Alle inzendingen over Ontluisterd

schrijf me vanavond niet over de ondergaande zon alleen ontluisterd wil ik je nog lezen ontnuchterd blikken naar de overkant door weer een kille regen gesust met woorden als voltooid verleden ontmaskerd lees ik je als vreemdeling…

Ik hoor en zie het ontluisterd aan.…

wierrook waart langs vagevuur en blinde hellegaard, dooft de gulle lach om al té vastberaden lippen, maakt dat ik dit niet kan verklaren, waarom ik in de nog te tellen uren niet mag blijven zwijgen, ongezien, en ongehoord is niet beluisterd, hete as wordt grijs en het eens zo stuwend bloed stolt tot kruiend ijs, bewijzen in mijzelf ontluisterd…

Wordt er gefluisterd Dan wordt er ontluisterd. Vaak gaat het over vragen Die geen daglicht kunnen verdragen Die aan respectvol knagen. Gelukkig ging ik weer beter horen Met apparaten in mijn oren.…

droogstand in de kweek van illusies geeft verzuring ontstemming bij de organist men ziet vooral bij mondorgels groene doorslag in pijpjes men vermoedt het vale grijs van schuim op lippen met afgewend gelaat wordt ontluisterd…

Praten is gestopt teruggebracht tot zinloze regels waartussen de waarheid zich verschuilt het wezen sluimert in doofstomme harten stil gekneveld en ontluisterd uit verschrompelende klieren verdween het vocht nee, haar ogen prikken allang niet meer…

schaduwminnend gesteente, koud van huid ontworteld van gebeente, kalm van gebladerte gebroken door steenbreek en klimop er keren dwalingen, ingegraven, ontluisterd mijn flonker is loom van windstilte ik ontbreek en keer mijn lawaai binnenstebuiten…

De hele wereld, aan de buis gekluisterd, Zag hoe Saddam zichzelf gedwee en laf En haast een beetje zielig overgaf Zodat nu zijn imago is ontluisterd. Maar als de man ooit wordt terechtgesteld Dan wordt de lafaard straks alsnog een held.…

nog zingt de boom zijn kerst in groen of wit het repertoire al generaties lang nog onbetwist wat soul en jazz een groot orkest koren zonder dissonant er lijkt niets aan de hand totdat naalden vallen en de ballen glijden lichtjes scheef gaan staan en oudjaar nadert met een traan voor een nieuw begin totaal ontluisterd ontdaan…

ik heb haar muziek beluisterd hoorde woorden die haar bekoorden zij was ontluisterd maar in haar hart klonken nog de melodieën van vroeger tonen overbrugden wat eerder gescheiden was over goede smaak werd getwist het compromis zal worden gemist we deelden fragmenten uit de symfonie van het leven jouw onvoltooide is de laatste…

Ontluisterd door het gemak waarbij zij hem verlaat. Zijn ontmaskering is een feit. Ongelukkig en in een klap jaren ouder te zijn geworden, draait hij zich om, en verdwijnt achter de voordeur.…

De wieken van de molen draaien boven het ontluisterd kind dat zichzelf niet meer terug vindt. Klokken laten haar hart niet meer bonzen. Steeds meer roekelozen en bozen sluipen door de donkere straten voorbij slapende in dozen. Wie zal niet blozen bij het zien van dit verval.…

Mijn lichaam mijn lichaam roep ik in doodsangst en niemand luistert ik blijf ontluisterd achter. Ik ben weer dat kind dat de hand van zijn moeder niet vindt...…

In mijn binnenst stampen beesten Samen met het ontluisterd licht Ik heb mezelf van nog geen ding bevrijd Ik zie het verre water blinken Het gras gloeit op dooft uit is donker Er is geen einde en geen begin aan deze nacht O hand schrijf door totdat de vingers zijn verbrand Ik heb geen lichaam en geen zwaarte meer Ik wou zo rustig zijn en…

Touwen van taal ontbinden traag als gebande stem het lijf verlaat, in lucht verwaait tot klank naar keuze, hecht aan het ontluisterd oor. Spraak en schrift op goud gewogen, laten letters ‘leven’ schrijven op onverschillig dood papier, met onder regels, achter zinnen, vermoeden van beweging, richting, liefde, lust en last.…

En daar blijkt uit dat Kardinaal Simonis, (Hij wist het wél, maar éventjes vergeten Na Deetman ineens last van zijn geweten) Een droevig en ontluisterde persoon is Zijn eer en geloofwaardigheid verwoest En dat met maar twee woordjes: 'Nicht gewuBt' Uit het rapport Deetman over misbruik van kinderen binnen de Katholieke Kerk blijkt dat kardinaal…

Nergens klinkt geluid zo iel als waar geen bomen bergen of muren zijn in eindeloze ruimte van een ziel waaraan elke hoop is ontnomen enkel ontluisterd in pijn. Nergens klinkt geluid zo iel als over verre vlakte waar geen weerstand of strijd overwinning ten offer viel het leven tot de horizon vervlakte elke roep om hulp verzand.…

Nergens klinkt geluid zo iel als waar geen bomen bergen of muren zijn in eindeloze ruimte van een ziel waaraan elke hoop is ontnomen enkel ontluisterd in pijn. Nergens klinkt geluid zo iel als over verre vlakte waar geen weerstand of strijd overwinning ten offer viel het leven tot de horizon vervlakte elke roep om hulp verzand.…

Niemand wist het ontgoocheld ontluisterd als mens samengepakt als vee. De bomen zagen het maar zwegen mensen zwegen niemand protesteerde, op een enkeling na, maar die werden ook snel tot zwijgen gebracht. Hier liggen duizenden voetstappen van doodsbange mensen. Luister goed, misschien hoor je het nog? Dit, nooit meer.…

Niemand wist het ontgoocheld ontluisterd als mens samengepakt als vee. De bomen zagen het maar zwegen mensen zwegen niemand protesteerde, op een enkeling na, maar die werden ook snel tot zwijgen gebracht. Hier liggen duizenden voetstappen van doodsbange mensen. Luister goed, misschien hoor je het nog? Dit, nooit meer.…

Waar de Noordzee vriend'lijk bruisend, Neerlands smalle kust begroet, braken schoorstenen ontluisterd, steeds opnieuw hun zwarte roet. Daar blaast Neerlands staalfabriek, over het land ‘t giftig grafiet, maar, dat is de tragiek, aandeelhouder; u wil geschiedt.…

langs de kast begerig zijn mijn blikken daar ... die voorste op de rij ja, die past perfect bij mij dan kleed ik haar langzaam uit stevig is ze, Rubens-rond haast de ideale bruid ik verwarm haar roer haar ziel tot zij bijna koken gaat en ik lust haar graag als de lusten zijn gestild (de liefde ging weer door de maag) ligt zij er ontluisterd…

in de balzaal van de hemel drinken saters met goden scharlaken rood hun dijen van kletsen met de katers ridders en rapalje vechten om de verloren eer van liefdesgodinnen die hun hongerige lijven in naakt verval draperen rond de noeste appelboom zijn vingers geschikt voor huiverend begeren petrus sluit ontluisterd het hemels café…

We lazen ons bij, boekten opgelucht tijdwinst op wat nog zou komen, voelden eigen natuur, een herkenbare toon die ons niet had ontluisterd. We liepen veel samen, waadden nooit dieper dan buiten de stroom. Boven ons hoofd speelden gierende vliegers, we vreesden hun val. ------------------------------------------- uit: 'Waterpas'.…

geloven blijf in de warmte van het leven ondanks winter in mijn lijf niemand die ik paaien wil niemand die ik storen zal in een stad gevuld met leven is het ware leven stil doe mij niet na blijf ver van mij je mag mijn benen en mijn ogen om te staan en om te zien maar nimmer, nimmer mag je horen door van mij ontvreemde oren hoe ontluisterd…

En gedwongen met gekluisterde handen, worden zij deelgenoot van ontluisterde banden. En ondanks hun plichten en rechten, is er 'n weifeling tussen zwichten of vechten. Met tegenover zich 'n deftig gewaad ondergaan zij na 't verhoor andermans heftig beraad.…

Waarom ook zouden wij hem wekken tot een ontluisterd, aards bestaan? Nimmer zal hij behoren bij de uitgebloeiden, de verdorden en nimmer lijden zoals wij die nooit zijn ouders zullen worden. ------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1996.…

de zon is mooi, maar bij lange na niet zo schoon als gij, liefste, altijd, iedere dag jij bent harmonieus van geest en ik stel: oneindig lieflijker dan een voorjaars- dag - en ook: zomerzon is ronduit schaars en vaker zwak dan schel en fel ook wordt zonlicht vaak verduisterd verliest het schelle licht aan kracht is het door regen ontluisterd…

Hoe mensen, door afscheid op afscheid gestriemd en geslagen, het kijken verdragen in de laatste smalle kier die de tijd hen laat, in laat licht ontluisterd. Dat ligt aan de ogen; genadig wrikt tovenaar geheugen aan de deur van de tijd; ontzien in het zien (weggeblazen heupen, dood haar).…

Je tere vrouwlijkheid, mij gevend Een nieuw geluk nog laat Maar jong en lichtend als een avend Van droom en kleur en koelte lavend, Een avond die héél langzaam duistert, Maar door geen duister wordt ontluisterd .....…