Alle inzendingen over Rudolf

kabouter Piggelmee vraagt verlegen aan Sint om een suikerhart zijn aanbeden Poggelmoe is dol op zoetigheid haar vlechtjes zwaaien in het rond als zij iets in haar schoen vindt na de allerlaatste zachte kruimel vraagt ze een kilo kerstkransjes Rudolf rijgt ze aan een slinger Jo-Ho, een vrolijk kerstfeest!…

Dit zou inzicht kunnen zijn omgelegd in verdriet van een verpulverd hart kleurloos weggeworpen ingekuild waar vluchten vergaat geslipt zonder enige houvast weggezogen in drijfzand uit een nachtmerrie waar zelfs ontwaken geen redding kan zijn.…

Ik ben om jou heen in gedachten terug naar jouw geboorte waar jij ontkiemde traag ouder werd nu trekken wij met elkaar op in weer en wind is het niet alleen maar betasten over jouw ruwe huid waaraan ik voel dat jij nog steeds leeft groene aarde die ons in leven houdt laat mij je omhelzen sterf niet door ontbossing begrijp jouw…

Laat mij altijd overdonderen door de natuur en als ik dan dieper op haar inga kom ik tot de conclusie zij de zuivere ware liefde is de mensheid heeft dat ook: dezelfde eigenschappen ondanks veelzijdige gebreken hun wispelturigheid knipoogt in herkenning tussen hemel en aarde waaruit zij zijn ontstaan: maar er tollen altijd duivels…

De oude boom buigt zich nog eenmaal diep voor de aanzwellende wind wolkenmassa’s hollen gezwind grauw aan hem voorbij Gefluit hoorbaar ver gedragen een verschrikkelijk scheuren is zijn lot geknikt en gespleten tot het bod de ziel gebroken Jaren van rotting weelderig bedekt met zwammen de kale boomstammen het nieuw leven proces…

De mist legt zijn schimmige hand op mijn schouder de straten zijn leeg ik voel mij zoveel ouder elk geluid een zweepslag in mijn oren wandel ik langs zerken zie afgesneden bloemen ook zij zijn ooit geboren.…

De urgente klanken vallen door akkoorden uit het elektronisch brein van James Marshall H. Hij zag teveel manen en drie planeten te ver van de zon onrust rochelde na uit snoeren van gitaren versplinterd Een paarse nevel en een vergeten ring op de grond maken ogen rood de dood valt in een flits hij grijnsde.…

intrekt de stilte blust links van mij een dorp een wei een tent een fiets dan even niets de zon een plaag een knul een blaag boert cola bubbels hoog en laag de trein passeert een klein station erboven drijft een luchtballon nog een kwartier en ik ben thuis een laatste melding kras en ruis afbeelding: rode trein olieverf Rudolf…

Rudolf Magnus, is zijn onsterfelijke naam.…

sonnet in vrolijke driekwartsmaat Zie ginds komt de stoomboot, hij schijnt door de bomen wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de zak ik zie al een neger verstopt op het dak zou Rudolf het Rendier dit jaar ook weer komen?…

de dood is bang voor 't einde verstomd in 'n stenen woord zoekt ze haar weg de hoop niet vergeten te worden daarom zeg het voort gedenk te sterven gewoon zoals het hoort.…

O Olympus droom van extatische vervoering roes van mythos een wereld zoals die was O Olympus aangetaste eenheid door een bewogen logos van vervallen rust en evenwicht O Olympus een tragedie is geboren…

Niet superschoon maar ook niet vies Geen dogma en geen Rudolf Steiner Geen vrolijkerd maar ook niet triest Geen grote eter, ook geen kleine Geen waaghals op het slappe koord Geen laissez faire, geen extremist Van Ajax en van Feijenoord Heeft hij nog nooit een goal gemist Zo leeft hij als individu Geen bangerik, geen durfal Geen Janmaat…

Buiten is de aarde, het leven van longen, harten en benen Buiten ervaren we het wonder van alles om ons heen Buiten beleven we het wonder wie we zijn Binnen is de hemel, de scheppende ziel van ons leven met elkaar Binnen ontplooien we ons en geven we het beste Binnen staan we open voor wat de wereld biedt Open laat ik buiten naar binnen…

Matthijs van Nieuwkerk stelde deze vraag ook aan de aanwezige voormalige regisseur Rudolf Spoor, zijn antwoord was: ZIJN.…

Ik ben een aap uit het moeras wervelend en snel mijn pas uit de oneindigheid naar even bewegend heb ik kort te leven duik ik weer onder en alras graaft men mij op uit het moeras dat dan, lang zandoverstroomd, de nieuwe mens oud leven toont zand over water overstroming is dat uiteindelijk de beloning dat ik hier was? ik ben slechts…

De stationsklok versprong een minuut de vlieg bleef zitten…

Eten is meer dan het ontnuchteren van je maag en het bijvullen van darmkanalen het geeft feest aan wisselende blikken en stimuleert de vrije vingers toe te tasten men kan genieten van de geuren die douchend uit het lichaam flitsen men eet de kleuren van het leven en neemt de smaak aan in ruil voor warmte.…

Ze komen niet met velen gaan alleen tegen hun mythe in lopen zij rond op zoek naar rust zichzelf teveel geworden breken zij uit op weg naar nieuwe horizonten gaan zij rechtstreeks op ongekende doelen af ze weten slechts van leven niet van dood het in hun schoot ontstane kroost leeft met hen mee de einder lokt ze zijn hier niet…

In regen op de klinkerstenen ritselen hun jassen tesamen met vallende bladeren en wanneer hun flessen stukvallen op stoeptegels zijn hun lippen gebarsten met rode ogen vragen zij om meer totdat een zondvloed van tranen losbarst door de goten en de nacht valt over metroroosters.…

Luister, meisje de glans van hun gouden gelaat is gereflekteerd licht door anderen gestuurd…

Als de regen is gevallen en de voeten, bloot waden door slippend zand verdwaalt mijn geest ongrijpbaar voor de klauwen van de dagelijkse orde wanorde grijpt naar de macht en ogen vallen in donker romantiek van kaarsen die gifgroen branden aan iedere zijde vals licht geven aan zwambegroeide muren waarin de echo van het onweer schuilt…

In de nacht als engelen dansen gouden draden breekbaar klinkt ergens een trompet en zacht een saxofoon de klarinet de xylofoon met zijn allen dringen zij zich door de ijle winterse lucht over slapende dorpen over sluimerende steden In de nacht als engelen dansen gouden draden breekbaar gaat een tinkelende lach voorzichtig langs de maan…

Ze zwemt in water schitterende kleuren vermengen zich met piekend haar slangachtig beweegt zij zich zo soepel in troebel water van gevaar zich onbewust ze spreidt haar benen maar staat geen penis toe neemt dan een duik de ogen toegeknepen ik zoek stenen aan wal toon ze haar en ze zegt "mooi" ze neemt een nieuwe sprong water omgeeft…

Heel licht ben ik doorzichtig loop ik leven in en uit Eindeloos blank kijk ik door vensters laaf mij aan het licht dat soms naar buiten schijnt Men ziet mij niet ik ben stil aanwezig omarm gevoelens ongemerkt Verwerk hun kleuren geef ze een nieuwe dag Ooit was ik één van hen…

In jouw stad braakt hout waterzacht het einde toe klinken klanken hol maar gaat men door ; iedere gracht ligt vol met dromen…

De groene jungle en roepende vogels branden vlees op de vlammen van napalm Terwijl beneden hen het landschap helder openbreekt druipen wonden en een kind loopt in vellen van vlees de weg af De mitrailleurpost waakt het is de hele dag te stil geweest geratel verschrikt slangen en de tropenregen sist over verschroeide aarde.…

en de ouderen zingen we zijn altijd we zijn altijd over de hemel vliegen vogels we zijn altijd altijd altijd buigen de hoofden en zij en zij en zij daar priemen vingers en wij wij zijn altijd altijd en zij planten de zaden kijken naar vogels en zij en zij en zij wij verschudden het kussen en priemen onze vingers maar zij en zij zijn lui…

Gebruik dan mijn hout Voor stoelen met een leuning Een bed om te slapen Een dak boven het hoofd Dan heb ik niet voor niets gestaan En een ander krijgt zijn rust Of, dat kan ook Steek mij in brand Met wat rook Ontstijg ik het land Geef vruchtbaarheid aan Akkerland voor korte duur Maar later ook het zuur Tien jaar. Geef mij tien jaar…

Ik sprak met Dino hij is wijs niets is eeuwig zei hij mij Over onontgonnen landschap waaide het nogal hevig mijn geliefde en ik ontdekten zijn voetstap op de hoogste heuvel Urenlange schoonheid maakte stormachtige indruk We reden terug naar de kampplaats keerden samen nooit terug.…