Wanneer de meteorenzwerm
aan het einde van de zomer
langs onze hemel raast
dan stel ik me de aarde voor
als balletje in het heelal.
De aarde is niet groter dan
een stofje in zijn schoot.
Ik lig op het gazon
en zoek de hemel af
naar flitsen van de zwerm.
In beide palmen voel ik nu
de koele sprietjes kriebelen.
Miljoenen moleculen…
Het universum is gigantisch groot
De weidse ruimte laat zich nauwelijks meten
De aarde is, je zou het haast vergeten
Niet veel meer dan een kruimel in haar schoot
En op die korrel maakt de mens zich druk
Om voetbal, om carrière of geluk…