Alle inzendingen over RUW

Ik zal u niet beminnen, Gij, die in vreê gewaad Voorbij mijn torve zinnen Langs-heen mijn leven gaat. Ik zie uw rústige ogen, En 'k weet hoe goéd ge zijt: úw tederheid, gebogen Over mijn eenzaamheid. En 'k heb u niets verborgen Van blijheid, drift en leed, En hoe uw plegend zorgen Me in stilte wenen deed. Maar - 'k zal u niet beminnen…

De wind blies jouw geluk opzij De vorst daarop bevroor jouw brein De regen spoelde het verleden en wijsheid zit in hagelstenen Het strand bij laagwater is reuzengroot Een serieuze vloed ketst tegen de duinen Die hun inhoud echt niet eerder prijsgeven Pas als alle leven is vervangen door rudimentaire dood...…

Verscholen in de kern van het ieder vers daar waar het slaan met de stenen die tegen elkaar de beste vonken laat voortbestaan een poëtisch verhaal van dichterlijk vuur uit eerzucht van pennen zijn ontstaan, ontsnapt aan de stroom van krachten in hun baan van blijdschap te bewenen in het literaire landschap maar herschept zichzelf…

Mijn handen houwen ruwe steen en ruwe steen – beeldhouwt mijn handen.…

genagelde handen verkrampt op het ruwe hout totale eenzaamheid roepend in het duister een bang kind verlaten door god en mens voor de nacht valt maken ze hem los na een dag van spot en diepe pijn de balsem geurt handen zijn gevouwen het leven ter aarde besteld zal eeuwig vrucht dragen…

Toen mijn lippen jouw innerlijk begroeten ik je geurende nectar proefde over mijn tong je handen klauwden trokken aan mijn haren was ik even onsterfelijk voor eeuwig jong Als een boog lag jij gespannen je lichaam trilde alle gêne was verbannen je geilheid nog lang niet gestild dus nam ik jou ruw vloekend, gemeen hard en boos jouw lust aanwakkerde…

Grauwer dan bij 't woeste weêr, Troostloos hangt de hemel neêr, Grimmig zonder stormen; Aarde! ééns blijde en grootsch, Hoe ontdaan en doodsch Huiv'ren thans uw vormen... Wees gerust. In vlokkendans Lichtend uit al valer trans, Koomt om de arme leden Blankheids warlend waas, Blankheids sluiergaas, Blankheids kleed gegleden. Uitgesneeuwd…

De ruwe bolster kan nog zo ruw zijn, er zal altijd sprake van een hart zijn.…

Jij ruwe zee der onmacht, waarop ik mij mag begeven.…

hij legt zijn ruwe, ruwe hand op haar vanillehuid en veegt de vloer aan met de dag op de tranen van de nacht huilt een accordeon en hij danst hij danst het leven vluchtig gelijk de geur van vanille en de kleur van haar laatste lach…

Ruw en zonder enige glans. En ik ontsprong op tijd de dans. Als een herinnering, zo leef je voort, Want je hebt nooit echt bij mij gehoord.…

(voor Brendan Behan) Hij die de wurggreep van depressie kende, hij hield het op de troost van whisky, hij dronk er zijn boosheid mee weg, tot zijn lever knapte als een luchtballon. Donderwolk uit de kraters van Ierland, kameleon in het brandende zand van de pijn, die voor een mens te zwaar was en bovendien de trigger tot zelfdoding (ook met…

In de laatste zomerdampen bruisen buiten de herfstbuien hemelwater stroomt traag -zoals het bloed van Abel- schijnbaar achteloos het lege land in kreunende kruinen buigen diep ritselen kleedt zich in het geraas van een onzichtbare hand die meedogenloos het land ruw strijkt het fladderen sterft in bulderen weg totdat een schijnsel alles…

begint Onder het praten door Op doek neer te zetten Wie ik ben - Ik neem afstand van Je kunstwerk en zie Mezelf terug, tot Op het bot geraakt, In ruwe olie neergezet…

ze kreeg het al met haar geboorte mee als kind op school niet te houden en bleek ze dol op woorden verzinnen onderwijzers lagen in een deuk bij werkbesprekingen en noemde haar spreektaal voor een kind ‘vindingrijk’ ze begon vroeg koesthouwers te slikken zoals ze medicijnen benoemde en schold jongens uit voor kutgrijpers en befbeesten…

diepgravend vonden we de steen ruw gebolsterd met geduld en vlijt is facet voor facet nauwgezet geslepen gepolijst om licht van zon te weerkaatsen onze liefde zichtbaar te maken het kleinood fonkelt leven weet in setting van vertrouwen ons haar twinkelende energie te geven…

fouten maken kunnen we allemaal maar het is een kunst om ze te vergeven iedereen heeft zo zijn eigen verhaal en iedereen zal dat anders beleven soms botsen we dan op elkaar en soms gaat daarbij iets kapot er schuilt in elke stap gevaar dat is ons collectieve lot als ruwe diamanten in een zak polijsten we elkaar hier glad dat gaat lang…

Lentetraan schittert als een ruwe diamant zo puur en zuiver.…

Grijsgrauwe hemel veelkleurige chrysanten kale ruwe berk…

Ik draag graag bloemen, ruw, stekelig, maakt niet uit -- ik wil ze bloeden.…

Bloesems neuriën, Vlinders minnen, Ruwe schaduw! Ruwe schaduw!…

In een ruw kistje een handvol dode kuikens de zon schijnt toch warm...…

Ruwe brok amber. Zonlicht besloten in hars. Hemelse schoonheid.…

Het is mooi ruw-rond het slachten een heus karwei het kosten een feest…

De stilte voor de storm werd ruw verstoord, zodat de stilte tijdens de storm niet opviel.…

ik ben een ruwe diamant, en ben nog steeds aan het slijpen. het slijpsel op de grond verraadt mijn al jarenlange aanwezigheid!…

Zo mooi Zo rond Zo glimmend Zo puik Je ruwe bolster Je prikkelige schaal Daaruit Een pracht Een praal Dieprood Weerspiegelt De kracht Van een zaad Ooit word je Een boom Die jaren oud Zo sterk Zo groot Groeit Tot bloei Van ruwe bolsters Met kastanjes In schaal Ze vallen Breken open Tot een nieuw Verhaal Oh kastanje De mooiste…

Vaders handen, ruw, maar groot en sterk en altijd voor ons aan het werk zijn nu voor altijd stil en koud maar lijken nu nog meer gesneden uit het goede hout…

Ik streelde met mijn ruwe handen in haar rijkelijk gevuld landschap haar zachte blossom en reikte naar het vocht om haar lippen te beroeren!…

ontdaan van elke katholieke franje, geen goud of zilver, geen marmer, zuiver geloof in ruwe, stugge stof, omsloten door ruw sisal koord geen paus of priester, kardinaal, geen beeld, reliek of kathedraal, maar slechts dat pure, zuivere woord wijn en brood en in stil gebed luisteren naar heldere klokken, tijdens de daagse ommegang, door…