Alle inzendingen over Respijt.

Misschien krijg je enig respijt maar al je geld ten spijt, al bied jij een bedrag met vele nullen, al kan je ook geweldig lullen. Ja, na je dood besef je het pas, alles wat nu nog is wordt was.…

Achteraf kreeg ik toch nog spijt Voor het verlenen van respijt. Door het uitstel te schorsen Hoefde ik geen tijd te vermorsen Het was einde bedenktijd. Geef verantwoord respijt Anders ben je straks alles kwijt.…

dit duurt nog voort, deze lijn de cyclus, de spiraal van adem en herhaling zolang het weke weefsel zich haastig versteent tot fossiel met vlakke facetten de verse stilte moet nog verkalken avondlicht moet nog doven we moeten ons verliezen, onwrikbaar vergruizen, langs bospaden en melkwegen verdwalen, thuiskomen bij nacht, roerloos verstillen…

iemand is vergeten na te laten het moment te verwisselen voor een vol uur zijn vakantiefoto’s te sorteren terwijl er genoeg wegen waren om te bevragen, om te keren een wit vel met spijt te kleuren de heg te knippen, een glas te vullen het standpunt te verlaten erna, te laat of toch…

in glans van kaarslicht de kunst van het verdragen krijgt tijd van geluk twee dagen respijt... Lejo…

Luchten verhalen van de tijd Wolken die altijd bewegen willen Om plaats te maken, zonder respijt Tot de dag waarop zij voorgoed verstillen Is het versteende pijn Die niemand ooit zal zien Als er geen ogen zijn Om te aanschouwen Geen bewegende luchten En geen hemel bovendien Om naar te vluchten Luchten verhalen zonder respijt Wolken die…

Laten we wel wezen ook dichters sterven voor hun tijd al blijft hun werk vaak half gelezen het woordgezaaide krijgt respijt…

Het is uit, het is gedaan Ik ben je moe en wil je kwijt Geen gevloek geen respijt Veeg mijn liefde van de baan Maar toch, ik krijg je niet opzij gezet Dus neem ik jou terug, mijn sigaret…

alsof ze nu pas in hun groei zijn ontwaakt te laat om het zoete van de zomer mee te nemen houden ze zich met hun onrijpe zo stevig vast aan de ranken dat ze de herfst met enig respijt nog welstellend rijk zullen maken…

In de ochtend van de mist ontwaakt de dag die schaduwen wist. Bij het vallen van de avond vervagen de contouren tot aan de morgenstond. De dag dat licht en duister wisselen in een flits beantwoordt zonder luister wat de eerlijkheid gebiedt. Het zeker te weten maar soms even niet. Geklop op de deur, geluiden zonder gezicht. Maak je ‘m…

Soms wil men oud zijn vòòr zijn tijd; Maar wordt het tijd om oud te wezen, Die fraaie wil slaat om tot vrezen, En kreeg men liefst nog wat respijt; Soms is men àl te goed genezen, En wil nu jong zijn, ná zijn tijd.…

Een pluim voor mij kunt u - met wat respijt - In een puntgaaf waarderingscijfer kwijt.…

Omdat aflossingsvrij zo gunstig scheen Had ik daar indertijd maar voor gekozen Mijn hypotheker heeft nu uitgeplozen Dat díe vorm straks een blok wordt aan mijn been Voor omzetting leek onvoldoende tijd Maar zie, ik krijg van Stef drie maand respijt…

is Wil nog even door dus ik ga er nu weer eens voor Geen gelul van red het wel zetten steeds mijn leven op het spel Kan het echt nu zelf niet meer ligt in de handen van de heer En de dokter en zijn staf want ik glij steeds verder af Hoop dat ik het weer ga redden al durf ik er niet om te wedden Misschien krijg ik nog wat respijt…

het heeft niet zo mogen zijn kostbare tijd verstreek, gestaag voor een appel en een ei het mocht gewoon niet zo zijn mijn dromen dreven af, traag steeds verder weg van mij hier en nu werd daar en toen ik weet niet eens meer wat ik wilde doen…

En juist daarom fladder ik enkel nog wat spaarzaam met mijn uitgedunde vleugeltjes, stiekem onbespied in de nacht en mijzelf daarmee nog amper wat respijt gunnend.…

zag je gebaren een vragende hand vingers gespreid je stem klinkt verloren dat wat je was ben je kwijt oogt nog vol twijfel hoopt op een wonder maar verdriet kent geen tijd heb je schouders gepakt in een woordloos omarmen er bleef voor ons geen respijt…

de eerste bloem zal nog geen lente kunnen dragen ontluikt en hoopt wat warmte aan de zon te kunnen vragen want zij belicht het blauw en paars tot sterke kleuren in de overgang van lucht naar aard dwalen vleugjes zoete geuren voorjaar op kalendertijd geeft ons in omarmen nog drie weken respijt…

ze bloeit de heldere hemel geeft nog wat respijt maar in de kou van schemering raakt zij haar kleuren kwijt het hart bevriest in ijzig raken van de wind bladeren krullen in het wiegend kraken van de stam onder een volle maan laat zij in eerste vorst haar oogst aan leven gaan…

zag zonnen trillen manen dalen en weer klimmen de zee verstoof tot waterzand vloed schuwde het land hield mij staande in natuurgeweld toch ben ik geveld de hand ontbrak die mij kon helpen op een strand vol schelpen ik stierf daar in godvergeten eenzaamheid maar ook die dood gaf geen respijt…

In hemelse gedachten Van perfect schuin Lijkt ieders schemer Herbouwd uit puin In kort bedwingen Van wrange pijn Lijkt bitter water Gerijpte wijn In minzaam spotten Zonder respijt Vernauwt de waarde Van menselijkheid Zo onbeduidend Immer banaal Verdringt exploten Creëert verhaal…

ik word opgejaagd een niet bestaand iets zit mij na ontastbaar maar zichtbaar hij jaagt mij op, de tijd laat mij geen rust ik moet op jacht het put me uit hoe ouder hoe vermoeider de oude gekkin het eind is in zicht ik heb nog geen zin ik wil respijt alsnog in trek zijn ooit alles gemist nu te laat om in te halen een verloren…

nu vogels zwijgen, en de zon zich uitstrekt, over zand en zee die eindeloos de wolken volgt, langs blauwe waterkanten ligt het binnenland gedrenkt in bloed een dodelijk reces de mensheid krijt, in wanhoopsmoed en vol gebarend, langs de snaren van respijt voor altijd kwijt voor altijd lichtloos en voor altijd aan de grond genageld…

vanmorgen stond ze op ze had een goed gevoel, want wetend dat geliefd zijn niet vanzelf gaat sprong ze over pijn gewoon niet er aan denken schenkt de beste troost vandaag al had ze graag veel meer dan wazige verbeelding rond een oud portret gehad traag vergaat de tijd dat onoverkomelijke respijt tot ooit, waar nooit niets meer…

ik heb de momenten van stilte omarmd in hectiek en drukte van de grote stad woordloos etaleren zij rust op een serene plaats in ruimte zonder haast in het stilstaan van tijd krijgen wij respijt tot overdenken eindelijk weer aandacht aan elkaar te schenken toch kleeft ook hier patina van teveel handen met emoties en banden…

met de dood op de hielen moest ik knielen voor het altaar des leven daar lagen mijn goede gaven bewierookt door velen maar het goud glansde dof zonder linten en opsmuk was het demasqué compleet eens gloedvol geschreven nu zijn de kleuren vergeten ik krijg nog wat jaren respijt niet meer kwantiteit maar mijn gaven moeten kwaliteit…

Beminnen rest als respijt nieuw leven kunnen we kwijt door heftige liefde, geheid!…

je mistte vandaag ook morgen ben je zwaarbewolkt jouw lagedrukgebied kent nog geen zon en lente heeft respijt ik voel je handen koud op zoek naar licht maar in de somberte nog ongericht op zoek naar zekerheid slank je de vingers lang met warme gretigheid ik zal wolken breken je alle mist laten vergeten alleen de zon is onze zekerheid…

De dag fluistert licht zo vreemd ik heb mijn ogen in het oude dicht mensen praten in verhalen alles leeft om terug te gaan in het grut die na ons zaten zie ik spiegels in mezelf staan ik gooi een steen het water rimpelt in vertraging verder het leven kabbelt naar de oevers van een klein respijt aan het eind raak ik alleen…

op de tafel met het blad nog onbesmet, rust de bijbel van zijn alledag in een eeuwenoud verlet, waarin het Woord geen aambeeld zag om ooit gelijk te krijgen ach, de hamer en het staal ze slaan er zonder omhaal, of respijt het één nog harder dan het ander als in weerwil van elkander reeds de oudste steen zich splijt de barst begaat in…