Alle inzendingen over Rutger Kopland

Ons land moet nodig eens in therapie De Tour en het EK gingen verloren De zomer is zo kil als nooit tevoren Nu ook nog kaalslag in de poëzie Mijn jonge sla hangt slapjes naar beneden Vandaag is Rutger Kopland overleden ----------------- Na Gerrit Komrij is nu ook dichter Rutger Kopland overleden. Zijn bekendste gedicht is 'Jonge Sla'.…

Dichter Rutger Kopland, pseudoniem van Rudi van den Hoofdakker, is overleden. --------------------------------------- Opnieuw is er een dichter overleden. De Nederlandse taal laat weer een veer, Nu is het Rutger Kopland, deze keer, Dat Rudi ook maar rusten mag in vrede.…

Wat ten diepste Werkelijkheid is, Werkelijker nog dan De waarheid, is Met geen pen te Beschrijven, zo Ongelooflijk eenvoudig, Zo mooi Vrij naar Rutger Kopland, Laatste Bevindingen…

Rutger Kopland en Gerrit Komrij schoven hun dichtersveer droef opzij. Ze vouwden hun bril en prevelden stil: "Claus, pak de fles: we komen er bij!"…

Rutger Kopland doet niet mee aan het lintjes circus slechts een simpel lint- gedicht als eervol gebaar wilde hij na lang aandringen wel boven zijn bed hangen bij deze Rutger en... graag gedaan…

Aandachtig lees ik steeds de doodsberichten, Vaak wordt daar Rutger Kopland*) geciteerd, Het is dus waar wat altijd wordt beweerd: Poëten leven voort in hun gedichten. *)Een dichter van formaat en grote faam: BLIJF DAAROM MET JE POTEN VAN ZIJN NAAM !!!…

onlangs nog Gerrit Komrij en vandaag hoorde ik dat de dichter Rutger Kopland (van jonge sla in september) op woensdag 11 juli j.l. ook al van ons is heengegaan zó wordt het lijvige boek van de dode dichters langzaamaan wel erg dik en zwaar te tillen…

er zijn mij uit de poëzie twee esdoorns bekend de eerste ontdekte ik in het werk van de dichter C.Buddingh' de tweede onlangs in de nieuwe bundel "toen ik dit zag" van Rutger Kopland...…

Brief aan Rutger Kopland bij het lezen van De stem van een cello uit 'Wat water achterliet' Beste dichter Het oergeluid der cello kunt u vinden bij het baren van een kind en bij het windloos voelen. Denk toch niet aan jaargetijden: klinkt de herfst van tessi- tuur dan lager dan het zwoelen van de lente in uw oren?…

*voor Rutger Kopland…

* Rutger Kopland, een van Nederlands meest geliefde dichters, was behalve dichter en psychiater ook commissielid van de commissie voor de reizende tentoonstellingen van kunst gemaakt door mensen met een psychiatrische handicap.…

( als antwoord op het gedicht Wandeling van Rutger Kopland ) we wandelden, verwondering alom deze schoonheid die bloeit hadden we niet verwacht, dat groen zo groen kon zijn en dat de wereld lacht in het fluiten van de bomen we praten niet, dit zou de rust kunnen verstoren ik vang haar blik, het lijkt alsof de liefde groter wordt als de aarde…

Kopland (prof dr R H van den Hoofdakker) overleden op 11 juli 2012…

De benen van Rutger Kopland waren kleiner dan ik dacht, als van een dwerg, niet capabel genoeg om mij in te halen als ik hem een poets bak.…

Toen ik eens tijdens Poetry International samen met Rutger Kopland in het herentoilet naast elkaar in de hangende pispotten piste beschouwde ik dat als een waardig diploma voor mijn dichterschap. Samen pissen is wel heel mannelijk close en doe je enkel met je beste maten, dus waande ik mij die dag de evenknie van Rutger, ik, Rutgers.…

Kopland alles kan ik verdragen het verdorren van bonen stervende bloemen in een hoekje aardappelen kan ik met droge ogen zien rooien, daar ben ik werkelijk hard in maar jonge sla in september net geplant, slap nog, in vochtige bedjes, nee…

(voor Rutger Kopland) Je naam passeerde bij de lessen Nederlands een naam die staat als een menhir die mijn leraar Nederlands uitsprak alsof je Alexander de Grote was en later wisselde ik je gedichten uit met mijn geleerde penvriendinnen omdat er zoveel meer tussen de regels lag dan wij konden bevroeden we zagen de tedere diepten in wat…

Dat met twee Speldenknopjes Begon, het een Zacht als de Dooier van een Pas gelegd ei Het andere speels En levendig, vol Beweging Die in een Wonderlijk spel Van geven en nemen Het leven doorgeven Aan iemand die Nu nog niet weet Dat hij er Ooit zal zijn - En na tachtig Jaar of zo Na een rijk En zorgzaam leven…

Laatst spraken wij van somberheid hoe de tijd op een gegeven moment met het voortschrijden van jaren stroperig en krakkemikkig wordt. De hersenen van jou en mij hebben geregistreerd en stichten als vanouds een nieuwe, herkenbare werkelijkheid terwijl een vage onrust ontstaat. Wij gaan door als lijnen evenwijdig aan elkaar en met de ijdele…

Het werd zomer En zonder het Te willen zat ik Onder de zwartbonte Een van de twee Die mijn ouders Hadden op hun Kleine boerderij Melken moest ik Leren - ook al wist Ik niet waarom - Aarzelend aanrakend De geaderde warme speen Waar als ik het goed deed Warme melk uitkwam - Angst voor 't grote beest Overheerste de verwondering…

Hier heb ik gewoond, waar nu mijn huis niet meer staat – al blijf ik zoeken.…

Er is opnieuw een dichter overleden Die ook als psychiater roem genoot Hij legde fijnbesnaard emoties bloot Waarbij metriek en rijm er niet toe deden Hij gaf ons heel pregnante beelden mee Maar jonge sla, nog slap, in bedjes, nee…

Intens verlangen doe Ik ernaar een rivier Te zijn - niet Geremd door Allerlei vermoeiende Beslommeringen - En zijn gewoon zoals zij: Te kunnen komen Zonder het verlangen Te blijven - en te Kunnen gaan zonder heimwee…

Ik sta op de grens van de waarheid Maar nog in het grensland Met links grazige weiden En rechts de roodverbrande resten Van wat waarheid had kunnen zijn Als niet de bedrading van mijn gedachten Was doorgebrand, gedachtenstroom Die zichzelf electrocuteerde En die er voor gezorgd heeft Dat ik wel mezelf, maar nog niet De universele…

Wat ten diepste Werkelijkheid is, Werkelijker nog dan De waarheid, is met Geen pen te beschrijven Zo ongelooflijk eenvoudig, Zo mooi…

Voldoende reden heb ik Om het zonlicht niet Binnen te laten, Me te wentelen In een warme deken Van alles bedekkende Duisternis, onzichtbaar Omgeven door alles Wat zij in de jaren Heeft bedekt - En dan is daar Zo ineens, zo totaal Onverwacht dat luide Krassen van die zilvermeeuw Dat me wakker schudt, De ogen opent voor…

Reikend naar jouw hand hangt de mijne in de lucht – als een afscheidsgroet.…

De oude geit staart naar mij en ik besef dit -- is wat afscheid is.…

Ik vermoed een koe in de wei 's avonds laat, daar -- die zwarte vlekken.…

Hoe vaak heb ik niet Terug verlangd naar het huis Waar ik geboren ben, Waar ik ben opgegroeid En waar ik man ben geworden - Elk hoekje trekt me nog, Elke naad, elk klein Scheurtje is me nog eigen - Nu ben ik er weg, Woon er al jaren niet meer, Maar vandaag kom ik nog één keer terug Terwijl anderen er al heel lang Hun thuis…