Vandaag lunch ik,
met een torenkraai.
Hij kijkt geduldig toe,
terwijl ik op mijn broodje kauw.
Wat overblijft eet hij haastig op,
omdat horecamensen hem verjagen.
Maar kauwen eten graag met mij,
omdat ik heel veel van hen hou.…
Onderlangs een rijformatie
Van ruizende populieren
Zwinden zachtjes de wateren
En dolkoppig tierelieren
Uitwaaierend over de vegetatie
Sabelzwarte luchtacrobaten
Er met vedergeboren vleugels
In een jakkerend stuntgewiel bovenuit
Onbeteugelde aubades serenadend
Op het salsabil van de wind
Waarvan wij abstruus
De afglans intueren…
Wanneer de late avond valt,
hoor ik torenkraaien in de verte,
op weg naar oude bomen gaan.
Het zijn dezelfde hoge bomen
die onze zorgen willen vangen,
die sterven moeten in de wind.
Weer is het hoog tijd geworden
om stilletjes naar bed te gaan,
wanneer onze kraaien zwijgen.
Bladeren rustig fluisteren.
Mensen vredig dromen.…
Gekras van torenkraaien.
Gezoem van bijen.
Fluisteren van bladeren.
Mijn hart luistert.
Het duurt zolang het duurt.
Deze heilige vorm van leven.
Hier, in onze tuin.…
Torenkraaien zwermen suizend als de wind.
Boerenzwaluwen maken Boeings belachelijk.
Een oude vleermuis fladdert als een kind.
Ruimte en tijd zijn tijdloos geworden.
De avond is aan het vallen.
Recht omhoog kijk ik nu de hemel in.
Aanstekers steken de eerste sterren aan.
Mijn gedachten zijn gaan zwerven.…
Een hoge torenkraai.
Een Van Mourik.
Een wijze uil.
Socrates.
Raaf.
Lex vond zichzelf terug,
in zijn oude Ravenstein.
Zichzelf in ons allemaal.
In liefde die we zoeken.
In haat die we verteren.
In de liefde die we zijn.…
Torenkraaien krassen in de verte.
Vier uur. Gestommel op de trap.
Onze kater is in aantocht.
Vastbesloten om in ons bed te slapen.
Hij gaat tegen me aanliggen en spint.
Zijn vachtig hoofdje naast mijn kalende kop.
Zijn spinnen stopt, hij sluimert.
Mijn nachtwereld opent zich.
Vredig als een hemel.
Alles is er, alles mag er zijn.…
167
Bezig met laden