Alle inzendingen over Stephan

gevreesd en geliefd overzag je vanaf betonnen sokkels en banieren als vader, voorbeeld en god heerste je vanuit eenzame hoogte voor altijd overal aanwezig de hamer creëerde naar jouw beeld het land dat ruw ontwaakte door de kanonnen van de Aurora door de roep om vrijheid van hen die zich schaarden achter idealen paranoia vervormde je…

door mijn hoofd spookt de dag die niet bestaat ik kies en keer de kant geduwd door tijd en ruimte ik pak minuten in mijn tas mijn richting en wat kleren een beeltenis met een kras en strik mijn veters strak sla nog even om je heen zet me schrap en maak me los hou me vast en ga de reis die eindigt hier…

de zomer is droog, heet en kort met botte bijlen en gebroken ruggen het woud vergeven van de muggen en de vrees dat het weer winter wordt de winter is zwart, wit en lang met zure stank en ziek gehoest mentaal geknakt, fysiek verwoest de dood is hier en gaat z'n gang in een horizon gevangen zal de Staat je niet vergeven dat je uitspreekt…

Zo zit ze prevelend voorovergebogen doublé druppels glinsteren door haar wriemelende vingers zo onverstoord onhoorbaar woord voor woord verwoord zijn stem laat haar niet los en wat ze delen draagt zij als geheim groter dan zij zijn en nu heeft hij haar de keuze gegeven terug te keren naar een ver geleden leven en de kralen worden weer…

Van West tot Oost en ook van Zuid tot Noord, van dertien tot een jaar of zeventien gaan tienermeisjes soppen bij het zien van Stephan in zijn zwembroek op zijn board Ze bijten op hun onderlip en dromen, hun handjes klemvast tussen dij en dij, in fantasie een stille vrijpartij, nog eventjes en dan zullen ze komen Ze kijkt naar posters wie…

Handen hielden elkaar vast, vonken sprongen over, en weer, ratelend waren de harten, sissend toen het gedoofd, werd, alsof, ze het er niet mee, eens was, toch bleef het, Kloppen.…

Toegegeven, ons oordeel is gekleurd. Het dragen van neerslachtige grauwe buien, is in eenzaamheid zo vruchteloos enorm moeizaam ontwaken uit illusies. Terecht stel je echter dat 't heel lastig is. Het intense wensen, het echt heerlijke niet meer weten , het domweg zijn vergeten komt ongetwijfeld voort uit koudwatervrees. Vergeten dat buiten…

door lampen verwarmd en ontbloot sta ik oog in oog met gespitste oren passie vormt een verendek van woorden die ongehakkeld de vrijheid vinden en geademde antwoorden ontmoeten - het doet mij slechts vragen om meer je ogen ruimen al snel een plekje voor me ik schurk me naast je en reik met aandacht raak je zacht - je bent dichterbij…

Sacha, Oleg en ik een heldere klaterlach vult vragende glazen waarin de kaarsvlam versnippert tot dwaallichtjes zo vernevelt mijn werkelijkheid zich tot vage lijnen de kosmos balt zich tot hier en nu aan deze tafel lichtend in het donker zijn de ogen niets ontziend ik proef hoe zij hun zinnen zingen in zacht gebrom tandengoud beantwoordt…