Alle inzendingen over Treurige Geur

Er hangt een treurige geur in de gangen van het tehuis somberheid daalt op mij neer al brengt 't interieur wat kleur. Ik ruik een treurige geur op een reünie geur van vergankelijkheid weemoed en nostalgie. Ik proef de treurige geur bij een ter nagedachtenis ruik en proef herinnering van dát wat niet meer is.…

oude wilg met vrij zicht over sloot en velden voelt zich toch beknot…

Nu is dit verhaal niet zo bijzonder, maar toch, ik was er reuze treurig onder.…

de Noorweegsezee zal roodgekleurd zijn ongeveer 575 walvissen zwommen daar vooraf naar hartelust toch fijn maar owee de Japanse mensen hadden trek in eten vegetarisch bestaat ook moeten zij toch echt weten gedood zijn zij triestvol maar WAAR stil is nu de zee het huilgeroep blijvend in de oren voor ons dierenvrienden…

Een vreemd soort Weemoedigheid hangt Langzaam in de lucht, Loom als was het een Vooruitgeschoven zomerdag Die net als mijn gevoel Te koud is voor de tijd Van het jaar - een lage, Verschroeide geur van Weemoed die overblijft Van alles verterend vuur En die tastbaar resultaat Lijkt van jouw sterven In dit lijdensuur…

Er is geen geluid zo treurig als het dichtslaan van de toegangspoort tot het hart.…

NAAR de ene dierendood is de ander zijn brood als zij het slachthuis binnengaan ruiken ze vaak al de dood SLECHT nog tevoren werden zij in Utrecht geslagen geschopt door hen bovenop de pijnlijke ruggen gestaan bekijk de film krijg jij net als ik een hele dikke traan ook de diertjes op de kinderboerderij moeten dit…

van op een afstand zijn alle roze rozen gelijk dichterbij :geur anders.…

ochtends kwam gerammel van de melkman Met zware glazen flessen stapels kratten Zijn wagen heeft hij achter 't paard gespannen De hoefsmid opent deuren wagenwijd Bekapt de ijzers vijlt ze en besnijdt De paarden ratelen naar boerenhoeven De zeis maait karrenvrachten korenschoven Oogstmaand metershoge balen hooi De straat de geur…

Ik heb twee neven: een werd viroloog De ander had altijd zeer woeste plannen: Zo uit het hoofd van ouwe dronkenmannen en iedereen verloor hem uit het oog: Tot nu; hij appt: ‘Ik lach me eigen ziek, dankzij mijn nieuwe mondkapjesfabriek’…

De koek is op. De muisjes zijn bevroren. De boter ligt onneembaar in de vloot. Ik poog vergeefs een huivering te smoren: april betoont zich wreder dan begroot. Toch eet ik dankbaar mijn genadebrood en ben ik blij dat ik het ochtendgloren weer mag aanschouwen, en de buurthaan horen, en dat ik tot bestaan ben uitverkoren: een ander is zijn hele…

Soms voel ik mij zo leeggehaald, zo uitgestrooid en weggegeven... De akkers liggen maagdelijk - geen spoor meer van het leven dat eens in al zijn weelde blonk terwijl de zon scheen in de morgen. Ook nu blinkt licht, al is het vaal, gekleurd door 't brandglas van de zorgen. Mijn gang vertraagt, de uren wegen al is mijn hart nog onderweg…

het leven is een treurig gebeuren, het zal je maar overkomen.…

'K ben al met al een treurig mechaniekje dat alleen maar één dansje kent, één trieste melodie 'K draai zinloos in 't rond tot het muziekje stopt. Zak reut'lend door de knie. Waar is 't meisje dat mij opwond? Ach, de veer verroestte. En het meisje speelt niet meer.…

De regen maakt grauwe strepen in de gladgrauw geslepen lucht - de gordijnen hangen treurig, de dag lange.…

Koudvuur van het aangezicht, bloeddoorlopen, koperkleurig, gehuld in de geur van aarde, met een stem hees en treurig. Klaar om terug in de schulp te keren, klaar voor de kentering in de nacht, om in het doorwoelde bed te ontwaken zodra er geen enkele droom meer wacht.…

Er waaien vlaggen: een treurig gezicht, deze -- verkeerde vlaggen.…

ik kijk met mijn neus en zie geen steek die lichtblauwe vlek is de vrouw die voor me zorgt ik denk dat ik naast blijf maar soms ben ik haar kwijt - afgeleid door een spoor, een krul van geur eens liep ik zo rakelings langs een konijn dat ik niet zag - pas meters later bereikte me die streep en maakte ik rechtsomkeer…

roosje in de knop omringd door lentebloemen bedwelmende geur…

als ik de natte aarde ruik en schuil klinkt plots een echo, roep van lang geleden een duif misschien of toch een wijze uil dan ga ik naar het bos, ben moegestreden de boom verstoot het blad, de aarde mij het spleen zal ik waarschijnlijk niet ontspringen de herfst met al zijn geuren voelt dichtbij toch zal ik van zijn kleuren blijven zingen…

het fluistert in jouw wereld vraag ik mij stil af mijn hoofd waait tijd rond zijn verleden lijm momenten uit een breuk geuren bloemen aan de poorten staan wij schreeuwend over het land bruggen zetten jou aan de overkant en ik dwaal in 't onbekende Uit 'Onzin ... of niet'…

De wind doet het zaait onrust in de geuren van mijn tuin je zou zeggen een nieuwe opwelling een soort van opschudding…

in de late lentelucht vond ik je terug tedere geur van beginnen prikkelt mijn zinnen laat me leven lila kleur ik de sterren zilver de maan stormachtige stromen nu tot rust gekomen laat me dromen laat me gaan…

liefde geurt naar overgave wanneer mijn kleinkind met haar vingers tekent over mijn gezicht jij bent de liefste aardser dan aarde rook de liefde toen ik door het stof het eindige met jou kon zien en wij dat aan elkaar beleefden…

Geuren te snuiven meer dan een polychromie wat een reliëf…

Een geurvreter Is in principe een alleseter Geen enkele geur Heeft er zijn voorkeur Hoe geuriger, des te beter. Ruikt u ergens een vreemde geur, Bel dan de geurvreteradviseur.…

Daarbuiten was herfst een mengsel van kruiden iets van rozijnen een rode wijn het kon onmogelijk een geur van nog zomer zijn…

nooit gaat het opeens eerder waren er al tekenen te zien paddenstoelen, veel in tal op rottende resten elfenbankjes sieren boomstronken de geur is kruidiger hertenhoefjes haasten zich naar beschuttende struiken steeds meer bladeren op het smalle bospad waar mijn voeten treden…

Een westerling is honderd Arabieren waard of duizend Afrikanen Dat is de prijs op de wereldmarkt voor nieuws gedrenkt in tranen Wij rouwen zoals het hoort voor mensen van onze soort en tonen eensgezind welk onheil ons verbindt Hijsen halfstok de driekleur met een kwezelige geur…

koude stenen dekens staan in eindeloze rijen onder warme woorden rusten geliefden zacht verblindend geuren blanke bloemen in de zinderende zon een witte vlinder fladdert bijna onopvallend naar een volgende toch heerst hier voelbaar verdriet van veel herinneringen in treurige berken die eeuwig lijken mee te wenen zwijgt bedrukt…