‘t Was lichtjesavond op de Ommering
Een koor zong in een zaal een zeemanslied
Totaal niet passend bij rouw en verdriet
De stemmen, hoewel mooi, puur pijniging
Gelukkig zorgden fakkel, kaars en gel
Voor passend eerbetoon, serene rust
Ik werd me van een gitarist bewust
Die zachtjes hallelujah zong, dat wel
Ik hoorde harten breken om me heen…
beglaenst
sie moge sich geruste waone
daer sie in miene haorte is gesloote
ende foele miene haent
waor unne kragte is onsloote
om unne kouwe wegge te slaone
welcke over dees menscke is gelaent
icke wige hin ende were
ende met miene glaensende
lach breet overgoote
singe icke vur haore so tere
unne lietje van wonderliecke boote
ommers…