Alle inzendingen over OPBEUREND

indringend het licht de vogel die zingt opbeurend voor de zwaarmoedige is opstaan opstanding - soms…

In de wintertuin zie je slechts dorre plantjes, die slap neerhangen; één lange steel staat rechtop, daar bloeit hoog een gele roos. Een hoge kerstboom verspreidt 's avonds zijn schijnsel over boerenland, geeft naar oud-germaanse wens licht aan bezaaide akkers. De koordirigent wiegelt losjes in de maat met heel zijn lengte; alleen dat…

De kerstavond valt; een lieverheersbeestje wacht eenzaam bij de deur. Die eenzame ster, door stapelwolken omhuld, straalt onverstoorbaar. Ik veeg het schuurtje: bonte snippers stuiven op: eens een dagpauwoog... Luide vogelzang vult de vochtige leegte van het maartse bos. Tussen dor lover flonkert het frisse groen van bosbessenstruikjes…

(tanka) Geelgroene bladen van lelietjes der dalen brengen in het bos licht opbeurende vlekjes op triest, gevallen herfstloof.…

het zijn die mensen die je leven kleuren hen heden te kennen zal je nooit betreuren het zijn die mensen die je opbeuren je laten lachen je leven opfleuren het zijn die mensen die van je houden…

(tanka) Het hoge grasland zucht weemoedig; loom stappen we met de zefier mee, vinden al gauw opbeuring tussen Gelderse rozen.…

Zijn het niet de kleuren Die mensen vaak opbeuren Als er geen kruid voor is gewassen. Met welk probleem je ook zit Zie het in kleur, niet enkel zwart-wit.…

Ter opbeuring van mijn gekweld gemoed, komt er een standbeeld van die arme… Knut.…

Het lichaam stribbelt tegen Ik wou dat ik nooit reuma had gekregen Mijn energie verdwijnt uit mijn lijf Vingers ze worden weer stijf Ach, wat zit ik nu te zeuren Ik moet mijzelf weer even opbeuren En dan denk ik aan mijn gezin Die ik met heel mijn hart bemin.…

Ik weef voor jou een kleed van gevallen tranen blonde kinderlokken en duizenden kusjes Ik maak een troostkleed vol liefde voor verdrietige dagen in zachte opbeurende kleuren warm en veilig Een schuilplaats voor de wereld waar ik altijd bij je ben ook als mijn armen er niet meer zijn…

Niiewe jeugd, als uit een kan gegoten Gele wijn, gist mijn schedel binnen En ik voel mij opgeheven en gestoten Naar de wisseling van een nieuw beginnen. Lachend ligt de wereld, en volkomen Weet ik mij aan al wat leeft verbonden, Wat mij scheidde werd mij afgenomen En ik heb mijzelve teruggevonden. Is nu ene godheid nog van node, Met mijn…

De dood spreekt een overheersend, leeg woord in het winterbos van sneeuwloze grauwheid. Reuze spinnenpoten hangen stram gespreid om droeve beuken; kilte heeft hen versmoord. Een moede zucht dwaalt door dit verlaten oord, strijkt langs dorre varens, mint eeuwige strijd, zakt puffend neer, tot heengaan bereid. Dansen op zijn stem toonkunstvlammen…

De man zit peinzend, met gebogen hoofd. Gehuld in een zwarte mantel kijkt hij neer op dichte mist: een verborgen veld of meer? In die wolken wordt zijn verleden gestoofd: "Al wat ik beleefd heb, wacht als rijpend ooft, gestreeld door dampen, sprekend van weleer. Vreugde verdrijft eens geleden hartzeer. Mijn werken en streven zijn speels verdoofd…

Als een licht dat straalt, opbeurend en bezielend. Teder, eindeloos teder kwetsbaar leven, leven dat bloeien wil.…

zie al die anderen op weg strompelend , vol twijfel op pad elkaar opbeurend door liefde zoekende zielen, op wacht bij elkaar die vallen en weer opstaan een reis van mededogen het schepnet van de kosmos vindt ieder die op weg is naar daat wat groter is dan wij…

het zijn jouw ogen die de werkelijkheid weer hart en ziel geven jouw handen die me raken en met hun warmte mij eindelijk weer mens maken woorden die opbeuren me laten kleuren in het beste wat ik heb jij bent het paradijs dat mij is overkomen toen ik dromend je hemel vond…

Kinderen die rennen voor de deuren en met vrolijk gelach de straat opbeuren, treinen die komen en gaan op het spoor, een merel die zingt voor een luisterend oor, een fiets die met piepende banden remt, een duwtje tegen een raam dat klemt, een kerkklok die zeven uren slaat, dat zijn de geluiden zondagavond op straat.…

Lichaam wat ben ik boos Waarom doe jij dingen waar ik niet voor koos Je hebt soms van die dagen Dan heb je van deze vragen En dan is er weer die pijn Dit maakt je als mens weer onzeker en klein Ach, ik zal niet te veel zeuren En mijzelf weer even opbeuren Door het schrijven van dit gedicht Aan mijn eigen lichaam gericht!…

De tranen zitten erg hoog hopelijk hou ik het droog ik kijk naar de tv en wat ik zie dat valt niet mee het is ook hartverscheurend wat je ziet is niet opbeurend mensen met zoveel haat je weet dat het bestaat gelukkig is het ver van je bed en de tv is zo weer uitgezet maar als ik dan mijn ogen sluit zit het in mijn hoofd en dat zet je niet…

haiku Dode berken staan kaal, rechtop, hebben nog steeds hun opbeurend wit. tanka Rondkui'ren, waar eens die jeugdherberg blijdschap gaf, alleen nog bomen, bloemen en moerasjes zijn: welbewust _ droef genieten.…

Gods eeuwige Boodschap is een peperstruik die pittig geurend wenkt bij hem te toeven binnen zijn luchtige twijgen ritselt bescheiden spraak vol onsterfelijke liefde en opbeurend vermaan wrijf maar een van mijn vruchtjes tussen je handen fijn het zal dan altijd huizen in heel je wezen mag geheimzinnig werken onvoorziene zegen brengen…

Wat te doen als mijn meisie zoekt naar kleuren Als een fee zonder staf, haar niets meer kan opbeuren? Wat te doen als ze met regenboog en zonnestralen De grauwe sluier niet kan laten verdampen Om elkaar tot de diepste kern te verwarmen, te omarmen?…

De Friese taal is opbeurende leeuwerikzang die in de vroege morgen al hoger en hoger klinkt de glanzende hemel tegemoet daar verijlde tonen horen laat dan langzaam en bewust daalt zich met zachte nagalm verspreidt tussen reine dauw aan fris wijd gras tenslotte verstilt op eieren van eenden en weidevogels.…

Loofbomen ruisen weemoedig, toch opbeurend. Klonk zo de boodschap der eiken bij de tempel van de Griekse oppergod?…

Op zaterdagavond 22 juni 2019 worden zakken met opbeurende teksten en/of mooie versiering langs de route gezet met een theelichtje erin, om de lopers bij te lichten, omdat er de hele nacht, in estafettevorm, gelopen wordt.…

Eens was ik pelgrim Toen ik op weg was naar het verpleeghuis als een pelgrim met een boodschap van opbeurende troost en liefde in een klankvolle symfonie gevat als een sprankelend lied dat ik zong alleen voor hem die ik zo liefhad de klanken klonken zoet en sereen hij proefde het als bitter water die zijn vergetelheid onderdompelde…

Een gedicht is meer dan een rijmende zin er zit vaak één of andere boodschap in, Het is iets anders dan woorden alleen het bereikt een mens vaak dwars door alles heen Het geeft uiting aan wat men voelt het maakt duidelijk wat er eigenlijk wordt bedoeld, Een gedicht kan een medemens opbeuren Zijn sombere blik voorzien van nieuwe heldere kleuren…

ga niet naar mijn graf of de urn met mijn as ik ben er namelijk niet want altijd springlevend in duizend waaiende winden in diamanten die glinsteren in de deken van sneeuw ik ben de stralende zon op het nog rijpend graan ik ben de zachte herfstregen die je in de ochtend wakkert ik ben de opbeurende rush van stille vogels in de lucht…

kan blijven groeien van Beurden's lichaam brokkelde af maar zijn geest beurde steeds weer op tot bloeiend ogende muziekcomposities zijn geest bleef uitkijken naar uitdaging vernieuwing, verjonging, conceptueel verrassend als een frisse jonge man zijn (o)verlijden ervaar ik als 'n gemis maar zijn muziek zal altijd blijven en velen opbeuren…

de inherente norm die eerst op Aarde dienen te bewijzen dat ze bestand zijn tegen elke storm die daar historisch woedt; da's een enorm weerbarstig feit om boven uit te rijzen als 't pocherig verhaal van de baron die met zijn paard in het drijfzand dreigt te zakken die door zich bij zijn paardenstaart te pakken zichzelf met paard en al opbeuren…