Alle inzendingen over Stil

Soms is het zo stil Dat je helemaal niks hoort Dat zijn de momenten waar op ik mijn gedachten beantwoord…

als je partner op sterven ligt en het leven aan je voorbij flitst waar sta je dan nog bij stil ? ik schrijf dan jouw laatste gedicht gespitst op een laatste wil…

Een zondagochtend sluipt de kater van mijn buurvrouw moordstil 't lijkt me beter dan doodstil…

onzinnig Lawaai - Maar nu jij er niet Meer bent is het hier Oorverdovend stil rondom, Jij bent immers stiller In de dood dan zij allemaal…

Toen het stil Geworden was Buiten en de Vrieskou alles Dat leven ademde In zich had opgenomen, De knorrende beesten Zonder een mens erin Alleen geluidloos Nog voortbewogen, En ook de gierende Onrust in mijn Zorg'lijk hart Was gaan liggen En zich overgaf Aan de strengende Vorst, was het In dit verstilde Landschap…

Stil maar De regen zal wel vallen als watervallen naar beneden het vuur zal wel branden in het ochtendlicht Het kan niet altijd een feestelijke maaltijd zijn Op de harde aarde die je voelt als je valt Alleen de bladeren zullen je pijn verzachten omdat Zij weten van de jaargetijden Die weer komen zouden…

Stilte In de nacht Gedachten tieren Gevoelens woekeren Jij zit in mijn gedachten Ik mis je Te erg Verdriet steekt de kop op Ik roep je naam Maar je antwoordt niet Het blijft stil Te stil Uitgesproken Luid roept het verdriet Tranen in mijn hart Weerspiegeld in mijn ogen…

Ik luister graag naar je nu het stil is Ik wist niet dat je zoveel te zeggen had…

Verbouwereerd en triest, hulpeloos en stil. Is onze wereld nu veiliger geworden Ik vraag het me oprecht af.…

Zo stil als een eenzame ui in een godverlaten bos zo stil als een polderlandschap boven zee zo stil als dooie mus in de dakgoot zo stil als een kloostertuin in Egmond Zo stil dat ik je nachtjapon kon horen ritselen zo stil als een regenjas aan een kapstok zo stil als een paradijs van steen zo stil als een roerloos blad Zo stil als een verliefde…

Je zag de bergketen, gestaald in de morgen. En je zag de zee Donker en grijs, die op stranden beukte. Je zag de sterren, in de zwarte lucht. En je beefde, overweldigd als je was. Toen het leek of je hallucineerde Zag je dat boek, zonder kaft, verregend, Dat in het bos lag. En er was daar die fiets, weggeroest, Een speelbal voor de wind.…

nooit gedacht dat het ooit weer zo zou zijn zoals ik wilde dat het nooit meer zou zijn dat spijt me...…

In de vleesindustrie lijden de dieren collectief vetgemest, uitgemolken afgeschreven op transport gezet dan wacht hen de slacht dit alles door/voor de mens dierenleed zij hebben geen rechten want de mens bepaalt hun lot het is maar een tipje van de sluier want ook dolfijnen worden gespietst honden en konijnen gevild, zeehonden doodgeknuppeld…

Zelfs wanneer ik in alle rust loop neemt de tijd mij te pakken en wandelt met mij mee…

De dag is al lang begonnen als ik op blote voeten de badkamer in vlucht. Peinzend kijk ik om mij heen en slaak een diepe zucht. De buurvrouw klopt alweer haar kleedjes, op zoek naar wat denkbeeldig stof. Ze doet haar best maar, al doet ze maar alsof. Ik moet me nu toch haasten in het steeds helder wordend licht. Ik zoek op blote voeten…

de weg naar het Stijkelmonument wordt nu alleen bewandeld ik gedenk jou, en alle zinloze oorlogen de driekleur, danst deinend in de wind fluiten vogels door de stilte kwetsbaar en ontkleed staat hij daar armen gespreid, handen opengevouwen het gelaat gebogen dankzij jullie lef, sta ik hier…

Hoe stil is stil En waarom hoor ik stilte De stilte huilt Zijn eigen lied De stilte zwijgt Maar toch kan ik dit horen Hoe stil is stil De stilte hoort verdriet…

Dat jij een kind van de zon was de vroege seizoenen van je bestaan daar hadden gebloeid waar vandaan jij noodgedwongen moest gaan met niets in je koffers daarover wilde je liever niet praten toch heb je me eens verteld hoe je op het executieterrein van de gele soldaten de laatste minuten van je leven aftelde maar waarvan je zus je bevrijdde…

geweest wat heb ik ooit geweten dan enkel maar het heden van wie mij borgen in hun schoot onzichtbaar voor elk oog altijd onuitgepakt gebleven hun koffers in die donkere hoek met niet te openen sloten soms snerpten heel opeens wat kreten als ijzel door de kamers ontweken stille tranen de beklemming van mijn vragen en nu het stil…

Het is gewoon weer dat fragment van in pyjama zitten schoongeschrobt door mama tandjes net gepoetst Paulus de boskabouter luisteren voor Eucalypta huiveren en hupsakee dan gauw naar bed zie je de draken op de muren vuurspuwend en schuimbekkend happend naar je kinderhoofd dat wegkruipt onder zware dekens waar is je teddyhond gebleven…

Het klopt toch dat ze zich hier overdadig ontvouwden onder jouw zorgzame handen vanaf hun eerste knop jij hun rijping volgde met waren het liefdevolle ogen? en ik menigmaal op dat pad aan de zijkant ... nog voor mijn lippen woorden konden vormen 'niet hier spelen' riep jij alleen maar als een getalenteerde bloemist gaf je voedsel en…

Een enk’le kaars, een prentje met een lach De mensen brachten één voor één een groet Ze leefden mee en gingen met de stoet het kerkhof op ten afscheid op die dag. En ik? Was ik het die het antwoord wist? Ik stond met lege handen bij de kist.…

op een herfstige avond hoog op het reuzenrad was een meisje aan 't verdrinken in haar tranen van verdriet. geen mens had iets gezien maar wel een vogel die kon praten vroeg het meisje wat er was. ze zei : – ik ben geen ster en zal er nooit een worden maar, hoe kan ik de maan aanraken ? – de vogel vroeg verbaasd : – waarom ? – het…

The Passion kluistert mij elk jaar weer aan de buis; de Bijlmer was nu aan de beurt Tot ’t einde toe werd ik fijn meegesleurd Hoewel ik vaak de tekst niet kon verstaan Op Goede Vrijdag Bach, die mij doorgloeit Hoe komt het toch dat lijden mij zo boeit?…

Het is stil... Zo stil... Gedachten zijn gestopt Zo stil in mij... Niet meer denken Het is stil... Het is stil... Zo stil... Hoeveel kun je hebben Zo stil in mij Dieptepunt gekomen Het is stil... Het is stil... Zo stil... De lange weg terug Zo stil in mij... Waar de stilte het wint De stilte het overwint...…

Nee toen bleef het stil, maar later, een klein maandje later, toen iedereen het al lang vergeten was, werd men overspoelt, door het gene waar we toch zo voor hadden gevreest, die dag, was de laatste...…

Vraag het de gezichten die van jouw zijn. Ze zullen een masker wensen dat van jouw zal kunnen zijn want je bent voor de eenzaamheid geboren en ik de vloek en het geweten dat je nooit zult missen.…

Op stille paadjes in het groen zie ik stil, gekerfd in't hout, een zoen. Een oude boom staat daar vergeten, tedere woorden, zo versleten. Een oude bank, Ik zet mij neer, mijn gedachten wiegen heen en weer. Een glimlach van weleer.…

Het is zo stil geworden, want niemand heeft nog zin jouw lang verhaal te lezen en dan vanaf ’t begin, om eens heel goed te luist’ren en wellicht zonder raad, je toch nog iets te zeggen waardoor het beter gaat. Het is zo stil geworden. Je voelt je echt alleen. Maar, vriend, kijk in die stilte eens even om je heen.…

Stil Stilte Hoor ik om mij heen Geluiden zachter Dan de stilte Verbreken Elke rust in mijn hoofd Stil Stilte…