Alle inzendingen over VERLOREN

Geen woord meer te delen, Maar steeds verder op zoek Naar zijn ware eiland In de zee van liefde Steeds meer omarmend Van wat slechts herinneringen zijn, Trotseer ik de telefoon, Want, Is het wel beter op te branden, Dan nooit een kaars te zijn geweest?…

echte liefde in het leven beleef je soms maar even momenten zijn dan dromen stille wensen uitgekomen verlangens zo fel verdwijnen soms heel snel hadden wij dan maar liefde voor elkaar want soms gaat die verloren als het prille ochtendgloren verdwijnt ze in het niets met tranen vol verdriet…

Het avondrood lost op Tot een effen gewelf Het zwart weer breed uitgesmeerd Op het palet van de tijd Jouw stem brak op de dijk kaatsend over mos Dook met een plons Plots verzwolgen Slenterend langs de haven Vond je niets meer in de buidel Jouw paspoort verloren De lidkaart van de salsabar De foto van een ver lief Wind had jouw sjaal…

Het einde van het leven De strijd zowaar verloren De lijdensweg geboren Voor zij die achterbleven Voorbij die mooie tijd De stukgeslagen dromen Wat had nog moeten komen Het meest dierbare kwijt Maar weggaan zal de pijn De herinnering doch nooit En vergeet niet, ooit Zal men weer samenzijn Dit zijnde in gedachten Is dit nog geen afscheid…

van klanken; wind en emotie zullen mij meedragen -en hoewel ik al halverwege ben pas ik- want vier kwartslagen bleken niet genoeg om te omschrijven wat mijn hart sprak; en ook al zal ik immer blijven zoeken naar manieren om perfect te gaan schrijven, te openen en te dichten, leg ik mij neer bij de krassen in het tafelblad inspiratieloos verloren…

Witte koppen slaan als een bres in de branding de dood in het zout. Je zingt als een lorelei ontvoerd uit het zoete land. * Muziek: Nina Hagen,'Seemann'…

De vrouw verstilt met het fotolijstje in haar handen ze probeert de glimlach te vangen van haar die ze zo erg mist Tranen branden achter oogleden ze wimpert ze weg en fluistert zachtjes een glimlach die zo verloren huilt gedragen door de wind…

Draag mijn dierbare doden voor u uit Draag mij in de schemering Van't alledaags bestaan Draag mij, als ik dans in licht en schaduw van voorgoed verloren jaren Wij zien malkander terug Boven het water, op de brug Wie weet waarheen de wolken waaien? Het Leven is een lange omweg naar de dood....…

dag mama, je bent altijd dat mooie jonge vrouwtje gebleven met die droeve ogen een kind zonder moeder verloren in een grote mensenwereld…

Ik verloor m'n hart !…

zijn kwaad en steunen op de kinderen ik schrijf een gedicht lees een boek luister naar punk en ik word zonder pardon achterna geschoten in mijn eigen wijk dan toch maar heel zacht en voorzichtig hang ik mijn glimlach weer terug ik wil evenwicht moet je weten fanatiek studeer ik de kleuren van twee razende vogels dood en spat open op wat verloor…

foto kennen doe ik je eigenlijk niet vijf jaar was ik toen je dood ging toch voel je zo vertrouwd inmiddels ben ik bijna tweemaal de leeftijd in jaren ouder dan jij ooit mocht worden maar nog diep van binnen is er het verdriet wat ik toch een levenlang bij me draag het eeuwige missen “een kind zonder moeder” ik heb me altijd zo verloren…

overgaan in galopperen later zonder leiband op hol slaan weet dan dat ik bij je ben langs hekken en omheiningen die in onafzienbare rechtlijnigheid toch leiden naar de open vrijheid van het vlakke wad ik maan je energieën niet maar laat je gaan om in de onmetelijkheid zelf het kleine te ontdekken de warmte van leven dat schuilde en verloren…

Altijd onwennig sta ik naakt als je woorden mijn wil masseren, langzaam inwerken op mijn lichaam, ik laat het toe De integriteit van je begeerte kapselt mijn geweten in, deze warmte laat geen ruimte voor het verderf, dat je in mij zaait Ik geef mij, samen betreden wij onze besloten werkelijkheid van liefde, zo denk ik, terwijl je mijn…

ik duik in je woorden zoals een meeuw naar de vissen in zee letters krijgen vleugels als in zomerdromen neem je me mee naar een kleurenlandschap waar bloesemklanken luisterrijk bloeien pennenvruchten groeien tot voorbeeldige verzen van liërende metaforen ja, zo dikwijls ben ik zweverig in jouw poëzie verloren * opgedragen…

Jij en ik, o zo verloren in de tijd, eeuwigheid, voorzienigheid; volledig opgaan lijkt, en is, zó ver weg! Jij en ik: in liefde en oorlog met elkaar... we treffen elkaars hart, in de ogen troffen wij werkelijk zuivere emotie, voor heel even maar. Jij en ik, via levende dood, klein doch groot, ieder op zich... jij en ik!…

De vogel in mij is allang weggevlogen in alle vrijheid raakte ze haar ballast kwijt.…

verloren in de wind 't was niet dat zij haar niet kon bekoren dit lieve kleine kind dansend in roze regen die eerder niet bloesemen wou nu zwierend over vele wegen 'n schoonheid waar ik zo van hou…

heb stenen geraapt op onbegaanbare paden om hun vorm en kleur ze spraken me aan warmden mijn hart met energie uit verleden ik kende de grond zocht leeftijd en naam uit de historie tot heden het verstaan van elkaar werd uit magie geboren zij spraken verloren woorden…

Ik bracht je takken van de jasmijn geurig geschenk van een nieuwe zomer maar mijn hart bloedde om een verliefdheid vergaan door de tijd waarvan ik niettemin nog getuigenis aflegde…

Het is stil maar dan verbreekt jouw lach de ijzige kilte Ik zie jou herinner jou en hoor jou weer Het geluid weerkaatst van links naar rechts En even lijk ik tussen hoog en laag te zweven Maar het wordt steeds stiller steeds stiller stiller stil doodstil Tot ik de stilte erken Tot ik besef dat je er echt niet meer bent…

ze trekt een kring om zich heen soms laat ze een hand toe soms beantwoordt ze een vraag maar ze let goed op: niet te veel handen, niet te veel woorden daar gaat de kring kapot van Als haar vader haar nadert om haar een beetje te plagen laat ze hem maar begaan tot hij op de rand staat van haar kring, ze blaast hij wankelt op z'n kleine…

jij hebt mij verloren, er is geen weg meer terug, ik wil niet meer bij jou horen, dus vergeet mij maar vlug, leef je eigen leven, zo zou het moeten zijn, maar jij blijft je energie weggeven, aan verkeerde dingen en dat doet pijn, hoe kun jij zeggen, ik hou zo van jou, hoe wil jij jezelf uitleggen, ik ben mijzelf eeuwig trouw, jouw…

Ik bracht je takken van de jasmijn geurig geschenk van een nieuwe zomer maar mijn hart bloedde om een verliefdheid vergaan door de tijd waarvan ik niettemin nog getuigenis aflegde…

Het blijkt weer eens dat driemaal scheepsrecht is. Na vorig jaar eraan te zijn begonnen Wordt eindelijk de Champions League gewonnen, Met Dortmund als de laatste hindernis. Crescendo, zoals het met Bayern gaat, Op Bayern staat voorlopig nog geen maat.…

De kans om door te komen was niet groot, Want kansloos was er in Parijs verloren, Zodat ze thuis wel vijf maal moesten scoren, Maar zie, er is toch leven na de dood. Waar tout Paris nou stevig zit te balen, Haalt Barça wederom de kwartfinale.…

ik voelde dat de strijkstok steeds zwaarder werd in het verloren gaan van waarden en normen pas later besefte ik dat mensen alleen nog maar het gangbaar makkelijke als hun waarheid willen horen…

leven Ik mis jou zo wat ik ook probeer en doe, ik mis jou zo de herinneringen die ik zie en hoor het is te veel wat ik verloor ik besef nu nog meer hoe rijk ik altijd met jou was…

dat heb ik moeten horen Voor altijd is ze in mijn hart geborgen Nooit gaat ze daar verloren…

Hoe komt het dat de mensen zoveel aandacht hebben als er weer een gedicht verschijnt over vriendschap die je hebt, krijgt of bent verloren? Vriendschap die je hebt, krijgt of bent verloren schijnt heel velen aan te spreken, omdat iedereen bij iemand wil horen, anders ben je nog niet echt geboren.…