ingehouden
kan ik hem nog vertrouwen
lijkt zij te denken
de leidsels enigszins gevierd
ruimte geef ik haar
ik voel haar onrust, stapvoets dus
hier zie ik de wieken
als zwarte schimmen
met de molen als doodskop
in deze sinistere stilte
met vochtig beslagen gras
hier zwierf ik, denkend
en kijkend naar torens
toen nog punten van hoop
en toekomstverwachting…