14 resultaten.
Osmose
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 78 Ik lig met mijn hoofd op mijn baard
Mijn bed draait overuren maar ik geef niet toe
Ik zal zwemmen deze week de massa
voortploegen met lange halen
Ik denk getrainde schouderkoppen
Als ik zeg mensen zeg ik osmose
En denk aan hoe cellen stoffen
aan hoe mensen mensen toelaten
De ontmoeting houdt soms huis soms niet
Ik kam mijn verwarring in strakke…
Grafschrift
gedicht
3.0 met 51 stemmen 13.748 .
--------------------------------------------
uit 'Osmose'…
Het anker in een zee van licht
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 385 * Voor Thomas *
Elke druppel draagt zijn glinstering
als een vloeibaar kleed der naaktheid
De kille winterzon glijdt als een oogopslag
over een koortsige Aarde
die eens het droesem dronk uit de diepzee
van haar verleden
Haar huid ligt gevroren,
bedekt onder een zware adem van ijs
Ze slaapt haar roes uit
in een bed van kristallen…
Osmose
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 171 Ik zag haar bij de bron
duizend schonen in het gras
oase in bloesem en groen
leek het precies zoals het was
water, satijnen waterplas
gedronken liefde zoveel dat kon,
verdroogd, verdronken in de woestijn,
reeds verloren, voordat je het
verlaten moest, tranen getemd
in een ander gezicht, om te zien,
je bestemming in een
osmose van licht…
Osmose ?
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 151 Totdat je die weg verlaten moest,
dauw gedempt op aangeboren spiegels
van de ziel, het was een nieuw gezicht
te zien, een schoonheid die geen twijfel
overliet van kwetsbaarheid, de
beeltenis van een aarzelende osmose,
wat stromen ging in een gedicht, een
vrij gebied onttrokken aan de strijd,
ongeremd waarmee je uiteindelijke
schaduwen…
Osmose
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 106 Het duurt nog maar even
en de hemel
kleurt honinggoud.
Hoe groter de afstand,
hoe meer aan het onbekende
is toevertrouwd.
Waar wegen scheiden
zweet het water
in druppels door de wand.
Water,
dat alleen terloops
lijkt te willen wijken.
Al zwetend
verdrijft het droogte
naar de uiterste rand.
Wat onder druk
waterdicht blijft,
moet nog…
Osmose
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 94 water proeft zich aan, dringt tussendoor
tot verdrongen ruimte naar volstrekt
vergeten, volmaakte droogte
tot dorst zich aandient, borden vol honger
zich ledigen boven verzadigd vlees
in uiteindelijk gemoed
als fragmenten zich rapen, zich schudden
tot vloeibare scherven zijn geplengd
te elfder ure, onvoltooid…
Spiegelplas
netgedicht
3.0 met 14 stemmen 227 transparant als glas,
liefde gedronken zoveel dat kon,
uit water, satijnen spiegelplas,
toen zonder kleur, verdroogd,
verdronken in woestijnen, de
tijd verloren, voordat je het
verlaten moest, tranen gedempt
op geboren spiegels van de ziel,
was een nieuw gezicht te zien, een
beeltenis die geen twijfel overlaat,
kwetsbaarheid, aarzelende osmose…
Ik heb vannacht al jouw ribben geteld
hartenkreet
3.0 met 12 stemmen 1.447 Jij bent nu kundig bijgezet
in het pantheon der goden,
al wat rest is eeuwigheid,
osmose blijft verboden.…
In een prisma van mogelijkheden
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 177 creëren we osmose
in een prisma
van mogelijkheden
Als een levend palet
bewegen wij ons voort
naar verder gelegen leven
Van uit de Ziel der dingen
ademen we
kosmische symbiose…
O
gedicht
1.0 met 128 stemmen 18.005 Glad
dit
blad,
wit.
Nat
git
spat,
klit.
Tart
drift,
zwart
gift,
hard
schrift.
--------------------
uit: 'Rebis', 1989.…
Matrix van de ziel
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 130 gedempte dauwdruppels, beleving
in het perspectief van ons tijdsverschil,
beeltenissen die geen twijfel overlieten,
osmose van kwetsbaarheid, een weg
die zichzelf verder droomde in een
gedicht in de matrix van de ziel.
Liefde is kristal, het prisma breekt het licht
en vervalt tot breekbare kleuren.
Vergilius…
Van boom tot as ?
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 221 Zal ik mijn hout met mededogen,
tot vuurvonken hakken, tot
op een winteravond, zal ik
gloeien in jouw warme haard,
hartverwarmend zul je nestelen,
tevreden in mijn diepe stoel, je
voeten warmen aan mijn
onverteerde as, waarin je mijn
visioenen las, is het heerlijk niets
te hebben en niets te willen, samen
te verwaaien in osmose van…
In de bloei van schone dromen
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 232 Sluit de luiken, bijt in ‘t stof
Waar de wil schuurt in osmose
oogt het glanzend weten dof
Elke toedracht is onzeker
in dit avontuurlijk ‘feest’
Donkere nachten kruipen bleker
over een daglichtschuwe geest
Nu die tomeloze veelvraat
energie en gift verspilt
- zo ’t geweten dieper knaagt
reikt de winterkou zijn deken
met een vorstelijk…