'in Vlaanderen, waar geen hand Zegent d' idealen...; Waar men, als een vreemde bant D' eigen zoete tale. 'k Vond ze, waar geen zachte stem Door m'n zuchten streelde...; 'k Vond ze ver, heel ver van hem, Ver van alle weelde. In 't vertellen van wat wind..., 't Rits'len van de hagen..., In de kijkers van een kind...,…

't Is goed in 't eigen hart te kijken Nog even voor het slapengaan Of ik van dageraad tot avond Geen enkel hart heb zeer gedaan Of ik geen ogen heb doen schreien, Geen weemoed op een wezen lei Of ik aan liefdeloze mensen Een woordeke van liefde zei. En vind ik, in het huis mijns harten, dat ik één droefenis genas, dat ik mijn armen…

Daar hangt wat adem van mijn ziel Op iedere weg, in iedere bloem; Daar blijft een beetje van mijn hart In al de namen, die 'k vernoem. En 'k voel mijn ogen stil verwant Aan ieders wee..., aan elks verblijden... Gij, die me lieven hebt geleerd, God, leer me scheiden. Mijn God, ik kàn..., ik kàn nog niet; Daar woont in mij geen stervensrust…

Ik had zo geern uw wiegeken Met blommekens getooid; Zo geren om uw hoofdeken Wat verzekens gestrooid; Maar somber zijn mijn bloemen, kind, en triestig zingt mijn lied. Gij in uw sneeuwen beddeken, ge kent nog geen verdriet. Wat zou daar om uw koppeken, wat kàn daar anders zijn Dan woordjes van uw moederken En strikskens van satijn? Maar…

Dees dag is lijk een moede man, Die langs een strate, grijs en stil, Zijn droefenis niet kroppen kan Maar toch niet schreien wil. Over de mulle wegen zweeft Een waas van onverschilligheid... Vrouw, die zich zonder liefde geeft En heengaat zonder spijt. Daar zoeft wat zonne-lichternis…

O kinderen van mijn dromen, O bloemkens van mijn tuin, Wat buigt ge droef en lome Uw tengere kopkens schuin. Ge waart zo fris te voren Als klokskens van de mei, O lievekes, geboren Uit droom en mijmerij. En 'k heb u, stil-bewogen, Gevoed, bij nacht en dag, Met regen van mijn ogen, Met zonne van mijn lach. Ik wil u niet zien welken;…

Daar is, in iedere zuster-cel, Bij 't ronken van de wekker-bel, Een vaag gerucht begonnen: 't Is 't mommel- momp'len van gebeden, De kloosterkerk wacht beneden, Heur stille, vroege nonnen. Ze komen van de donkere trap, In zwart habijt en witte kap, Een beetje voor de vieren; Daar hangt in menige vensterspleet Der gaanderijen, diep en…

Kussen is een troon van morgenlicht, waar men heersen leert en nederknielen; Kussen is een kostbaar evenwicht, tussen mensenhart en mensenziele. Kussen is een wonderlijk akkoord, waar de zielen in elkaar verglijen; Kussen is wel 't goddelijkste woord, dat uit mensenmonden kan gedijen. Kussen is een zomer-avondgaard, waar de vruchten tot…

Ik fluister u zacht 'goedenavond' Mijn schamel, m'n simpel bezit Al ligt er zo menig illusie Begraven in 't kamerke wit. 'Goedenavond', al doodt ge zo trage De hoop van mijn lachend gelaat O! Ik moet u bijwijlen beminnen Als had ik u nimmer gehaat. 'Goedenavond' gepeinsde gedachten Die zweven nog boven mijn hoofd 'Goedenavond' gestorven…

Ach Here de vrijheid klatergouden geschenk dat de liefste mij geeft als hij gaat Ach Here, dat droef sieraad. Hij hangt het mij jubelend over 't strenge kleed, en - ik lach met de lach die de mondhoeken slijt neem gij mij dat strassen*-lawijt* van de fiere troon van de hals ach Here de vrijheid zo vals. Want hij hield mij zingend omhoog…

Achter de oude kloosterwoning Hing wat rode zon… Onder goud-getinte linde Bad een jonge non Heur gelaten ogen droomden Onder blanke doek, Naar de zwart’ en rode letters Van ’t getijden boek… Langs de wegskens was geprevel Van wat blâren bruin…; Aan heur voeten bogen schrale Violieren schuin Als ’n dode^illusie, die ze Lang vergeten…

Dat ook ons hart rusten kon lijk 's winters velden doen, die liggen daar onder Gods hemel wijd de waarde te vieren van eenzaamheid. Ze weten heimelijk meer dan wij die trappen over hun wijs gezicht; ze weten: in voren van diep geduld wordt het mirakel van 't zaad vervuld. Wij mensen met ons gulzig hart, wat is er aan ons te doen? Wij…

God zei dat ik een liedeke moest maken. Ik zei dat ik niet kon. Hij leê* mijn weifel-hand en wilde bij me blijven zoals een moeder doet die kindeke leert schrijven en 't lied begon. En 't lied begon te groeien uit mijn handen lijk uit de mei het gras; nog voor ik aan die wasdom bloei en zaad kon wensen stond heel mijn herte rijp van liekens…

't Is goê..., 't is goê!... Vraag niet, o kind, waarom en hoe Die weemoed over uw vreugde vlot. Men moet in ieder groot genot Een plekske schaduw lezen; Daar moet aan iedere bloem een traan Aan iedere zon een ondergaan, Aan iedere dag een avond wezen. 't Is goê,..., 't is goê!... Dat, na 't verzengend zon-gegloê, De witte vree van …

'k Heb zo'n honger naar een lied In dit huis van eenzaam wezen, Waar 'k nog in geen blik mocht lezen, Dat een mens me geren* ziet. 't Kloksken tikt melankoliek... 't Maakt me monotoon en kranke,* God! ik smacht naar dieper klanken, 'k Heb zo'n honger naar muziek... Ach..., en zo'k mezelve sus Met een bloem of een gebêken*... Ziet ge niet…

Wij, dorre en dode blaren, Wij komen stil gevloon* En vlechten door uw haren Een goud- en bronzen kroon. Daar, waar wij ritselend vielen, En strooiden herfst-gewaad, Daar sterft iets in uw zielen... Gij, die er over gaat. Wij leggen in uw ogen Traan van weemoedigheid; 'De zomer was een leugen'; Zo zucht ge, wijl ge schreit. Neen,…