Alle inzendingen over Oceaan

, daar woont een Vis Hij zwemt en heeft ook een staart Vismeerman, dat is zijn naam De Zee is z'n enige huis en haard Stop de vervuiling van de oceaan Stop de vervuiling, houd schoon - De Wereld die onder het water schuil gaat Stop de vervuiling, stop het Stop de vervuiling van de oceaan Stop de vervuiling, houd schoon - De Wereld…

Kolkende zee zich uitend in torenhoge golven het aantonen van mijn nietigheid overgeleverd aan schuimende razernij Schoonheid in al zijn woede opgezweept door de storm hoor mij schreeuwen van ontzag zie mij heen en weer geslingerd worden En toch houd ik van die blauwe reus mij steeds weer bedankend voor het volhouden met liefkozende mooie…

stervende zonnestralen verlichten vergaan leven verrijzend uit ‘t schuim van de deinende oceaan onder de gele vogel ‘n helderwitte lijkwade koelruimte en graf wachten in doodse stilte verdriet zal nooit wegebben in dit levenslang verdrinken cote sauvage bij quiberon…

de oceaan kabbelt langs mijn benen om hoog gaan de meeuwen krijsen gedachten weg licht golvend een vlot in de verte de overwinningsvlag gehesen verdrink ik waarlijk…

Aan de andere kant van de oceaan liggen ook de schelpen te wachten op hun lot Aan de andere kant van de oceaan staan ook mensen te staren naar de andere kant van de oceaan De oceaan, Eén grote spiegel…

Water, niets dan water in de oceanen van de aarde samengebracht schuimende golven raken met veel geklater de drijvende schepen in volle kracht Water, niets dan water zinkend schip op volle zee vergaan neemt herinneringen mee voor later en rust in stilte op de bodem van de oceaan daar in de diepte van de zee zijn mensenlevens uitgeblust…

Wat fantastisch om hier te staan en de oceaan te mogen begroeten.…

Oceaan, broedplaats, moederschoot, woonplaats van de dorenhaai, de hamerhaai, de franjehaai, de mensenhaai. Speelplaats van de zuigervis, de ombervis, de vleermuisvis, de dwergwalvis. Vloeibaar paradijs. Zware olie doet je tranen, doet je huilen, doet je sterven.…

Jij bent soms mijn oceaan van een goddelijke schoonheid dan wil ik mij laten gaan mijzelf verliezen in de tijd Jij bent soms mijn oceaan onstuimig en onvoorspelbaar dan kan echt niemand jou aan golven vol onheil en gevaar Jij bent soms mijn oceaan die mij met liefde wil omringen dan probeer ik boven jou te staan om jou eindelijk te bedwingen…

Oceaan blauw. Al zwevend tussen kale planeten in het heelal. Voel ik bevrijd in een hangmat als de zoete inval.…

Je raakt mijn ziel zó diep, dat ik van mijn hoge wolk, als door een pijl getroffen, neerstort in een oeverloze oceaan, waar ik mij, volledig aan stukken gevallen, gezonken naar een veel te diepe bodem, bijeen probeer te rapen. Het ziet er naar uit dat ik vooralsnog volkomen gevloerd ben.…

De zee jacht òp een heir van vlugge kuiven, Waar zilte zoomen van smaragd in schijnen; Zij rimplen, rijzen, wentlen en verdwijnen, In wisslend spel van schittren en verstuiven - En in de branding van dat stage schuiven, Laat golf na golf haar donkre diepte deinen, - Tot indigo en brons in grijs verdwijnen, Om zilvren kuiven weer omhoog…

Wij mensen zijn als wilde golven, die rusteloos zoeken, naar hun oceaan.…

Daar: de Oceaan, en binnen in mij nóg een -- Zonder Vuurtorens.…

Stappen, in het water, Stappen, in de zee, Stappen, in de oceaan, Stappen, die verdwijnen of voor altijd blijven staan, Stappen... Stappen, in het water, Stappen, in de zee, Stappen, in de oceaan, Stappen, groot of klein, zonder jou zullen ze nergens zijn, Stappen...…

Je bent verloren In een oceaan Een oceaan Met mensen die denken, Tijdens het openslaan Van `het boek', Aan de wijze woorden Van een god Bij het vallen van het Definitieve doek…

In de taal van mijn jeugd aan de andere kant van de grote oceaan wonen nog altijd mijn kinderjaren waarin mijn moeder ook nu nog piano speelt in een kamer vol bloemen en verhalen over alles wat ertoe doet in mijn bestaan.…

de zee is onbestendig wisselvallig als een mensenziel soms is zij grijs en ruw met zware deining een koortsachtig ongedurig spektakel en geraas beukend op het basalt om dan weer in een blauwe slaperige kalmte te verschijnen haar golven rekken zich traag naar alle kanten uit vandaag is zij een vlakte egaal als een meer…

oceaan zonder eind vissen worden vogels worden geroepen…

Je lacht, een witte glimlach, en je heupwiegt, zoals dat hoort en je koopt je tweede huid in voordelige flessen en het lijkt alsof niets je stoort, Maar je verdriet is een verborgen oceaan een diep schrijnende wonde een oceaan van tranen en van te lange nachten, een oceaan van weemoed soms, waarin niemand zich waagt.…

-_-_-_-_-_- _-_-_-_-_ -_-_- _-_ Een dobberend schip in een open oceaan vertrouwt altijd God!…

De oceaan ruist eindeloos ver om mij heen -- hier in het beekje.…

een groene fles tussen het wrakhout van de oceaan nog niet kapot gegaan op hoge golven heb haar opgevist en wist de brief die rustte op haar ziel heb de letters niet gelezen haar zinnen nooit gezien mijn brief erbij gedaan ons lot verbonden de fles weer teruggeworpen in de oceaan…

Aflandige wind - een luchtbed drijft vol dromen naar de oceaan…

Onze emoties stromen als eb en vloed ze rijzen en dalen als golven in de oceaan…

in het zoute water lig je daar heel alleen in de donkerte en kou van de Grote Oceaan maar echt alleen dat ben je niet kijk eens goed rond en zie wie daar zijn maak je contacten en zie wat er van komt want met 'verlegenheid' blijf je enkel liggen daar in de Grote Oceaan zie ik je iets bewegen vertwijfeld kijk je rond, én je aandacht…

We hebben nu zo’n warme oceaan Dat wetenschappers er geen bal van snappen Het onderwaterleven vangt de klappen Dat kan veranderingen slecht weerstaan Ik heb besloten extra op te passen En voortaan niet meer in de zee te plassen…

Een middag midden op de oceaan langs trappen naar het bovendek gelopen kom ik bij de railing aan en blijf er staan tussen twee breedtegraden van de tropen. De einder neemt rondom geen einde als mijn ogen als een albatros gaan dwalen over 't water met beneden de koralen die bloeien in het blauwe zijnde.…

Op het koude schip bedek ik mijn hart met as om de gloed ervan te bewaren: licht sijpelt door opengesperde patrijspoorten naar de diepte van de oceaan. De scheepsbel luidt. De horizon kleurt rood. Ik wacht.…

Dan lijkt z'n autonome tijd voorbij,verliest zich in repressiviteit en in de diepe oceaan van z'n cultuur en z'n levenswijze en is allang niet meer zo vrij, een vlucht in wantrouwen en van moment- gebondenheid, waarin een dolfijn wél kan overleven, maar waarin een mens nog ver is van z'n gekoesterde natuur.…