Ik zat vaak bewust achter in de klas
met het oog op mooie meisjes, die ik
vooral in hun zomerkleren bewonderde,
mijn hart en denken waren van glas
en in de hete zon hoorde ik wijsjes,
die mij lieten dwalen naar de pastorie,
waar mijn konijnen mij verblijdden.
De klas werd angstig toen het witte krijt
van de strenge meester gekke kuren kreeg…
Soms is het leven het piepen van schoolkrijt,
een permafrosthap uit het heden, een tik op de
onzekere vingers door ome Thijs, die het flink
achter de ellebogen had, huilen om je blauwtje
lopen in Geleen of na een nacht doorhalen
als een hond openlijk kontjeslepen.…