Alle inzendingen over Sneeuw en ijs verleden tijd

Niet in deze tijd, niet in het verleden of de toekomst, als jij zo schoon.…

Voor elk verleden een nieuwe tijd. Voor elke verloren liefde Nieuwe hoop.…

Nee, men heeft geen tijd Er is zoveel eenzaamheid Achter de gesloten deuren Zitten mensen te treuren Heel alleen Met niemand om zich heen Herinneringen uit het verleden Maar niet kunnen praten over het heden Kijk of je zo iemand kent En met een bezoekje verwend.…

De tijd danst de dagen het verleden daarentegen schrikt wakker met een zucht Voorjaarsvogels vliegen overwinteraars taaien af Jij en ik openen deuren naar de toekomst laten de stèle ongebruikt relatie opgegraven…

Aan het huis Wordt gerukt Het huis van zekerheid en stabiliteit Historie en toekomst Tezamen in de tijd Prestige en welvaart Duurzaamheid En tegelijkertijd Dat wat ze meebrengen Is een echo uit het verleden Angst en onzekerheid in het heden Spiegels Van wat er is geweest De samenleving is bevreesd…

Het is een gouden tijd voor virologen Hun aantal wordt voortdurend uitgebreid Wat hield hen bezig vóór coronatijd? Wat heeft hen al die jaren voortbewogen? Ze onderzochten ziekten uit ’t verleden en zijn dus akelig verrast door ‘t heden…

ik wilde water kneden maar het heden liep langs mijn vingers weg met kou probeerde ik water maar het ijs bewoog al niet meer pas toen de vroegste ochtenddauw water minutieus deelde zag ik het zonneblauw begonnen handen aan het kleurpalet dat luchten weerkaatsten in rimpelen beweging maakten waar het leven langzaam minder…

gevangen in een kubus met muren van ijs bevroren bevroren verstijfd liggend alles horend verstild verstilde woede en verdriet geen woorden meer verstopt verstopt in die ijskubus wanhopig vechtend…

‘s Avonds werd het mij gezegd; 'het heeft niet zo mogen zijn' Ze heeft het verloren, het lange gevecht Een handjevol woorden met snoeiharde pijn Tranen komen zoals nooit tevoren Gedachten gaan uit naar m’n kleine meis Hoe kan ik dit anders bewoorden dan als bevroren ijs…

vaak als ik in de polder verblijf hoor ik in de verte de melodie van het ijs staande achter geel groene kragen zingt het glijden in de wissels van slagen gedragen komt die muziek dichterbij in een rij stoere gasten en meiden een kleurige sliert die lichtjes dansend de ijsvloer versiert met vrolijke lijnen en krullen nog is…

het nog niet zeker wist van dicht of half open het pijlkruid, dubbel bloemig en het snoekkruid begonnen al groenig uit te lopen je had hier moeten zijn want het ijs bewoog…

Verzwijg mijn bestaan diep in je ziel Schop de schenen van machteloosheid Mijn pijn grenzeloos gelijk aan liefde Dool maar door de paden van je daden Schaduw mijn zonnestralen in het duister Warme rust die in jouw stilte verdween Een oase van lust smeulend in mijn hart Troost je geweten met valse leugens Warmte kent geen randen met ijs…

brengt hen aan de top hun vertrouwen is hier de spil Kijk ze daar gaan over het ijs haar hand in de zijne gevouwen ze zijn samen gek en echt niet wijs òf... stevig gegrond in vertrouwen Ook leven is als een dans op het ijs met Armen die ons willen dragen verklaart men ons gek... we zijn echter wijs als we God als schaatspartner vragen…

koude gedachten aan romig ijs koelen mijn hoofd iedere stap onder bloedhete zon groeiend verlangen een visioen drie gifgroene bollen romige pistache krakend vers hoorntje druppels smeltend ijs hangen afwachtend wanneer komt die bevrijdende lik de tong?…

een slanke hand die deuren opent en het licht binnen laat ogen die begroeten een lach die je even stil doet staan de kamer spreekt mij aan in een warm ontvangen je stem vraagt melodieus en zacht zal ik de jas ophangen er is geen ijs te breken wij weten beiden beter zijn doorgelopen naar de zon pas toen keerde jij je naar…

Zij wiegen en vliegen het baantje ten end en zwenken opeens van het ijs in de tent; zij klinken en drinken en leggen wat aan en waaien en zwaaien opnieuw langs de baan.…

Als je verteld dat er een ander is bevriezen deze woorden in mijn hoofd Ons samen was slechts een illusie Maar wij hadden elkaar trouw beloofd… Nu sta je voor mij als een bevroren standbeeld Je ogen veranderen langzaam in ijspegels Elk woord wat je probeert te vertellen bevriezen onze eeuwige trouwregels… Als je weggaat om nooit meer terug…

Tweeduizendacht was bijna afgesloten, maar toen ik lachend de balans opmaakte, begon het 's nachts te vriezen dat het kraakte, en werd er water op het plein gespoten. De ijsvloer bleef ik tot het laatst vermijden, uit angst alsnog een scheve schaats te rijden.…

Ik zie ons land in prachtig ijs weerkaatsen De rijp omhult de takken als foedralen De bomen lijken witte kathedralen Waarin we broederlijk en vreedzaam schaatsen Gelukkig, het is nu de laatste dag Voordat er weer van alles niet meer mag…

De Tweede Kamer heeft voldoende bewijs Schaatsen kan de Minister voor geen meter Maar liegen daarentegen des te beter Weer begeeft hij zich op glad ijs Hij functioneert niet voor niets ondermaats Als je het immers leert op een scheve schaats ...Aanvankelijk claimde Minister Van Middelkoop dat het interview met de Telegraaf niet geautoriseerd…

het loopt best het loopt best aardig soms hakkelt 't wat nee, ik laat me niet insneeuwen ik ga ski's kopen, denk ik.…

die naar de kille boezem terug te drijven, rook dat waart langs vagevuur en blinde gaard, dooft de gulle lach om de vastberaden lippen, kan ik alleen verklaren, dat ik in dit verduisterd uur niet zal zwijgen, ongezien, ongehoord, en niet beluisterd, aan mezelf gekluisterd, de hete as wordt grijs en het warme bloed stolt tot kruiend ijs…

ik weet me op glad ijs maar geef toch alle twijfels prijs die mij een leven lang beheersen ben ik wel vrij als alles is voorzegd door toeval of karma lijkt vastgelegd vinden mijn daden genade word ik bekeken en bestuurd of als netwerker slechts ingehuurd er is mij een vrije wil gegeven maar als ik door dit ijs zak bid ik wanhopig voor…

materie, ooit bevroren smelt in de ijsbewaarder stroomt weg als illusie een vulkaan gromt boos braakt een fontein van vuur spuwt grauwe asregen een asdeken bedekt Europa verduistert de zon de hemel is niet blauw…

maakt dat ik dit niet kan verklaren, waarom ik in de nog te tellen uren niet mag blijven zwijgen, ongezien, en ongehoord is niet beluisterd, hete as wordt grijs en het eens zo stuwend bloed stolt tot kruiend ijs, bewijzen in mijzelf ontluisterd.…

Sprankelend spiegelglad glibberig ijzelpad, ijzertjes onder mijn laarzen geklemd kerkbodes rondgebracht klepperdeklapperstaps, missie is weer volbracht, ‘t liep ongeremd.…

je lichtte op in talloze kristallen edelsteende ijs jouw warmte liet ze vallen wit was geen verblijf maar heb genoten van de pracht hoe zon het winters eigen kleuren gaf…

De sneeuwvlok kleedt de straat en daken, Het vlietend water dekt een korst, Maar door de sneeuw- en ijsvermaken Vergeet de sterke jeugd de vorst. Wat heeft de knaap nu al bestiering, De schaats ziet half verroest de dag, Men werkt de Goeyjan van de Vliering, Waar hij sinds maart te drogen lag.…

Tijd als oneindig spel verbindt de weg met het doel maakt zich los van de saaie eentonigheid, of het links of rechts is, het blijft vrij in de verwezenlijking in het verlangen de juiste afslag te vinden wat onontbeerlijk scheen, verlost zich in het mozaïek van ons oer gevoel, soms weelderig wild vol compassie waarin onze hemel wordt…

ik vinger ijs op hete huid en smelt in samenzijn pegelde zo lang in korte dagen dat de zon mijn zwaarte niet kon dragen brak voordat je kwam jij zoog druppels van verlangen uit het vorstelijke hangen de splinters heb ik bij elkaar geraapt en in ontdooien jou tot vrouw gemaakt…