Alle inzendingen over Psyche

van koud verstild verleden en leven in het heden genietend van het blad totdat ze hangen stil en zwaar als grauwe poppen naast elkaar en vragen zich verbijsterd af waar is de zon die leven gaf oneindig lang de nacht En pas na 1000 vragen en nachtzwart lange dagen herrijst het vlinderkind op gouden vleugels door de wind gedragen, als Psyche…

achter dingen leef ik in een warwinkel van leven zoekend als een alleseter kijkend achter muren wat er op mij wacht daar moet het zitten de kern wat ik zoek gedachten en gedichten in de groei van het ongrijpbare doordrenkt door onze oertaal die zich laat inwerken in de vitrine van mijn denken het zijn de verschijnselen van mijn psyche…

Er zijn dan ook maar twee feiten, waarheid van de psyche zelf en dat het gezond is in een appel te bijten!…

Toen mijn hoofd Ophield te bestaan En mijn lichaam Alleen verder ging - Gevoelloos zoals Het nog nooit Geweest was Hart kloppend Zonder geweten Zonder gevoel Leven zonder doel…

Tis een hele kunst Om nergens aan te denken Probeer het maar eens: Alles vergeten Alle aandacht focussen: Scherp als een laser…

Het stille leven ligt op het kerkhof hiernaast, het nieuwe leven raast erlangs over ijzeren staven en dat maakt me gek, het dendert door de kamers waar ik heb gespeeld Ik haal ze leeg en ik rook ze uit met Nag Champa, met tranen in mijn ogen sluit ik de ramen en toch worden de muren dikker van het geraas, ze eten het op net als ik, het…

Je psyche, dat is je ziel, zei hij En als je gek bent Dan ben je abnormaal Hoe gek hijzelf was Vertelde hij d'r niet bij, allemaal…

De zonnige kant van de psyche, is de kant van het verleden. Elke dag maken wij van liegen, een toekomst tot het heden. Eerlijkheid is altijd geweest, maar nooit op dit moment. Zo is het hoe Plato bewees; Dat een leugen de psyche verwent. Helaas moeten wij ons bekommeren, om de waarheden van het 'nu'.…

Baanbrekend kan men zich vergissen: geneugten worden ingehaald, de psyche wordt iets uitgerekt. Een schaamstreek waar wat haren missen verheugt zich dat ze wordt vertaald, ondanks dat niets is uitgelekt.…

Een psyche-professor uit Twente die naging wiens oordeel best rentte wist uit te vissen : 't is stroef beslissen voor een zware incontinente.…

Is de mens uitsluitend In zijn psyche gevat, Of is hij opgesloten In het omhulsel dat Lichaam heet, dat is Bepaald door louter Biologische verbindingen?…

Lichamelijk ter wereld komen Duurt een uurtje of acht, Soms meer, soms minder, Maar als je er dan bent Leer je puur spontaan Te ademen, te drinken En te leven van het moederhart Dat je dagelijks omringt - Voordat ook je mentale geboorte Afgerond is ben je al gauw Een jaar of twee en half verder Je weet nog niet wie je bent Maar…

Omdat ooit jouw vader wel twintig woorden wist voor whisky en vrouwen mocht dat de pret niet drukken als hij in zijn boot ging varen om zijn ellende te verdrinken bleef jij achter met de andere kinderen en kon jij alleen niet langer verhinderen dat de liefde overboord sloeg bij jouw moeder in de kroeg door haar gehaast en haar gezwoeg…

aan de stalen tafel schrijft hij zijn annalen zijn pen gevuld met vitriool de data en de namen, de onbekwame, de gegeselde en de gek hij haat hen, ze kennen zijn gebrek vanuit het raam ziet hij de rozentuin, de rotsen en het getraliede hek zijn hoofd staat niet naar strepen die schuinweg de tegels delen licht en donker hij tekent…

Ogen in kassen Waarvoor het licht te fel Pupillen, speldenknoppen Op het punt te verdwijnen In dik matglas, lichtblauw Geen spoor van glans Doffe doodsheid en nee Vooral geen ellende van Anderen Hij bespaart haar zijn verhaal Ternauwernood, omarmt haar Magerte en daarmee weer de dood Hij is koud uit het graf verrezen Met zo vers…

afgeschoten in het ongewisse malen gedachten onafgebroken rond en worden maskers telkens verwisseld zo dreunen er talloze kreten door het diepste van de psyche waar alles in een waas verschijnt dan ontwaakt de ziel volledig lijkt elke stemming weer vredig totdat het gedonder opnieuw begint…

De vaklui zijn zijn psyche gaan doorgronden: “Al heeft hij bijna tachtig man vermoord, Wij vinden deze jongen niet gestoord, Wij hebben Breivik heel normaal bevonden.” Had hij ze alle zeven op een rij, Dan was die middag ook geen schietpartij.…

Eén slag de bal gemist, gevangenis volgt Eén wijd niet geslagen, rustig aan gedaan Raak vliegt hij over de muur, paranoïde als altijd Rennend van base naar base, het geld najagend Een homerun, mensen bang ontwijkend sliding makend door de eigen psyche Zichzelf zwerend nooit nooit meer.…

. ---------------------------------------- Hij miste jammerlijk een scherpe bocht, Waarna de man voorbij ging aan verzoeken Om niet als een dragonder te gaan vloeken, Wat de coureurs als volgt ooit was verzocht: Wij smeken losers met labiele psyche Om ook verbaal nooit uit de bocht te vliegen.…

ellebogen als verweerde krijtrotsen erosie van huid en psyche schilfers dwarrelend op de grond slagveld waar nagels constant pulken celdeling onverstoorbaar doorgaat op mismaakte knieën aangetaste enkels en steeds die nagels laten bloedsporen na op ellebogen verweerd als krijtrotsen mismaakt ik kijk ernaar en voel de plekken op mijn…

De tijd tikt in sluimerstand dromen strelen de lakens met zandgestrooide zang mijn geest in een baan om de aarde nu terug de dampkring in de psyche keert zich om onder wordt boven zoals de onwetendheid bewustwording in haar greep houdt strekken armen zich uit in onmetelijke ruimte verdwenen is de greep vrijheid in twee werelden…

zoals mist in de ochtend kan hangen zo bekleed mijn schuldgevoel zich over mijn psyche mijn opvattingen worden genarcotiseerd door mensen in dronken beelden ik verlies mezelf in de massa geweten knaagt een gat in mijn hoofd het lijkt wel een strijd tussen filosofen mijn innerlijk aarzelt maar ik laat geen twijfel meer toe ons taalgevoel…

Plots wist ik het; mijn ziel was in gevaar Mijn psyche zond me een alarmsignaal Er moest een naaste worden ingelicht Een inktinjectie, was het einde daar? Een drukverband; het letsel bleek fataal Een codicil, orgaan was dit gedicht…

ik weet geen wereld voel me altijd zoek heb vreemde gezichten in een hoek op de omslag van een ongelezen boek beweeg in jacht bejaag met souplesse ga op pad als stemmen mij bevelen dwingend zonder vraag denken kan ik niet in het geroezemoes van twisten die in spanningen gaan gisten dan barst ik hysterisch uit zie mezelf vliegen…

Geen denken aan tijdens vlagen van moedig zijn naar de ontsluimerende toekomst bedeesd stil te staan bij het ontastbare.. dat bijna overal en nergens voor mij voor het grijpen ligt, waar ook? niet tijdens de minzame momenten die ik won aan het voorbij glijden van de schampere wolken, waar ook heen ook niet toen ik explodeerde in duizendmaal…

ik ben bang niet voor een vlieg maar voor iets dat je vanuit de ooghoek nauwelijks ziet het beweegt geeft onrust omdat het leeft zonder dat ik er macht over heb ik veeg en probeer het te pakken maar kan het niet vatten het zit in mijn geest alsof het er altijd is geweest als ik de ogen sluit dwarrelt het voluit groeit steeds…

hij tekent vogels, knipt ze uit ziet ze vliegen over het hek van de dam en laat ze landen aan het stalraam waar alweer een zomer nadert hij ziet zichzelf, een broekie nog met bibberbenen, hij hoort het vegen van de wilg, onophoudelijk getik van regen op het golfplaten dak klompen op de stenen komen dichterbij hij was niet gek, het waren…

hij pakt zijn jas en naait een binnenzak, ja, hij is handig met naald en draad de kleur is verkeerd, het had bruin moeten zijn karmozijnrood is voor priesters en hoerenhuizen regen, alweer die regen het getik maakt hem gek hij denkt aan Romana zij hield van hem, hij zoekt een foto hoort weer haar stem mañana mañana waarom verdomme gingen…

De eerste waarin hij verscheen Was die van een God hoogverheven Het kind leerde met Hem te leven Tot Hij uit haar blikveld verdween De tweede was minder sereen Gebruind en sportief en bedreven In liefde en het zich begeven Op weg naar zijn doel; nummer een De derde was die van poëet Die zij lange tijd adoreerde De vierde persoon, vagebond…

het zout van aarde en zand spoelt naar rusteloze kolken van breekbaar porselein in gedachte helder van nature door vloedlijnen onder druk doch wildrooster van binnenvet in kringloop van water en regen een rad voor ogenschijnlijk min of meer als bij toeval breekt het water verborgen aan vraag me niet waarom van hier struikelt het…