Alle inzendingen over Ongebroken wit?

Ongebroken wit wou ik zien zolang ik hoopte maar zwijgend zag ik de vernietigende kleuren in je ogen die je woorden verbrandden en alleen ongewenst as achterliet in de schaduw van ons gebroken afscheid.…

langs de baar van roerloos licht, die de scherven van de dagelijkse schijn moet verdrijven een marionet in aangelijnde passen, het alter ego is gedompeld in het besef van elke nuance om zichzelf te verrassen in doorleefde tinten ongebroken wit.…

de eigen waan verdrijven in onbevlekte jurken zij aan zij danste ze glorieus de modieuze passen, wist daar iedereen mee te verrassen in alle geleefde tinten ongebroken wit.…

de maan vervleert door klapwiekende muizen stralen korten schaduw tot ontkleurend duister de grond is nog warm als licht zich spiegelend aan de hemel de aarde een laatste veeg geeft maanlicht versijpelt in vallende schemering een ongebroken witte roos in geel verzachtende reflectie roos en maan zijn roekeloos in hun oplichtend…

we laten stilte spreken woorden blijven in gebreke om te zeggen wat we voelen voor elkaar zinnen openen pas diep van binnen omdat het buiten geen contact toelaat jij kleurt in zacht pastel mijn uren ik blijf turen naar jouw blauwe horizon in ongebroken wit penseel ik steeds je zit handen kunnen je dromen maar ik kan je niet…

wit als haar frêle silhouet verscheen ruist hoorbaar het stilste lied van vriendschap op een zwerfsteen van gedeelde idealen.…

wit als haar silhouet uniek verscheen ruist hoorbaar het stilste lied van vriendschap op een zwerfsteen van gedeelde idealen.…

Nee, jij breekt mij niet in stukjes ik blijf gewoon een geheel de vrouw van deze dag en alle dagen na deze nog te leven uren slaan niet de tijd stuk al zal de klok haar uren nooit voorbijlopen toch telt elke seconde ja, élke seconde telt…

Een witte wind waait door de wereld een wind van licht De naam is Da en waait door alle tijden In fluisterstilte gesproken wordt vurige nectar die stroomt als lava en verbrandt het gelaat van droom verteert angst in alles verzengende liefde danst met zon maan en sterren Da is het ongebroken hart van de wereld de verdelger…

stram buigen we voor de bewogen stille reis in een witte winter beetje bij beetje gesnoeid door de tijd weigeren wonden zich te laten overgroeien in onze getekende lijven de ingekerfde verhalen over het korte bivakkeren op de toppen van de ijsberg van stramme buiging tot knieval reizen we ongebroken voorbij de bladerloze bomen…

er is nog ongezien een lach met witte tanden een oogopslag in plaats van vuil geworden handen er is nog ongehoord in het jammeren van de wind het fluisteren van de bomen in plaats van het gejengel van een kind er is niet uitgesproken woorden ongebroken de lucht is niet gebruikt grieven en bezwaren worden niet gespuid er is nog…

Leef ongebroken: in de wind weet ik je adem. Regen zal in trage tranen om je schreien. Vaarwel.…

als kussen vanuit de hemel vallen sneeuwvlokken op onze gesloten ogen kust sneeuw onze woorden ongesproken de ban ongebroken sneeuwblind zijn wij…

Soldaat, je bent mijn kameraad, De vijand zoekt zijn wit; Heb jij je laatste pijl verspild, Dan zoek je schut onder mijn schild. Soldaat, je bent mijn kameraad, Mijn naaste in ’t gelid. Soldaat, je blijft mijn kameraad, Is ons gebeent' eens wit.…

Een raket schiet door het landschap trotse kracht van een winnaar ongebroken stuwt wilskracht malende tandwielen vooruit zeilend op de wind in kadans stijg je boven jezelf uit…

Ogen spreken Geen gehoor Oren spitsen Tussendoor Harten huilen Ongebroken Liefde Nauwelijks ontloken Lippen Rond een blijde lach Alles wat de mens vermag…

zij heeft mijn wereld dichtgeschreven laat geen witregels tussen de dagen zet geen punten of geen komma's maar lijnt de weken aan mekaar in één ongebroken adem en ik, ik kan slechts wachten op een leeggeschreven pen…

De grootheid ligt in woorden, helder opgeschreven, als tekst uitgesproken, wat zich eerder liet zaaien in ongebroken aarde, zich in gelijkenis te laten oogsten, ergens tussen het kiemgoed en opgebloeide eigenwaarde.…

de opening verbloemd achtergelaten vergt nog omzien, naar vandaag klim op- daal neer de vraag herhaalt zich zonder meer in naar de monden praten maar de mijne ja de mijne laaft zich aan mijn armen vleugels zijn het, ongebroken deze keer…

Oude glamour waait met vitrages mee achter open ramen op de Prinsengracht, even kijken met ons twee naar de parade op het water, het merendeel is 'gay'. De zolder herbergt het beeld van snijtafels en naaimachines die nog hoorbaar zoemen en toont de sfeer van dramatiek zonder de oubolligheid te roemen, daarin tooit de dame haar pikante 'chic'…

Tracht altijd in het leven voor anderen iets te zijn, dan breng je in je omgeving beslist veel zonneschijn! Het zijn soms kleine dingen, die maken 't leven goed: een woord, een stille glimlach, een hartelijke groet! Mijn ziele heeft naar 't grote gehunkerd en gehaakt, maar 'k werd in 't leven meestal door 't kleine blij gemaakt!…

de stenen zijn geraapt uit het verband van vele jaren tegenstanders zijn geraakt woede kan geen levens sparen de onderdrukte harten kloppen vrijheid in nog ongebroken zijn de wegen worden weer bestraat met stenen die het revolutiebloed hebben gesmaakt…

Voor eens en nooit weer wacht ik kijkend naar boven Bebloed ongebroken, de veroordeling af Ik ben in de kerk, waar de priesters geloven In de macht van het schandblok, en bekering door straf Het onwetend oordeel, welk vandaag wordt geveld Zal verschoond of beschuldigd, mijn leven doen keren Geen straf zal mij deren, noch de eisen gesteld Want…

De grootheid, ligt in woorden, helder geschreven, als tekst uitgesproken, wat zich eerder liet zaaien in ongebroken aarde om zich in gelijkenis te laten oogsten, ergens tussen het kiemgoed en opgebloeide eigenwaarde. Uit bundel: "Onbedorven kiemgoed".…

verstomd staan gapen met die ogen zo treurig die wit blauw geschapen op een heide zo fleurig het gras laat je smaken een stukje wilde natuur geen harde noten te kraken op deze wei, vol passie elk uur ik slenterde verder... wat doelloos langs die bomen en heide geen rook en geen auto's, alleen... een koe op de weide!…

ze voelt zich naakt en koud de ongebroken duisternis vertrekt geen spier waar scheuren in het hout wat hars laten geuren druipt deemoedig nog een laatste zucht de lucht is stil haar lichaam kromt kortzichtig rond haar oude kleuren…

ik laat me gaan mijn lichaam kijkt me aan de ogen ongebroken nog is er de rode draad het fluïdum dat beiden raakt ben vrijheid zonder grenzen tijdloos in verplaatsend zijn het aardse is voorbij emoties stralen in geluk hun eind toch moet ik terug de ogen huilen van het lichaam op de rug…

jouw naam wordt niet geschreven jouw naam wordt in lentelicht geweven ongebroken in stralende takkenbomen geef jij mij de zon, mag ik bij je komen jij bent de bosnimf van mijn dromen aan de rand ligt een weiland te stomen daar is het voor mij bij gebleven en het vee lijkt te zweven…

zacht raak ik je hand de vingers lang lijnen ongebroken nagels mooi geriemd artistiek gebogen een haakje laat gevolgen van hard werken zien pols je in moment voel je hartslag zie de warmte in je ogen dit is liefde ongekend…

bereikt haar paleis is van ongebroken ijs haar woede en verdriet begeer ze niet ze komen wel naar buiten liefst met noorderzon aan de lange einder van de zee waar meeuwen zweven in god's wasem dan schreeuwt ze het er uit…