Ik had je kunnen neerschieten
maar deed het niet,
had niet eens een wapen
maar gedaan had ik het wel
en daarna had ik spijt gehad
en naar de sterrenhemel gekeken
en m'n gezicht verborgen
in diezelfde handen, vergeef mij.
Ik heb het niet gedaan, maar
had het willen doen, schatje…
Uit de hemel
duiken snelle stippen
naar een niemandsland
vleugelloos weggeworpen
zachte tassen, stoelen
hard metaal, ledematen
ook mijn hart
staat stil
van ongeloof
toch ligt daar een lakschoen
toch lees ik opengeklapte levens
mijn vertroebelde ogen
en mond vol gedachten
vragen om woorden
voor de leegte
Dit veel te grote gebeuren…
lijken, er is geen steen meer, niet eens een boom
die nog kan slapen
met mijn witte handen raak ik een naam aan,
het glasraam waarachter ogenblauw
staart naar wanhopige verbinding
ik verleg mijn hart
naar een langzame sneeuwvlok
op bruin, zwart en roze, ooit door straten gelopen
uit hun stappen komen woorden
ze schreeuwen het rennen, het neerschieten…
Het vuil en bloed dat er aan Poetin kleeft
Komt van de Krim geniepig binnenvallen,
Een vliegtuig naar beneden laten knallen -
Nadat hij Ireen Wüst geknuffeld heeft.
De standaardvraag bij Poetins januskop:
Welk masker heeft de macho nu weer op?…
99
Bezig met laden