Alle inzendingen over VER VERLEDEN

weet je nog dat ik me had onthouden, van geheugen, van een ver verleden, om me in te graven, in verse grond zonder daglicht, om zonder tegenbericht aan herinnering te schaven…

of is het de herinnering aan een ver verleden, waarin een afspraak voor de toekomst werd gemaakt?…

Met soms een echo Nog uit een ver verleden…

een rauwe schreeuw breekt de prille nacht in stukken en ik schrik op uit vergeten mijmeringen een besef dat dit moet zijn wat anderen leven noemen dat dit - wat het ook is - van mij is en dat dit mij heeft wakkergemaakt uit een ver verleden…

En neem dan '1914' en het lijkt een ver verleden. Dus waar ben ik nu? Ergens tussen die twee.…

Op de dagen achtereen dat ik schreef vergat ik nooit mijn levend verleden in me dat me gevormd had en ik toch een zelfbewustzijn bezat in het heden waarin ik leerde van een ver verleden, waardoor ik niet had vermeden maar verder leefde in een toekomst.…

Het was in een ver verleden dat ik je tegenkwam Zo ver weg, en toch dichtbij gevoel, gedachten, geluk samen en toch alleen Pijn, verdriet en onmacht boren in mijn ziel een donker gat Misschien kom ik je opnieuw weer tegen op een verlaten weg En is er weer licht aan het einde van de horizon En kunnen we samen herinneren, voelen…

Hoe mooi had het kunnen zijn Als sommige dingen In een ver verleden Niet hadden plaatsgevonden En ik dus Omonwonden vast kon stellen Dat tot op heden Er nooit iets was gebeurd En geen ‘Niet getreurd’ Of ‘Hee het komt wel goed’ Niet dus…

vergeef de zondaar die je aanstaart vanuit een ver verleden een ontmoeting als messteken in hart en buik draait het leven zijn rondjes vallen diep..... verstild de scherven in de tijd…

Ze zingen van geboorte en van vrede Het is de echo van een ver verleden Verheugt u toch: een vredeskind geboren! Ik heb het vaak wat cynisch weggewoven Maar zou het eig’lijk dolgraag willen geloven…

Men hoopt uit een vergeten ver verleden Een stukje van de sluier op te lichten Van wat de Marokkanen toen verrichtten Door als verzetsheld dapper op te treden Maar weet je, Amsterdammers, hoe je scoort? Geef leuk wat lesjes hier, in Feyenoord!…

Gegraven in een ver verleden Sferen van rust tegemoet getreden Waar mostapijten weelderig groeien Ver verleden sferen boeien Ooit voor papierindustrie gegraven En watermolens water laafden Blekerijen ontstonden De mensen wassen konden Tijd die je vergat Nu vliegt een ijsvogel langs het pad Stroomt de beek gemoedelijk en kalm Zorgt de…

Ik kan alleen maar hopen dat god ons in een ver verleden en in al zijn scheppingsdrang gescheiden heeft met alle liefde en dat het jouw bestemming is evenals de mijne om snel weer tot elkaar te komen op het heilige kruispunt der lotgenoten.…

om mij heen spreken de woorden van herinnering toen ik jong was een andere wereld in een verre tijd ze zwegen tot hun uur geslagen had eindeloos vertellen ze nu van toen over liefde en dood de dingen herleven als mijn heden een ver verleden wordt…

Ik weet het even niet meer, al doe ik zo mijn best; De duisternis van dagen bevangt mijn ziel en doet me alleen nog hopen dat er spoedig licht komt, dat ik zelf geduldig kan zijn en niet veroordeel wat me hindert, wat ik meedraag van een ver verleden, wie ik ben en toch niet zijn wil.…

Onvervulde verlangens Naar vervlogen gevoelens Voor ver verleden liefdes Zweven als gepijnigde geheugensteuntjes In een dwalende blinde deken Van bijna gemiste echte onzekerheden Bedekt met donzige rozenblaadjes…

daarbuiten kijk ik de volle maan een en al onrust al die betekenissen van dromen en al dat rondwaren van onze voorouders die voortekenen in ruisende bomen in verte en ver verleden maar ook nu schreeuw schreeuw naar een wilde hemel…

Ik kan alleen maar hopen dat God ons in een ver verleden en in al zijn scheppingsdrang gescheiden heeft met alle liefde en dat het jouw bestemming is evenals de mijne om snel weer tot elkaar te komen op het heilige kruispunt der lotgenoten.…

Gedachten doen mij naar ’t ver verleden dromen herinneringen aan jouw lach en schone jeugd hoe graag laat ik die tijd weer tot mij komen en mijmer over lieven minnekozen en deugd.…

teveel verdriet hangend in de lucht altijd gemengd met resten tederheid als onvervuld verlangen naar meer dan matheid als onverwerkte blokkades afgeremd door onzekerheid in een ver verleden lonkt nog immer ongecompliceerdheid als fluisterdun ideaal…

Nog even ongeknot tenen wilgen fraai zo smal op hun karkas dreigen om te waaien bij iets meer dan wind kijken je knoestig aan als wezens uit een fantasy of uit een ver verleden leg ze vast voor ze vallen en verdwijnen in de tijd…

treur je nog om toen en kijk je om over schouders van een ver verleden je kende dit sterven niet je was geen kind van deze tijd al streel je mijn ziel met weifelend tastende vingers van weemoed en woel je mijn dagen het geeft niet ik ben altijd al een kind van vreemde oases geweest…

ik zie ze lopen door de eeuwenoude beukenlaan Benedictijnen brevierden hier verzonken in gebed adellijke ongehuwde dames woonden in de Renaissance tot hun levenseinde op deze kostelijke plek verwaaide eruditie zweemt vanuit een ver verleden…

Ik wil de winter voorbij slapen in de plooien van het donker tot tijd mij weer wekt met vlagen voorjaarslicht wil dromen herbeleven ze ophalen uit het schrijn van herinnering hoe ik ooit in een ver verleden op jonge benen door vele zomers ging.…

Seinen uit een ver verleden doorgedrongen, opgenomen in mijn geest zullen tot leven komen stuiten op onzekerheid de twijfel zal altijd regeren ik zoek naar tekens, leg mij uit, de betekenis van een woord, een uiting, een beleven maar uiteindelijk van een lichaam van een leven van een mens…

ze zijn niet meer van hier zoals toen in een nog vers verleden ze komen nu op jonge, snelle benen ze komen maar hun blijven is van een ander duren ze zijn nu meer van daar al staan hun kamers hier nog aan ze komen om weer weg te gaan ik mag niet méér verlangen alleen hun geur blijft hangen.…

lange ritten zit rails hem achterna de middag tuurt, duwt de tijd vooruit voortijdig zet donkerte in, waardoor koplampen de eindeloosheid beschijnen, zijn komst haalt en brengt berichten uit een ver verleden tot ze zijn aangekomen op hun plaats van bestemming…

Nog niet zo lang geleden Of in een ver verleden Gemoedelijk en vertrouwen Op elkaar kunnen bouwen Heimwee naar die tijd En toch dat gevoel al een beetje kwijt In gedachten ben ik weer klein Dankbaar,het was zo fijn Ik ga naar school mam Dikke kus Laat je het touwtje uit de brievenbus…

streed ik voor ons legioen Aan de grenzen van het Romeinse Rijk Novio Magum mijn woonstede Zo herkent u mij, in tenue uit 'n ver verleden 'de krijg', m'n leven, inkomen.…

Fossiele gedachten zijn het, die uit een ver verleden komen. Het zijn eigenwijze meningen, die ik niet langer nodig heb. Aandachtig open ik mijn oren. Het begint te waaien. Een storm steekt op. Frisse gedachten komen binnen. Stof waait uit mijn kop.…