Alle inzendingen over Toegedekt

Toen de zon scheen hebben we lachend onze weemoed, ons verdriet toegedekt verborgen onder een kleed van vrolijkheid De pijn verzwegen Onder een sneeuwlaag In de golven van de zee Achter een nacht vol sterren…

Twente toegedekt onder een dik lakens pak als een goed gebruik…

ingestopt toegedekt dromen en weer gewekt feeën met moedermond dansen rond kinderbed…

met een deken van violen kleine teer-blauwe maagdelijke witte zijdezachte heb ik jouw broze botten je doorschijnende huid je wil om te leven en je wens om te sterven de pijn van je ziel dat rauwe en ruwe het machteloze verlangen ons naadloos samenvallen eerbiedig toegedekt in het besef van een eeuwig verbond heb ik je toegedekt…

Ende ligt gi dan koeltjens toegedekt Neven de wandelstave, Dan rijst gi laat, laat opgewekt Uut uwe stille grave.…

er zijn dagen dan is mijn wereld zo klein of blijkt het buiten mij te groot dan kruip ik onder een deken mijn armen zijn immers te kort om uit te breken ook beide benen lijken dood al zie ik klaprozen in volle glorie en bloesem alom iedere kleurenpracht is flets het gevoel houdt me doofstom…

we hebben van de zon genoten in erotiek de warmte gepeld de bruine huid zat als gegoten is later toch weer snel ontveld jij was mijn prijs uit vele loten ik heb de kansen niet geteld pech had al zijn kruit verschoten het toeval bleek op je gesteld je hebt me met je wolken toegedekt wilde geen mooi weer meer spelen je ware aard is stormend…

Is dan voorbij de wachttijd of de liefde niet toegedekt maar toegedicht in tijd Ik wacht de eeuwigheid; hij zal verkiezen Beluister daar de groen gebleven haag aan mijn oor het talrijk ruiselend gebieden Het denkt mij na; liefde gedijt…

na de schoonheid om stuwend rivier te zijn wordt de ontroering met een laken toegedekt er zit nog slaap in de dageraad nooit heeft de maan de mogelijkheid van avonturen op zo'n klare manier belicht nog even en dan verdwijnt dit wonder…

Conclusie: wie er daar ook heeft gelekt, hij/zij heeft het vakkundig toegedekt.…

De nacht heeft mij Met niets ontziend Mededogen tot rust Gebracht - donker Dat als een deken Mijn onrust heeft Toegedekt - en als Ik wakker word is Mijn deken vervangen Door een dun laken Van lichtvoetigheid Gewichtloos gemaakt Door kunstig geweven Gesponnen zilverwerk…

haar kille schoonheid verlicht de nacht witte maagdelijkheid poederzacht zorgvuldig alles toegedekt nog niemand het beroerd zo rein en onbevlekt, dat het mij ontroert nu ga ik het schenden vol genot en spijt mijn stap knerpend en met kinderlijke vrolijkheid Joke…

alles is gedicht de woordenstroom aan zinnen geordend hiaten verholpen haperingen aaneengeregen als een prachtig collier de valkuilen geëffend en toegedekt met klinkers en medeklinkers die lopen als in juiste cadans... alles is gedicht met dekselse verzen waarin de dichter zich kan vinden…

je smeult maar lichtgeraakt ontvlam je heftig tegendraads je schrijft in rood smoort met as wat vroeger was ontbloter dan verwacht laat jij je stelen door mijn zinnen strelen weerloos laat je zien wat jaren hebben toegedekt ik heb je weer gewekt…

ik lust ze best bij dageraad mijn hoofd vol zand met nevel toegedekt een vogel vliedt naar weeë zeeën stinkt uit zijn bek landt op de rand van een oorlel ik grijp hem bij de keel hef het lied der minnen aan en plant hem in een verzopen maan…

je streek neer uit volle oogst krulde op in luwte kleurde nog in herfstgloed een laatste groet de wind heeft je gedragen naar het bladerbed waar jij door witte lagen liefdevol werd toegedekt uit jouw humus zal lente weer ontwaken na het warme winterslapen…

wit pluist het vlokje langs mijn raam danst op koude vlaagjes snel en dan weer traagjes mijmerend als flonkerend kristal zwevend in een vrije val ooit zal zij zich hechten en tot dons vervlechten de wereld zachtjes toegedekt voor even zonder smet…

Het water glijdt geruisloos en gedwee, toegedekt door een kalme waas, naar een horizon van eeuwige zee. Het water is weg uit de uiterwaard. Zolang het duurt, uiteraard.…

Aan alle kanten Toegedekt door Ruisend lover Buitengesloten De onwaarheden En vileine spinsels Van vijandige geesten Breekt zo maar Het zegenrijke licht En schijnt door dit Hemels bladerdak Onverwachts het levenslicht Dat Vrede heet Leek, Auwemalaan, 19 juni 2012…

hoe droog waren mijn lippen toen ik, ten langen leste, dorstig van stoffige wijsheid proefde tandenknarsend viel mijn wereldbeeld in duigen toegedekt met droge blaren zocht opnieuw, gelijk de mens is, een andere schim * ik was van mijn schepping getuige en kon wederom de horizon verklaren…

gisteren nog speelde het kind uitgelaten met zijn vriendjes zijn vader en moeder in het zand langs de zee zonder de last en de zorgen van toekomst, de hoop van de overkant liefdevol werd hij toegedekt toen hij moe van het spelen in slaap viel na de overtocht sliep hij nog met zijn gezicht in het water werd hij niet meer wakker…

wie belt er op dit late uur de oorlog is hier al vandaan morgen woont niemand meer voorbij het laatste huis later zijn de ramen toegedekt op een zeker moment valt toekomst steeds verder in de straat, nu zonder mij ooit, achter de tijd in een open veld…

De dag is bijna dicht langzaam gaat zij in avond over geluiden verstomd bewegingloos staat het lover de maan al in het zicht en beschijnt de aarde met haar zilveren licht dan wordt ze toegedekt met het donker van de nacht die zacht verglijdt in het morgenlicht en een nieuwe dag weer op ons wacht…

hoe droog waren mijn lippen toen ik, ten langen leste, dorstig van stoffige wijsheid proefde tandenknarsend viel mijn wereldbeeld in duigen toegedekt met droge blaren zocht opnieuw, gelijk de mens is, een andere schim * ik was van mijn schepping getuige en wilde wederom de horizon verklaren…

zij wist als geen ander met haar blik dromen te kleuren hoewel zij al met liefde zijn toegedekt en de pijn snel vermindert waar woorden tekort hebben geschoten om voorzichtig emoties aan de oppervlakte te brengen en om ze het daglicht te laten zien omdat zij al zo lang in het donker verkeerden zonder mogelijkheden om voorzichtig…

onder de lappendeken slaapt een leven met gerafelde emoties emoties toegedekt met een deken van hoop hoop op een vlak leven emotieloos zonder diepe dalen geen grote hoogtes hoop op rustig kabbelende gevoelens onafhankelijk van stemmingen hoop op een vredig leven bij tijd en wijle…

herfst domineert in mozaïek van seizoen en viel met de deur in haar territorium met een barbaars temperament groef ze zomer uit met zongoten energie de tastbare warmte werd door haar donkerte toegedekt haar passen zijn gezet in een zuiging van fluweel in haar stopbewegingen van najaarswaaier zet ze zomer in een ingescheepte stilstand…

een liefdevol kusje in je nek en je smelt en ik smelt mee ons stukje ijsberg drijft af op zoek naar verre onbekende oorden naar een warmere zee het vindt wat het zocht en laat zich verwarmen door dekens toegedekt het werd kletsnat toen we eindelijk ontdooiden en elkaar als nooit bekoorden…

hoe droog waren mijn lippen toen ik, ten langen leste, dorstig van stoffige wijsheid proefde tandenknarsend viel mijn wereldbeeld in duigen toegedekt met droge blaren zocht wederom, gelijk de mens is, een andere schim die ook in mijn gespiegelde vitrine vertoefde ik was van mijn schepping getuige en kon weer de horizon verklaren…

Als de dag haar gouden glans heeft verloren en het daglicht bijna is gedoofd wordt de hemel toegedekt met donkere wolken grijs en grauw waar geen sprankje te ontdekken is van het hemelse blauw dan ontmoeten we de nacht langzaam verglijdend in een nieuwe dag die ons stralend toelacht en weer zal bekoren…