Alle inzendingen over VERLEDEN

Moe gestreden is mijn wereld me gaan dromen afgemat vlijde mijn hoofd tegen je aan zat van steeds dezelfde wegen gaan uitgeput niet uit de put te komen Leeg door het verleden van mijn bestaan amper door het verzet van…

Soms valt er een stilte Een stilte in mijn hoofd Beangstigend Is het iets uit mijn verleden? Ben ik het vergeten? Ik weet het niet meer Zeg het mij, help mij Ik ben alleen hier En het is stil.. Zo stil als de diepte van de oceaan als een kist onder de grond zo stil als de diepte in mijn ogen Wat zie je daar?…

Heden is verleden, al niet meer ver van hier. Geheugen zacht bekleden, met spijt en met plezier. Waar eerder werd ervaren, gevoeld met lach en traan, Koel je nu zonder bezwaren, de hitte is gedaan. De pure eerlijkheid die je wilde geven verdwijnt, je wordt wijs, En helaas kleurt ook jouw leven Niet wit of zwart maar grijs.…

wanneer je me zal vergeten op een krachtige lentedag kijk dan niet naar m'n breekbaar verleden maar richt je blik naar een ontwakende zomermorgen en verlies onderweg mijn oude zorgen de herinnering aan een somber herfsthart zal vervagen de hemel zal mij dragen op een witte winterwolk zal ik dansen en uiteindelijk zal je me vergeten…

Zo sta ik in de tussenwereld van het heden, met achter mij jouw onvoltooid verleden en ver vooruit mijn toekomst die zich achter alle tijd bevindt.…

Je tuimelt naar beneden gedachten vallen uiteen geen heden of verleden mijn god, waar gaat 't heen. Raak je je eigenheid kwijt laat dat onbewust gebeuren AUB niet in onwaardigheid.…

het regent in het park met druppels vrij van vorm ze tekenen een gezicht dat verwatert in een storm bomen verliezen blad meegenomen door de wind grijze haren in de nacht maakt geloven verder blind ergens valt de onrust is het meer dan stil spreekt verleden aandachtig vlucht de laatste ril…

Duizend doden sterven wanneer verleden verlamt bij het zachte ochtendgloren lijkt zelfs toekomst verkrampt onbegrensd over grenzen gaat alles wat ademt voorbij niets is vast te houden langzaam sterft er iets in mij oneindig is een utopie eindig de geest van de tijd geen speling voor de dood ooit wentel ik in waarheid…

De toekomst vangend in 't verleden loop ik achterwaarts vooruit.…

ik dweil mijn geheugen met een sopje amnesie schrob de herinnering weg in de tijd ik hoop dat het water de sporen zal wissen die jij achterliet maar mij nog verwijt ik schoon mijn gedachten van loze beloften krop de frustratie niet langer op ik leeg de emmer vol onzuiver verleden dat langer dan goed is de put heeft verstopt…

Zoekend in mythisch verleden ontwaakt de slaperige geest er draaft een dunne draad terug in de tijd naar het oorspronkelijk begin.…

de tijd lijkt tot staan gekomen ze houdt haar adem in ver weg ligt het verleden als een brok oud zeer vastgezogen in haar gemoed ze koestert de stilte het nieuwe seizoen laat stormen razen en rivieren kolken brokstukken schieten los niet meer tegen te houden de eindeloze stilte voorbij…

Achter de heuvel ligt de tijd in de stonde van de toekomst daar waar het pad slingerend sluipt langs verlaten verleden liggen antwoorden her en der verspreid in het dal van vragen verankerd en geworteld in de struiken van alledag helpt snoeien zinnen weven waardoor groeien weer vermag…

De klok heeft mijn hoofd verlaten de uren stil gezet toekomst in nevel verhuld geen tijd voor nu gelaten De tijd heeft de geest gegeven wat zij nodig had of meer nu dwaalt hij rond proberend verleden opnieuw te beleven Maar de haast eeuwig ijlende haast zelfs de tijd kan hem niet stoppen en ik ren mee, verdwaasd…

Zoekend haar handen Om deurstijlen van Steeds kleinere kamers Kijkt ze haar verleden in. Nooit meer thuis… Haar leven verstoft en bijna vergeten IJzeren wetten dwingen tot oversteek Van bed naar stoel Bijna honderd jaar ingesleten gebaren Het brood naar haar mond Haar ogen zo blauw En verwarrend helder…

Snijden gedachten wonden in het zijn van geleefd verleden en is het pad van de toekomst soms slingerend en onbegaanbaar struikelt wantrouwen niet meer over vertrouwen in het nu, dan zal morgen tijd geven in dagen die lengen, de zon zal roepen en ik zal wachten boven aan het duin waar zicht geen vergezicht meer is en de…

De strijd is gestreden Een strijd zonder winnaar Een breuk zonder aanwijsbare reden In gelukkige tijden ondenkbaar De strijd is gestreden Het is nu eindelijk welletjes Tijd om de horizon te verbreden Een einde aan psychologische spelletjes De strijd is gestreden Het afscheid kort en emotieloos De tranen reeds verspeeld in het verleden…

we groeien uit elkaar was toch ook een beetje eng die afhankelijkheid van een paar ik koester je steeds meer in onvoltooid verleden tijd met de kleuren van je haar…

ogen en lippen vol gekrast met verraad van een verleden ver gezicht waar maagdelijk kleine vingers werden gefluisterd in een tierlantijnen ledikant toen zijn mond daalde naar het poppenspel van zweterige handen en de geur vond van een onbetreden onschuld nam ze afscheid om wat ze verloor er was geen sprake meer van porseleinen…

Het verleden heeft mij groot gemaakt en buiten dat veel geleerd nu weet ik immers ook beter van vroeger ik deed wel eens dingen verkeerd.…

Deur op een kier het tochtte van verleden. En hoe nog later Alleen maar nu Niet meer moeten, alleen mogen Tot jij te laat voor de trein van zeven Misschien nog net die van acht. O mocht je nog eens vragen Om te blijven tot na de nacht.…

als het verre zicht is begraven in het verleden als loze hoop er slechts is om te beleven zie ik niet meer dat wat komt voel ik niet verder dan de scherven van oud zeer ik adem alleen om door te leven het kan niet anders mijn blik raakt verstrikt in een machteloos web door anderen eerder voor mij geweven ben ik wel bevrijd…

alleen kijken maakt machteloos achteloos idealen glijden zacht langszij mensen communiceren over weer en mijn… gelukkig doet geen pijn liefst mobiel dan behoeft men niet echt te zijn eigen verantwoordelijkheid in plaats te delen gezamenlijk helen -egoïsme verleden tijd gezamenlijke verantwoordelijkheid!…

hij zaait hoop in haar hart dat niet meer kon slaan dan enkel voor zichzelf de kilte van een dag als een deken om haar heen zacht bewegen nu haar handen op zoek naar meer van hem laat hij haar betijen met een zweem van liefde een spoor van genegenheid op elke wang wel iets verkussen zij het verleden om te delen in het hier kom bij…

de Avenida Corrientes slaapt nooit stap in dit schilderij van werkers en wachtenden een explosieve combinatie in de magie van het moment een valstrik verhuld in een dun, wit verenpak papieren verbeelding van de brug die niet wordt gebouwd ontheemd tussen heden en verleden en de dreiging van de zwarte zwanen een man struikelt het struikgewas…

Ik sta hier aan de rand, kijkend naar het land, daar ver beneden, nadenkend over m'n verleden. Hoog, boven op die toren, besef ik dat ik heb verloren, Hoog, boven op die toren, besef ik dat ik de moed heb opgegeven, wil niet verder leven. Hoog, boven op die toren, doe ik een stap naar voren. en terwijl ik val, bedenk ik me...…

Alleen geleden In verdronken maanden Immense leegte Zonder baken Een terminus post quem voor mijn geest Die niet begreep Waarom de sluier van stilte Mij moest omhullen Geen fluistering Die mij doet hunkeren Naar de terugkeer Van weleer Verdwalen voor weken In mijn verleden Waar ik zal rusten En smachten naar jouw verloren ziel…

We begrijpen steeds meer van de schepping het ontstaan van leven en onze plaats erin voelen emoties die sturen vanuit dierlijk verleden terwijl we denken over vrije wil te beschikken kijkend naar de mens die zich belangrijk vindt z'n rol niet kent wordt de drang groot in lachen uit te barsten…

nooit was ze alleen het huis had sterke vleugels en ogen die ze kon sluiten veilig verborgen toen de dag nieuw werd huilde van nood wuifden enkel kale takken welkom en ze vertrok beladen met verleden verdriet de wereld rond tot aan de ring van vuur en er doorheen gelouterd tot feniks hooglied van de zon…

nog steeds gebonden nog steeds alleen mijn liefde voor jou is als een molensteen ik strijd met mezelf maar tot op heden blijf ik nog kampen met heimwee naar 't verleden je bent het ergste dat mij is overkomen hebt mij mijn onschuld en toekomst afgenomen ik kan je niet haten al wil ik zo graag ik blijf elke dag hopen dat morgen beter…