Alle inzendingen over Scheuren en barsten

om te leven moet ik sterven want de dood wekt mij tot leven dat ik heb doorgebracht in een hulsel, zijdezacht maar in mijn sterven zal het scheuren en barsten bovendien zal ik mijn ziel ontvouwen en stijgen naar de bron waar mijn ego wordt verdronken uit verlies verlossing wordt gewonnen en in de dood verwachting wordt…

Een kleine barst wordt een scheur. Een scheur wordt een kloof. En zo staat de mens alleen. ------------------------------------------- uit: 'Nagelaten gedichten' (1975)…

Een huis blijft huis de vorm blijft de stenen staan als muren maar ergens scheurt een barst en hoort men spanten schuren. Nog fier en trots heft zich het dak in weerstand tegen ongemak tegen slopende weersomstandigheden geeft het nog bescherming.…

in de straat zag ik de scheur in de muur de barst in het raam het regenwater dat uit de goot lekte als ik achterom keek zag ik het begin van waar ik begonnen was alle dagen een fonkelnieuw oud verhaal…

Zachte blos zwelt aan tot felle kleur en woordenvloeden barsten los uit haar enorme scheur. De fotograaf drukt op z'n knop en maakt 'r wat bekender. De plaat is gaaf en prijkt nu op de grote scheurkalender.…

dan barst het open; liefdevol en zelfs teder…

hij schreef zijn scherven bracht ze als glas dacht de vorm van kristal te gaan erven in de toon klonk de barst hij polijstte de scheuren dacht mat transparant wichelroedde naar kleuren maar zag en vond geen oorzakelijk verband presenteerde zijn schrijven klinkend als klok maar uurwerk en wijzers waren kapot…

herschreef in de scherven van een leven dat nooit compleet het jouwe is geweest bevend bang voor wat je vinden zal raap je in tranen bijeen wat van jou aan nieuwe delen tussen d'oude brokken over bleef en met doorleefde waarden van weleer als helende korsten verzachtend over steeds terugkerende nieuwe wonden leer je leven met de barsten…

kraken transparant vloeit kwabbenvocht door minuscule spleetjes links en rechts het watert in het hoofd morgen vloeien alle kleuren rood magenta, scharlaken of gewoon bloedrood ik ga niet dood, nog niet mijn hersenen kraken zwellen mega groot verdrukken groeven wetenschap ik weet niet meer ga ik nu wel of toch niet dood Ach, barst…

Onstuimig in bloei het land barst uit zijn voegen de zon op zijn helst de koeien van de hand Gods geschapen en maar grazen…

een barst in de liefde bijvoorbeeld is geen vloek ze schijnt slechts licht op wat we proberen te vergeten ze legt onze breekbaarheid bloot zonder ons te willen breken een barst is geen vloek tot we haar geweld aandoen…

precies daar op de scheidslijn van kunnen en willen gloeit de rode draad in volledig bewust aanwezig zijn het sust geen geweten vergeten daden vragen toch hun tol goedschiks of kwaad gedacht bij elkaar gebracht voelt alles als de diepte van een grove barst, traag en vol met voeten in aarde wars van wat je wilt gilt het gemoed…

Laat het nog eens winter zijn met barsten van verlangen. Languit rillen en knoppen dragen waaruit wilde bomen groeien. We scheuren loten van het jaar en planten in verse grond. Straks lopen we uit.…

Er was een scheur aan de hemel het licht viel erdoor kijk eens hoe maar hoe je dat zei dat vond ik mooi…

Een razend geloei vrachtwagens scheuren weer het dorp hulpeloos in twee…

Het rukt en snijdt vol woede Je longen eruit Je gewurgde keel weigert lucht Woorden persen vol kracht Je ogen uit hun kas de rotzooi in je hoofd de smerige zoute modder Vermenigvuldigt, Stapelt, stapelt Geef me een mes, een zaag, een bijl Alsjeblieft, bevrijdt me te laat ik barst, ik scheur Geluidloos verdronken in mezelf…

Lopend door de straten van mijn gedachten, probeer ik te herinneren hoe ze hiervoor waren geweest, toen er nog geen barsten en scheuren waren en er geen schokken werden gevreesd. De zon is verruild voor grijze wolken, de glimlach is omgebouwd tot traan, puinhopen hoop achtergelaten op straat, te bang om het verraderlijke in te gaan.…

mijn doodstille vriend ik hoor de zielen scheuren het hart tot bloedens moe mijn zinnen braken treuren en woorden klappen toe ik heb dan maar de muren afgemaakt de deuren afgesloten de venstergaten afgedicht nog alleen mijn droge stem en mijn eigen echo die ik ken 't geroezemoes is uitgesloten weggekropen in de barsten van de wanden…

Lachend pakt zij de scherven van haar zelfgeblazen huisje waar sterren geen barsten meer kunnen snijden in reeds blauw geronnen bloed aders volgen puur en ademloos gesneden lijnen langs links waar onregelmatig bonken geen kamers meer sluit doch hartnekkig tegen beter weten in volhoudt de laatste scheuren in de muren blijven wijken en…

scheuren in het beton staat de wereld nog wel vast?…

ik leg de weg naar berusting slenterend soms dralend af gaandeweg begon ik aan wat ik nog niet eens zo lang geleden later noemde het is het afscheid van hoge woorden en vervlogen jeugd van het ongrijpbare verwaaide leven van verloren dromen het is de onbekende weg die me in het duister tasten laat naar barsten en scheuren in…

dagen nameloos de verscheurde nachten slapeloos en zie ik zoals ik nimmer zag Het vergane beeld van stap en stem en aangezicht nooit meer door zon of maan belicht de bloedende wond die nooit meer heelt We zwerven doelloos door de uren door een stil bevroren leven oorverdovend haar stil verdriet Er trillen tranen langs de muren om de scheur…

Geboren zou ik niet meer zijn dan de schaduw die ik ben in de woorden die scheuren omdat ze overwinnen wat de stilte nooit zal kunnen baren als de liefde voor de dood mij slechts eenzaamheid schenkt.…

wil je scheuren? scheur dan! dat ik in snippers val op natte grond weer samenklonter lelijker, vormlozer nog bozer dan ik was niet meer te versnipperen breekbaarder dan glas…

ik hou het niet meer bij elkaar in de onrust van leven valt mijn geest in snippers uitéén stapels herinneringen troosten mij alle bekleding is bijna weggehaald niets is meer te weerleggen alles vormlozer en breekbaarder dan glas…

Scheur mijn woorden maar, knip mijn zinnen en trek ze naar je toe, maar vraag mij alsjeblieft niet hoe vul ze gerust maar in, in je eigen verhalen, maar maak mij er niet mee van de wijs wit blijft voor mij onomstotelijk wit zwart is zwart voor mij, hoe je het ook wendt of keert Mijn moeder, lang al in de hemel, mijn vader aan haar…

En haast opgelucht dan zie je daar een fitte bal, ginds aan een lijn een laken met een scheur waar je toch doodgewoon doorheen stapt naar een tuin waar al het linnen nog intact, maar in de mand daar in de plaats van was: alle zomaar- appels waar je jarenlang over gevreten had en hoe reusachtig uitgesloten dan de terugkeer. ------------…

Loop niet te ver, zeg je, loop je niet dood in de steile scheur in je hoofd. Ik blijf, ik maak me niet los van wat me draagt en gaande houdt en tot stikkens toe omvat, ik blijf bij je,neem je mee naar streken waar niemand toegang had, loods je door doolhoven, trek je vlot. Hou me vast, lichaam.…

De kwaadheid Toont Vastberadenheid Over de ingeslagen weg Van De beulen Die met hun eigen lot Niet worstelen Europa worstelt Muren van de historie uiteengevallen glorie Vastberadenheid van een land Om te herstellen Te aarden in de ontstane Scheuren Die de horizon Somber doen kleuren…

vol van aarde is mijn taal gestorven aan een droom stuurloze bark op zee meanderend door de scheuren en de barsten van mijn bestaan bandeloze steen verlept gezicht moedeloze zieke zwerver verwezen en bezeerd wormstekige gedachten vergeefs verweer gebluste ogen bodemloos alleen mens uit zijn verband gerukt oude oogst holle slapen weg van…