Alle inzendingen over Taal-loos

Ramp zalig het gevoel loos de woorden schat ik ook van jou wéér galmen gehate klanken vormen zinnen sprakeloos mond dood moe gestreden uitgedroogde levens ader en door stromen haperend ader latend walgende weerzin…

ik hoef er niet over na te denken taal gaat diep in m'n gedachten nog voor ik iets gezegd heb bijna alles in m'n gedachten is taal, ook al zoek ik naar woorden die iemand van mij wil horen maar nooit hoort omdat ik ze niet zeg terwijl ze er zijn los van alles behalve van de taal…

Ik laat je los jouw vluchtige taal zal nooit meer verwonderen al zie ik het sierlijke als ik achteromkijk en nog eenmaal een teken geef voor ik zachtjes de klink vastpak een groet wordt al wuivend opgenomen door herinneringen wanneer los zand de laatste roos bedekt…

Inspiratie...Eindeloos. Motivatie....Bodemloos. Onderwerpen..Roekeloos. Gedachten....Mateloos. Liefde voor schrijven.. Oeverloos. Háng naar méér... Grénzeloos. De lust naar méér is niet te stillen, maar vraag ik me af, zou 'k dat nog wel willen?…

Gedachten, spinsels van grijze kronkels waarmee voortdurend jouw beeld geweven wordt ... ... in volle kleur.…

Je bent wat je bent Laat het los Precies....die blauwe bomen In jouw mooiste bos…

Wanneer rook jou inhaalt en de laatste bloem aarzelend in dichte mist verdwijnt zal de aarde nooit meer zijn adem schenken aan die ene dag welke beperkt de laatste zal zijn…

de lucht het licht de liefde het kind 'n pluisje of jij en wij zijn ontelbare keren ontembaar vrij...…

troosteloos zinloos eindeloos dit verdriet niet echt zonder schijn moedeloos mateloos spoorloos bij zoveel leed blijft zelfs de dichter woordeloos…

heeft de kracht het wordt van je verwacht het woord verkracht maar de runen is men vergeten op het tablet ooit in steen geschreven door doorzettingsvermogen observeer met ogen oprecht en trouw moedig en rauw een boek valt niet zomaar uit de lucht het papier beschermt door kaft en binding positief en herinnering dan zijn wij vergeven los…

snerpende snaren vol blaren uithoeken in de wereld wij moeten maar jagen geen wereld nog ingebeeld lucht heeft vrij spel in mist tussen aarde lang geleden een bel die mij niet spaarde snijdt een reddingsboei in vel en been snij 'm los en bloei…

Een steels kusje, klein beetje tederheid ook wat vernuft Je geur vol van heftigheid, liefst liefdevol bezweet Ogen zoveel belovend, remmen totaal los Lichaam en geest; zuivere harmonie, puur Subtiel likje zomaar waar je dat zo fijn vindt Lijf en geest verenigd, ontmoet je zelden Bolero danst tergend traag wel meeslepend hitsig Tango, geheven…

Het is een chaos in mijn hoofd van woorden buitelend over elkaar heen op zoek naar volgorde een begin een eind wat is zijn slechts elementen van taal los zand verstoven in de eindeloze wereld van gedachten…

Je leest mijn voeten heet brand slaat uit je oren haren raken los vreugde wordt geboren redeloos wart je taal als armen om je heen schaamte kaft het koren.…

ik ruk me los van de regels loop tegen de wind aan ik beweeg dans met de taal blaas adem in mijn woorden vang jij ze in de bomen de zee of in je wapperende haren zetten zij je hart in beweging?…

Jij, jij maakt iets los in mij Blijdschap, vreugde, verdriet Benoemen kan ik het niet Jij, jij maakt me soms heel blij. Jij, jij kent mij door en door Positief, negatief, helemaal Af en toe niet normaal Jij en ik spreken dezelfde taal. Jij, jij maakt iets los in mij Jij bent het helemaal !…

wat er nu voor of achter ’nadat’ volgt waarom beginnen met lange zinnen en kort eindigen? het zicht is geheel aan mij wie bepaalt de regels? zij die soms niets delen doch alleen incasseren zoals reacties onder poëzie zoals ik, die toch graag deelt want lezen is gelijk uit een bundel zoals de Bijbel de Thora of Koran waar kan ik reageren…

wezen tot het zo ver is en tot dan sta je los van de vaststaande feiten nooit sta je los van mij…

Zo'n avond lanceert de sterren van de nacht Een prachtig stelsel in bijzondere vormen Los van alle waarden en ook normen Vormen dus gezamenlijk een stelselpracht Zowel sterren van boven als van hier Bieden tal van mensen vaak veel plezier…

de taal maakt zich los van het woord klanken vervagen in het loze niets gebaren verstillen zoals bij strenge vorst de wolkjes die ik uitblaas 'hoop 'is het woord dat ik iemand hoor fluisteren 'hoop 'is de kachel waaraan wij ons gaarne warmen…

hij lijkt los te raken van de wereld als hij in de schemerige pasteltinten van de avond door de stilte zingt het hart warmt zich aan de kleurige taal van zijn zang de frèle schemering rilt als de nacht zacht over haar pasteltinten penseelt dichter bij huis komt men niet…

behalve al het losse gedoe wat je zo noemt: wat woorden die je nooit hebt gezegd zoveel wat ongezegd bleef maar ik begrijp het en ook niet dat is de taal en voorbij de taal alsjeblieft zeg iets nee, zeg beter niets ik denk aan jou schat bijna zonder woorden…

Op dit moment voel ik me doelloos, Moedeloos, En hopeloos, Ik ben zo boos Waarom je niet langer voor mij koos. Je was zo close, Maar jammer genoeg ook trouweloos, Het is zo liefdeloos, Het klikte niet feilloos En het werkte niet gevoelloos. Zonder jou voel ik me zo nutteloos, Maar dat is zo waardeloos, Dat komt allemaal omdat je voor…

De taal slaapt je hoort haar stilte voor de storm het seizoen barst los wanneer het ochtendlicht gloort wordt zij ook in haar slaap gestoord met een vriendelijk gebaar verwelkom ik haar letter voor letter in een uitgesneden licht heft zij haar armen op ongemerkt ontstaat dit dicht…

jij en ik voelden ons nooit geworteld elkaars taal verstonden we niet hoe lest men de dorst naar rakende woorden onder onze blote voeten schuift schurend los zand konden we elkaar eens van kroon tot wortel spreken…

de mens gaat over niets hooguit per ongeluk over alles aan deze of gene zijde van het heelal de taal met stomheid geslagen gekist abrupt bedolven verbrand en verlaten gaat over niets hooguit per ongeluk over alles als zij het afscheid vertraagt en ik je omarm om je los te kunnen laten…

aan het begin van de taal staat het verlangen trage vragen wachten voor drempels van papier onze dwaalster tastbaar in de tijd is het heden een hobbelende stoet van losse eindjes ligt in ons besloten niemand weet hoe lang het duurt oneindigheid…

De CDA-man sprak weer stoere taal: ‘Balans herstellen, einde aan verschillen’, En weet je wat hij óók heel graag zou willen? Een dienstplicht van een jaar voor allemaal. Wees maar niet bang voor stormbaan en gemodder, Hem kennende is dit een losse flodder.…

Ook in ons land zijn tal van ezelskoppen Die blijkbaar voor de lol of voor de kick, Genietend van de wereldwijde schrik, Wit poeder in een postpakketje stoppen. Ze zijn van elk gezond verstand beroofd. Dat poeder is vast zaagsel uit hun hoofd.…

Als tongstrelend zoenen geen nasmaak meer geeft en op gehoorafstand een handkus liplezen wordt niets mondjesmaat rood op rood taal slaat uit ontleedt ontkleedt het smoelenboek de naakte waarheid kent vrij spel zwaai me gerust uit want een hand los van de arm herken ik niet…