Alle inzendingen over Sanne

– Sanne denkt kordaat: wij vrouwen staan ons mannetje, jawel…

Het riekt naar falie sanne en naar walles En naar de achterbakse zwadderneel Wiens huid bruin, zwartgeblakerd is en geel Voor wie zijn weg staand in het duister baant Wordt anoniem de sjeu verdonkremaand…

Negen maanden groeide jij in mijn buik. Negen maanden keken wij naar je uit. Nu ben je hier, het is een wonder. Je bent zo mooi en zacht, echt bijzonder. Kijkend naar je in je wiegje, zo klein. Zijn we Hem dankbaar dat je ons kindje mag zijn.…

De onstuimmige herfst erft iets of minder van de zonnige zomer maar vertrouwt vooral de koude winter blind op haar lieve lente ogen die de komende zomer weer zal doen stralen tot de daarop volgende herfst Recensiegedicht nav het concert "Zomer & Herfst" door het Kamerkoor Vocoza o.l.v. en opgedragen aan Sanne Nieuwenhuijsen, Haarlem 27…

Als Prins, minister Geconfronteerd met de strop Monique als engel…

Sanne Nieuwenhuijsen, 28 april 2012 Amsterdam.…

groetjes sanne…

Het is februarikort, te veel De kou moet weg, ik ben het zat Genoeg vriesgelopen op het ijs Bijna warmer, bijna lente Het mag kapot, het ijs gebroken De kou moet weg, ik ben het zat De februarikou, de laatste kou Bijna warmer, bijna lente, bijna...…

Rode strepen Over haar lichaam Ze ligt huilend op de grond Met de rode strepen Over haar lichaam... Ze heeft spijt Spijt van de rode strepen Waarom kan ze het nou niet laten? Altijd maar die rode strepen... De pijn... Ze vindt het fijn Ze voelt zich er machtig door Tranen Glijden langzaam over haar gezicht Een siddering Een siddering…

Liggend in elkaar verstrengeld hebben we alle tijd van de wereld elkaars warmte hebben we gevonden twee lichamen die passie delen Niets is mooier dan elkaar vertederen vertederen met woorden vertederen met daden minuten genieten van elkaar zonder enige haast Even is de wereld een paradijs Even is alles rooskleurig verlangende gedachten…

Vandaag krijg ik een nieuwe kamer, Al mijn spulletjes gaan daar naar toe. Mijn stiften en mijn hamer, Mijn bedje en mijn knuffelkoe. Gelukkig hoeven we niet alles te dragen, Dat is natuurlijk veel te veel. *TUUT!* Daar is de verhuiswagen, Zo blijft al mijn speelgoed heel.…

Toen je zo dicht naast me zat Je hoofdje licht gebogen Zwijgend en een beetje bang Met neergeslagen ogen Toen begreep ik dat jij me vertrouwde en voelde dat ik jou beschermen zou Dat wij het zouden redden samen Want je wist van alle mensen dat ik het meeste van je hou…

Dat je zomaar ineens iemand niet meer ziet Nóóit meer ziet Een lach die nog zo levendig in je oren klinkt uitbundig of fluweel zacht en als herinnering in je hart zweeft dag en nacht Een kus op je mond die niet meer tintelt, na klinkt en smaakt naar meer Nooit meer Dat zomaar ineens iemand is verdwenen als op de vleugels…

Het is dat ene woordje wat slechts drie letters nietig is en zoveel los kan maken, zoveel aan doet raken Dieper dan verdrietig gemis Emoties dansen ongeleid pirouetten in mijn maag, terwijl haar tranen gestaag eindelijk samenvloeien met die van mij Liever dacht ik aan vrijheid Losbreken, zwerven en dwalen op de goede weg,…

Het is niet alleen de stilte die nu langzaam zijn entree heeft gemaakt en de dag indigo kleurt in zwoele streken gestreeld door de nacht Die slaap laat aantreden en ogen doet sluiten Het verkeersgeluid verstomd De lichten dimmen Zacht Niet alleen 't laatste rondje met de hond langs het park wat zo anders geurt in duister en…

Het zacht klingelend geluid van oesterschelpen dicht tegen elkaar hangend de wind speels vangend, doet mijn ogen sluiten en raakt een snaar Ik ruik weer even de zilte zee in mijn tuin Heb een stukje van haar mee genomen Een schat vanaf het wad, nu slingerend verbonden tussen druivenrank en bes Een pareltje op zich…

Ga de poort maar door Ik volg jou toch wel op de voet Verken ze maar de verlaten stegen De gaten en kieren in een vervallen huis Loop maar langzaam door de miezerregen, ook al was het daar voor jou niet pluis Kleine stappen Voel ze maar Het rafelig gordijn en de oude barsten in de vochtige ramen 'n verweerd kapot kozijn…

En toch.. al ken ik je niet echt, weet ik hoe je lacht en klinkt en heb soms ook verdriet uit jouw lichaamstaal gelezen Ik ken de uitdrukkingen op je gezicht en weet hoe jij je koffie drinkt 't voelt zo warm, vertrouwd Twee lentes kruisen onze wegen, jij helpt mij en ik pak dankbaar jouw beide handen aan geborgenheid mengt met liefde…

Dat wat ogen laat stralen en je harteklop doet versnellen Blij en onbevangen vol borrelend verlangen 't brand als een vuur wat niet af is te koelen Intens tot in de puntjes van je tenen te voelen, Wat een onbeschrijfelijke vreugde iets of iemand geeft 't maakt je zo bewust dat je bevoorrecht leeft..…

Gevormd door de striemende wind de getijden zijn vervlogen Zacht adem ik over zee jouw naam golvend en zo bewogen…

Dan is er die dag - eigenlijk waren er al meer voorbij- dat ze niet meer wil Het lange leven beu met pijnlijke veranderingen te veel eenzaamheid Liefst nam ze een pil rechtstreeks naar de vergetelheid Het valt niet mee voor steeds meer mensen als je niets meer om voor te leven vindt Soms, overleef je zelfs je kind Stil buigt…

Reizigers, we zijn het in feite allemaal Ook in dromen of heimelijke luchtkastelen Maar het doet pijn maakt boos en machteloos te zien en weten dat velen niet kunnen reizen in vrijheid Vluchten door onveilig leven, daar zoals 't ze is gegeven Waar je bent geboren en juist niet voor kiest De een gaat naar tropische stranden in…

Ooit komt het uur op 'n dag vol zon en regen Steeds dichterbij Het zal koud zijn en warm tegelijk als je iemand dankbaar en jou zo dierbaar voorgoed vaarwel zegt en dan ineens mist..…

Kon je maar mee met mij Daar waar mosgroen mengt met ijs en karmijnrood Tot aan een lucht vol mysterieuze wolken Zeker twintig tinten grijs tot ver in zee, en kleurrijk rhyoliet wat gelaagd is over dood of leven.. Hoe nietig ben je als mens, Hoe machtig de natuur Het water valt naast bergen kolkend, oplaaiend vuur Straks daar…

Het kan toch nog niet over zijn, zo abrupt en onverwachts Gestaag gaat de bus verder richting stad Maar ik ben nog daar, waar de regenboog het canyon raakt en 't pad die weidse lus haakt in het landschap Vlak, onder de gletsjer Wil geen pot met goud maar lopen nu de storm is uitgeraasd De knisperende zwarte lava als basterdsuiker…

Zou je me missen zoals ik jou Zeker op bepaalde uren of als ik in de buurt ben en dan omhoog kijk Zo dichtbij Zou je eens per week nog aan me denken, of twee keer als iets jou herinnert aan mij Misschien als het stortregent en je iemand doorweekt ziet fietsen Ik zal me je stem herinneren en warme hand, zo vertrouwd om die van…

Vele voetstappen gezet dwars door het gitzwarte eeuwenoude veld Dat ooit roodgloeiend stroperig Vloeiend en grillig naar hier is gekropen Gedropen uit machtige muilen Die krachtig en vurig brulden en met veel geweld fascinerende zuilen achterlieten van betoverend bloedmooi gebeeldhouwd obsidiaan Zie hier de volgelopen vlakte versteende…

Nog voor de herfst komt de rust De bescherming van 't nest lijkt ineens lang geleden nu het laatste kind is uitgevlogen En terwijl de bladeren zachtjes neerdwarrelen in de laatste zomerzon, komt ook een bloem tot bloei Vrijelijk dansend in de wind…

Als het koud is Ver afgekoeld tot diepvries temperatuur En elk uur dat leven geeft toch verloren lijkt Want de wind is te lang guur Dan is het tijd om 't ijzer te smeden Niet in de hitte van de strijd In mijn hart smeulen vonkjes en liefde gloeit op die vlammend de kilte bestrijdt…

Soms kijk ik naar je foto van nu Jouw ogen raken me nog altijd Diep van binnen Waar angst regeerde voel ik nu de spijt Het spijt me dat ik niet verder met je wilde, jou ineens liet staan 'k had te weinig vertrouwen in mezelf en jou Uit angst ben ik gegaan Heb daarna steeds verkeerd gekozen en denk vaker terug aan jou en mij…