Alle inzendingen over Onontkoombare

Bouw, banken, beelden, altaar, glas-in-lood... En wat er nog aan wanden pleegt te prijken... 't Is om je ogen haast bij uit te kijken Zo weelderig, zo stemmig en zo groot Ze blijven imposant, die kerkgebouwen En ademen véél uit- maar geen vertrouwen…

Vandaag kwam wintertijd Aangesjokt. Heeft zich weer aan koude onttrokken Bracht gure wind, sneeuw en november mee, Kommer en kwel en ach en wee. Daar gaan we weer De lange maanden in ‘t verschiet, Ik moet je eerlijk zeggen Die winter, ik moet hem niet.…

Listig denkt de mol onontkoombaar ondergang de reiger verslindt…

biddend en spiedend hangt hij stil, hoog in de lucht, prooi onontkoombaar…

wit eenzaam toilet verbondenheid met velen een menselijke, onontkoombare behoefte doorspelen!…

Nu alles leegte is lost elke herinnering zich onontkoombaar op en is er niets meer van je over.…

waar ik ga waar ik sta jouw oneindigheid omvat mijn eindigheid jouw zijn mijn bestaan jouw liefde mijn leven jouw licht schijnt in mijn duisternis jij onkenbaar maar onontkoombaar…

de geur van mirre stijgt op uit de veilige tuinen in het licht bij het vallende donker geen kreet van een meeuw boven een demonische zee dringt hier door mijn raam staat open en ik laat als iemand die daar ginds de brand bespeurde mijn venster hier wijd openstaan met het brandmerk van een vervolgde in de rug met het keer…

Een warmte in diepte onontkoombaar. Verlangen naar jou onbegrensd. De liefde in deze vorm zo helder. Fluisterend ik hou van jou onbeklemd.…

een wat donker bruin vermoeden waait het blad van de kastanje ritselend haar aan dat de zomer allengs stilt en zich onontkoombaar in de herfst moet laten gaan…

Hoe plotseling, onontkoombaar en desastreus zal haar val zijn.…

kies je waarheid uit de rimpels de werkelijkheden uit het verleden waarvan er teveel zijn vertragend gecamoufleerd door restauratie loert altijd het verval verfraaid maar onontkoombaar als de laatste adem…

Herkenbaarheid is de basis van emotie van een lach met soms een onderliggende traan Maar onontkoombaar blijft de gedachte aan de eeuwigdurende onoverbrugbaarheid van de sexen maar ook de gemeende felheid van de exen!…

Ik kon helaas niet reizen met het spoor Omdat de bovenleiding en de bonden Een spoorwegstaking onontkoombaar vonden, Maar daar krijgt de NS een boete voor Die het bedrijf op mij weer zal verhalen Als ik mijn kaartje duurder moet betalen.…

In mijn tunnel Die vacuum is gezogen Door de tijd zijn er van Tijd tot tijd gedachten Waarin ik steeds Weer opnieuw uit de Sluimer word gewekt Waarin de dingen te Vanzelfsprekend zijn En het heden onontkoombaar Titel met dank aan Ger Groot, filosoof.…

Geboren worden Om dood te gaan Is de enige Zekerheid die Mij is gegeven In de spanne die Mijn leven genoemd Wordt - zo is het Nou eenmaal, het Is niet anders, Laat het dan maar Zo zijn - onontkoombaar Verlies waarmee ik Moet leren leven…

zoals klimmen naar licht van een blad aan een plant een struik de droom is een boom met uitzicht op zomer droeflottig is regen verdriet in de herfst onontkoombaar in rood want kaal is al dood het gaat over hopen de lente zal ooit deze winter gaan slopen…

Hoor hoe hij is, veranderd onontkoombaar in hij was.…

Het gat in de begroting moet gedicht En om wat minder uit te hoeven geven Zijn fusies dus een onontkoombaar streven Althans, als het aan burgemeesters ligt Maar stiekem hebben die gewoon gedacht: Een grotere gemeente = meer macht…

Onontkoombaar, Verlangend.…

‘Onontkoombaar’ zei de wijze regent. Twee postbodes, elk een tas in de hand, fietsen nu achter elkaar door het land.…

Dan de nacht onontkoombaar Donker en lang Stil zoals altijd Ogen schitteren zachte schaduw De geest creëert wakkere dromen Spinsels ratelen door het duister Uren vervliegen tussen nu en morgen…

ach het nadert onontkoombaar als de nieuwe maan onomkeerbaar als dood na leven nog zijn wij ontheemd door pijn te verstrikt in het verleden te gehecht aan het heden om het te kunnen accepteren dat verlangen naar het pijnloze die beleving van de stilte als troost voor het einde…

wit - woordeloos wachtend op wat komen gaat zwart - zwijgend als het graf geel - genadeloos, onontkoombaar glanzend rood - rauw, rusteloos roepend om hier en nu blauw - barmhartige bescheidenheid groen - gelaten groeiend en geurend…

Gravend naar een herinnering Zoek ik in ieders hoofd Het verhaal dat zoek is In gedachten gedoofd Schreeuwend om aandacht Hoor ik je adem tegen mij aan Onontkoombaar Te dicht bij mij vandaan Onwetend van wat komen zal Sluip ik van je af Ren ik naar je toe Stilstaand bij je graf…

het moest ervan komen want van alles had ze niet eens benul of denk je deze dag zal het verfraaien avonden een ruimte vol van dwazen veroveren land vooringenomen met deze onontkoombare schaduwen er tranen meer ogen wij die verwonderd zijn over elke nacht wij zijn al blind…

Weer is het winter en we beseffen eindelijk de onontkoombaarheid van het sterven. Naarstig zoeken we als kinderen met ademloze ogen naar halmen, sneeuwklokjes. We weten niet of er een lente voor ons ligt en lopen hand in hand het bospad af.…

toen de woorden prematuur onvoltooid ontsloten noch beschreven alleen maar bedachtzaam en vloeibaar waren liep ik vast tussen twijfel en zekerheid toen ze geschreven stonden een beklemmend besef van de messcherpe markering van bewogenheid naar de onontkoombare stolling in tijd…

Het stille fluisteren van de wind toont deinende kruinen op het ritme van haar ademtocht Wiegende bladeren strelen elkaar 'n gretige aanraking zonder conflict Hoe anders is de onontkoombare stroom van onze gedachten die de geest beroert in een eeuwig strijden…

Terwijl het licht zich probeert te ontvouwen, is de stad opstandig, de verschrikking heeft zichzelf overleefd, het einde nadert de onderdanen, nadert de onontkoombaarheid. Het grillige licht wil bezitten wil veinzen, maar het licht is machteloos, het licht is ontmanteld. ------------------------------- uit: 'Gedichten 2009', 2009.…