Alle inzendingen over Niet willen sterven

zou ik geboren willen worden in jouw ogen... willen leven op je wangen... en willen sterven op jouw lippen...…

ik zou nog niet willen sterven maar ik ben moe, zó intens moe ik ben niet bang als de nacht ín mij komt als bode van het Licht…

Ik zeg dat ik nooit zou willen sterven. Je knikt en tikt een sneeuwvlok van mijn schouder.…

In alles te willen sterven, dicht bij me als vluchtige gedachte, in een zucht ontvloot, te willen schrijven, wat klonk wat al geschreven was, verval in dat laatste woord wat in me overschoot, die toon bleef zwerven in een vreemde tongval van de wind en wat je zong.…

En voor hij ging, gaf hij me nog een klein portretje… ‘Ik weet niet, of je ’t al vergeten was, het komt misschien nog wel te pas voor als je eens niet meer zou willen sterven, maar wat let je?’ zei de Dood…

deel de lucht met me mijn kind en de wolken en de toppen van de bomen want gisteren zomaar door een paar woorden liet je mij de zomer zien je weet dat ik voor jou zou willen sterven mijn kind jij, die de zon voor me reikt door de hoge vensters van je jeugd gaf mij met je wondermooie ogen jouw wereld jij, mijn kind zei :…

sterven voor haar amusement…

Jij hebt vandaag mijn tranen gekleurd Klanken in mijn hart laten zingen Mij blij gemaakt met een beetje jij Kon mijn emoties nauwelijks bedwingen Jij was het beste wat mij ooit overkwam Al was je daarvan misschien niet bewust Had duizenden doden voor je willen sterven Maar toen was jouw liefde al uitgeblust Wat over blijft is een gevoel…

Alsof we morgen willen sterven zonder te hebben gevreesd voor het felle licht van de dag. Met miezerige woorden in een wereld zonder taal vertellen we met trots ons eigen zinloos verhaal. Alsof we willen tonen dat we écht hebben geleefd intens, integer en intiem zijn geweest.…

In alles te willen sterven, dicht bij me als vluchtige gedachte, als zucht ontvloot, te willen schrijven, wat klonk wat al geschreven was, gevat in een laatste woord wat in me overschoot, de toon bleef zwerven in een vreemde tongval van de wind en de verwachting in wat je zong en daar alles tussen in.…

Spieren die mijn lichaam ongevraagd verkassen tussen pijn en een ingebeelde Schaamte, nu zou ik in graagte Willen sterven, de bewegenloosheid Ervaren met als anker de pijn klaren Uit die diepe trog die het leven wordt Genoemd, mijn silhouet is niet de Waard van de herberg maar de wachter Die de toren van Babel verslaat In bouwkunde…

Ze kijkt me aan met haar reebruin intens, verloren, angstig, triest geeft me `t gevoel te willen sterven Ik hoef je niet te laten gaan maar je kunt vliegen dus ik leg je neer; vrij de vleugels te zwerven even niet begrijpend, d`r kopje schuin tot haar donk`re ziel `t blauw verkiest vlak voor ze `t gras laat werv`len door zacht haar…

ik heb je al het water uit mijn hart, meer dan alle zeeën bijeen, gegeven jij was ik alles in mij was jij jij vulde de ruimte in mij maar nu voel ik me leeg, moe ik zou willen sterven wegzinken in mezelf in de diepte op zoek naar jou…

De zucht naar vrede werd geslaakt in verontwaardiging Het was de buitensporigheid ditmaal Alleen het water waarin zij na afloop nog hun handen wasten dacht daar anders over Niets rechtvaardigde de gedachte voor een onsje minder te willen sterven ook niet voor iets meer Niets zou het water donkerder kleuren dan vermeende onschuld…

Je mag, maar 't hart klopt je kunt, bent 't zo moe je moet, maar wacht op hem je wilt, dan zie je hem, een zucht, een lach een traan eindelijk, eindelijk mag je gaan. Voorbij de pijn, voorbij de lijdensweg, je laatste zucht nam alle ellende weg. Dag lieverd…

Maar als ik zonder liefde mijn dagen slijt voel ik me zo koud en ben ik de weg kwijt Veel liever nog zou ik dan willen sterven. Als die liefde mijn hart niet meer verwarmt me in tijden van verdriet niet meer omarmt ligt de wereld waarin ik leef, aan scherven. En zal ik een beetje sterven van binnen.…

Zo, treurend, zou ik willen sterven ook. Maar hoe te sterven, zo ver boven hen? Erbarm u mijner, treurboom die ik ben, Gedoemd te bloeien onder de stadsrook, In 't tweeslachtig plantsoen, geen stad, geen land, Dalend als sneeuw en stijgend als de bruid Boven mijn vaders dode handen uit In deze aarzellichte tussenstand.…

Zo, treurend, zou ik willen sterven ook. Maar hoe te sterven, zo ver boven hen?…

Zo, treurend, zou ik willen sterven ook. Maar hoe te sterven, zo ver boven hen?…

In alles te willen sterven om weer op te staan als vluchtige gedachte altijd op de achtergrond, zucht uit de surrealistische werkelijkheid ontvlood, het van je af te willen schrijven, wat klinkt alsof het nooit geschreven was, gevat in een woord wat me binnenschoot, troost blijft altijd zwerven in de echo’s van de wind uit het…

Er valt niks te vergelijken, met ’t leven van mijn doel, alleen ikzelf kan me verrijken, met mijn innerlijk gevoel. 1000 Maal zou ik willen sterven, om gebeurtenissen te vergeten, ze uit mijn herinnering te kerven, waar ik niks meer van wil weten.…

Hoezo, werveling van lucht en vrees wanneer de rode adem daalt op het weke water en verre ogen haar bewonderen met lens en spleten licht zij is de dame die buitengaats kolvend haar jongen voedt met schuim van zee en overvloedig moed, ze is het vermogen van mijn drijvend ruim ' k zou in haar willen sterven, me verdrinken in haar nood,…

sterven in haar goddelijke kracht Om dat wat leefde aan verhalen die verwaaiden in de Noord om dat wat sprak tot de verbeelding en door een ander werd gehoord…

Een hond en zijn baas; Het lijkt haast wel dwaas Dat als alle leed van de Wereld de baas lijkt te deren, En er niets meer van het leven Lijkt te leren; en de destructieve Drang overheerst vroegtijdig te Willen sterven; er nog slechts een Vriendschap rest die men elders niet kan verwerven.…

Ik voel me de laatste dagen zo depressief Ik zie alles zwart en negatief Ik verzet me er steeds tegen Ik heb het voor iedereen verzwegen Ik hou dit niet lang meer vol Ik word van binnen helemaal dol Ik zou het liefste willen sterven Ik ben toch ieders leven maar aan 't bederven Ik word van dit alles zo moedeloos Ik vind m’n leven toch…

De angst, stond op haar gelaat net als op dat van hem, we hadden niet voldoende tijd fluisterde zij, ik wil niet. Een pijnscheut schiet door 't hele lijf hij ziet hoe ze verkrampt voelt haar pijn als 't ware mee tranen raken verdampt. Ik wil niet dood, ik wil niet weg maar deze pijn is onmenselijk redt me uit deze krankzinnige hel help…

Soms minder dan we zouden willen. Zal ik later ook in zo’n zetel eindigen? Ik zou niet willen sterven op zo’n eiland waar niet eens een vuurtoren staat die me veilig naar de kade zal brengen.…

gelaat miste schip en maat Altijd trekt het water gekrijs van meeuwen Jan van Gent gure wind ruisen der golven dat hij zo goed kent Zijn leven lang op zee gezworven avonturen de wilde vaart zij was zijn grote liefde geen vrouw die het evenaart De zee met haar herinneringen die hij altijd bij zich draagt graag had hij op haar willen…

sterven, wil geen zinnig mens begrijpen, dat jij voor mij de liefste bent, met alle consequenties, wil niemand echt begrijpen.…

Beloonde zijn niet-willen-sterven met ruimte en mest, verwijderde hier en daar een witte ziekte, ging met hem in het zonlicht staan en voelde de dunne scheidingslijn tussen mijn handelen en de het-zich-voltrekken-processen in mijn lichaam, in- en uitvoer van zuurstof en stikstof, de chemie van het voelen, het kunnen…