Alle inzendingen over Onze gave

Wat is nu nog een wonder vandaag Continu word ik omvangen door melancholie in mijn maag Mijn geest reikend naar zielen in mijn omgeving Met nog altijd last van een aardbeving Bevind mezelf gewoon stilletjes prozaïsch discreet Op een lijn met mezelf, zo nuchter alleen Wie kijkt er in, om of op, mee met mij Niemand durft en ik geef je groot…

Mijn Jamie Leigh Nooit meegaan in de storm Die hun eigen huis omblaast Gevoed door hun eigen woede De gave jouw gegeven door Ashani Mij opgedragen aan jou door te geven Nu al werkzaam…

Waar sterrenstof mij omringt Gedreven door kosmische stralen Waar mijn geest de kracht ontvangt Doe ik omvattend op u nederdalen Open uw aura voor dit magisch moment Zowaar ik het beheer en geeft u door het helende Mijn handen signalerend uwe serene ziel strelende…

De kleine bezigheden die elke dag weer komen gaan schuil in het wolkengrauw van de alledaagse hemel maar schijnen als verborgen sterren wier onzichtbare stralen de grootste zegeningen voor het leven zijn.…

In het levenswater van de rivier vind ik bomen en bloemen stromend in zachte tint verwijld het in woorden langs de waterkant daar, in vele talen gehuld beelden, bloemen, gaven en stilte omhullend laat de wind me dragen naar mijn huis een grijze flard waait over lost op in een uitgestrekte hand van overgave en brengt het levenswater…

Tussen manuscripten d'une boutique en Italy ontving ik de macht over un baton fantastique, iets wat een dirigent vasthoudt. Ik raakte een ritme aan en zie: magie stroomt uit de noten: teder en fluïde ontvouwt zich een orkestraal lied, publiek en muzikanten electrificeren! (Ogenblikkelijk reminiserend dat bijna vier eeuwen geleden Jean…

In de eeuwigdurende kringloop van ons bestaan klinken de stemmen van onze voorouders door die als seizoenen komen en gaan Zij gaven ons hun genen de kwade maar ook de goede om telkens weer te leven in hun spoor…

Geen kerstboom te zien, En toch lopen hier allemaal Mensen voorbij met een kluit In hun handen geklemd - Langs de scheuren in De aarde - hun aarde - Zijn ze op zoek naar Het riet dat hier onder Ergens moet groeien, Zo hadden de beleidsbepalers Hen in vertrouwen gezegd; Maar net zo min als de huizen In hun luxe wijk verkoopbaar…

Van kleins af aan Had hij al geweten Dat de ziekte Die hij onzichtbaar Bij zich droeg Schuw was, Verlegen zoals Hijzelf kon zijn, Hij leek immers Op zijn ouders, Aandoening die Alleen kon worden Uitgelokt door spanning Die zich merkbaar opbouwde In de mens die hij was, Zodra het eerste kuchje Zich aandiende, wist hij…

Ons bobsleeteam komt heelhuids weer retour, Want onze helden in de viermansbob Gaven de strijd vlak voor de start al op - Maar er is een probleem met hun vervoer: Hun terugreis gaat waarschijnlijk nu per boot, Want ook hun vliegangst blijkt opeens te groot.…

Succesvol in een baan om onze aarde Was al verrassend voor de satelliet Ze gaven 'm een maand of drie, meer niet Maar hij bewees wel vijftien jaar zijn waarde Terwijl bij mij elk 'duurzaam' apparaat Al na een maand of drie ter ziele gaat…

in de schaduw van je wimpers rust je blik op mij vroege vlinders boven onze hoofden door de pergola heen giet een blauwe hemel de dag in repen een teder spel van zon en schaduw valt uit onze handen op de grond uiteen langs okergele zuilen nippen jonge rozen met gave lippen aan het prille licht…

wat zijn we haar schuldig zij die lange tijd met ons heeft rondgelopen zo tolerant en geduldig we lieten als dank slechts puin na in hopen ook al waarschuwde zij ons veelvuldig wat kunnen we haar alsnog teruggeven van enige waarde onze lieve moeder onze hoeder onze moeder aarde met wat we haar tot dusver gaven zijn we bezig ons eigen…

We verbonden onze voeten met het licht vonden het diepst denkbare donkerblauw en streelden het met poreuze handen. We gaven de giftige liefde vleugels en zagen het licht van onze ogen. Er viel niets te begrijpen en niets was wat het leek.…

het licht haalde ons uit huis toen de zon besloot te schijnen ze kleurde onze woorden in we namen de tijd met eigen handen en voeten gaven we vorm aan gedeelde herinneringen waarvan we nooit zouden weten hoe het eigenlijk was geweest…

ongeacht of wij hen het leven gaven dan wel het leven hen ons schonk onvoorwaardelijk diep en oprecht zeggen woordeloos ons de harten is de liefde die wij voelen alsof het altijd wel zo is geweest het mogen delen van het leven met de kinderen om ons heen is het allermooist geschenk dat zij ons met hen gaven en geven…

Geen kerstboom te zien En toch lopen hier Allemaal mensen voorbij Met een kluit in hun Handen geklemd - Door de scheuren in De aarde - hun aarde - Zijn ze op zoek naar Het riet dat hier onder Ergens moet groeien, Zo hadden de beleidsbepalers Hen gezegd, Maar net zo min als de Huizen in hun luxe wijk Blauwestad verkoopbaar…

Die daalt en stijgt Bij de gratie van Het tij dat goddank Niet door mensenbrein Werd uitgevonden, Maar ons wel de Ultieme vrijheid verleent Om zorgeloos te ademen - Geen plaats op aarde Waar groter vrijheid Ervaren wordt en de Mens zichzelf ten volle Kennen laat - zo veel meer, Zo veel scherper, zo veel Helderder dan het…

Het droombeeld waar ik Zo lang naar verlangd heb, Dat mij nachtenlang In haar fluwelen greep hield Zonder ooit dichterbij Te komen, is langzaam Uit het zicht verdwenen - Uitvaart zonder bloemen, Zonder sprekers, alleen Een ik dat zielloos achterblijft…

Ieder mens heeft een talent gekregen en heel vaak weet je zelf niet welk Talent is een gave, zomaar verkregen niet een verdienste en dat geldt voor elk De één kan goed luis'tren de ander mooi zingen een ander goed praten over heel kleine dingen weer een ander kan componeren zonder dat hij er veel voor heeft moeten leren De een speelt…

maar ja, ik heb deze gave niet.…

De man, die zoekt naar gaven en speurt uit alle macht, bezoekt een aanleghaven op zijn talentenjacht.…

Het kind ontkwam niet aan het groeien Het zat vol meegevoel en zilt Heeft visemmers vol traan getild Het wist niet beter dan dat boeien In zee met wind en golven stoeien Het wist niet wat het was; een schild Het werd door dominees bedild Die bleven kortwieken en snoeien Zij, één met duinroos en met meeuw Liep eenzaam langs de havenkade…

Ze was pas achttien toen ze trouwde De man die haar de zijne maakte - En als de beste haring kaakte - Zag hoe ze in de ander schouwde Hij zag hoe haar dat zeer benauwde En dat ze naar alleen zijn haakte Hoe ze steeds meer gevangen raakte Ze zich als mensenschuw ontvouwde Met op haar schouders alle last Van wereld en van dorpsgenoten -…

Om niet aan anderen te bezwijken Was het dat zij haar huis verliet Terecht kwam in het soort gebied Waar vonken op zoet water prijken Ze leerde hoe zich in te dijken Er lag nog veel in het verschiet Maar telkens als zij zich verried Wilde de dood niet van haar wijken Gebood haar te reïncarneren Totdat ze eindelijk ging beseffen Dat alleen…

Ze hunkerde naar schelpen rapen De winters duurden eeuwenlang Het voorjaar kwam maar niet op gang Ze wilde in een duinpan slapen Ze wenste lammerende schapen Het najaar, eeuwenlang in zwang Verloor het van de sterke drang Om warmte bij elkaar te schrapen Ze was haar ware aard vergeten Daar was het om te doen geweest Een engel kan niet…

Ze leerde hoe zich op te laden Van jutter, Triton, Jan- van- Gent Ze raakte aan haar taak gewend En dichtte kieren, scheuren, naden Zoals ze door het leven waadde Een Zeeuwse oester, vaak absent Somtijds geopend en attent Een werf voor averij en schade Het werd haar allerlaatste reis Vertelden haar de lichtsignalen Van vuurtoren en hemelzalen…

Uitgelaten schenken we onze lichamen in doen en denken vrij. Open deuren en ramen koelen onze warme posities. Ieder stukje huid wil graag delen met wat mondeling wordt overeengekomen. Tranen verschijnen als liefdessappen, ogen spreken over een gave, brandende tongen zijn niet te blussen. Het genot is oorverdovend.…

Door ijver en vlijt altijd tot helpen bereid wie het ook aan jou vroeg je vond dat het was nooit genoeg Nu na een leven vol gave van dienst ben jij diegene die onze dankbaarheid verdient nooit liet je ons alleen staan daarom zal de pijn jou te verliezen nooit overgaan.…

Van kop tot teen ons liefdespel gaven toe aan onze lusten dreven weg op onze zinnen smolten ineen, als jij me kuste. De kus, een aai 't wordt routine vergeten de passie, er is geen tijd het spel ervoor, het spel erna het is verleden tijd.…