Alle inzendingen over Vagen

glas in kleur van huid wijn in bezieling van zoet in roze zaterdagavondnevel een minuscuul tafereel dronken in de echo van liefde herinneringen zag ik in de diepten van je glas lopend in het vage van uitstralende onverschilligheid…

krultangen moderne hitte tweehonderd-en-twintig volt pijpenkrullen zijn weer in zullen wij samen, jij en ik nadat we zijn gescheiden door ouwehoeren, want wie wilde praten een stickie roken spaceverruimen en ruzieloos ieders`weegs gaan en ons kind laten schommelen wippen en draaien zullen we alles in het vage laten..…

er is altijd dat vage voor een mens alleen bijna niet te dragen gevoel dat alles onecht is ik zie maar kan er nooit bij komen de horizon is vaak een obstakel voor mijn dromen filosofeer over de diepte van bestaan daal dan af in een steeds nauwer wordende spiraal waar angst de sfeer bepaalt in een totaal verloren zijn door existentiële…

was de stilte nijpend zelfs langzaam kroop ze over het uitgestrekte landschap waar ze 'n waas van tranen achter liet…

ver weg verder dan ik van jou onvatbaar omdat de rozen niet rood zijn in mijn hoofd de hemel onbeloofd is donker als de wereld omdraait als jij de as in mijn hart allang vergeten was…

het ritme van de taal verschilt per kleur zo vervaagt zwarte inkt zienderogen nog voordat woorden uitgesproken en wel zijn neergeschreven vreemd eigenlijk was het niet gemeend of anders bedoeld dan dat het klonk blind het antwoord…

In lachspiegels en familiefoto's zoek ik de grenzen op van wie ik ben in gezelschap laat ik mijn lichaam deinen mijn ogen verwachtingsvol verscholen achter een goudgordijn van lange haren lonkend als een ster, met getuite lippen om te voelen hoe het is om wereldberoemd te zijn en dan des te meer mijn vaagheid te ervaren verscholen achter…

Nu vlei ik me in een vaag verlies. Je schonk een fortuin aan een zwerfkat aan 3 prille koningen met papierkronen. Je zag een karatekampioen groeien, die amper acht jaar geleden uit jouw schoot floepte. Ik dacht dat ik dapper was en je redden kon. Soms wil de drenkeling zinken. Zelfs een volbloed met gebroken benen moet worden geslacht.…

Ochtendnevel rijst uit boerensloten strekt witte grillige vingers uit belust om al zoekend te grijpen de verijlde zwevende dampen omvatten met zonneglans verblijd het gaarne bezochte dorp Grou strijken vluchtig langs strenge muren waarachter papieren en kunstwerken verhalen van de geschiedenis der beminde Friese grond begeven zich tussen…

ik heb gekozen, het bloed op de veranda vlekken op mijn witte sokken beuken stralen trots en het aquarium is inherent aan het verlangen om alle schoonheid te omhelzen oven zonder vuur de geur van verbrande cake een strak gespannen roede die de liefde niet meer herkent in de ogen van het werkelijk beleven een kind dat nooit zal lopen staat…

Die vier woordjes, dat is mij veel te vaag. Ik zou je graag nog eens vertellen, je laten zien hoeveel ik om je geef. Maar hoe moet ik dat toch zeggen. Die vier woordjes, dat is mij veel te vaag. Ik zou zo graag eens willen fluist'ren, aan jou alleen, die woordjes in je oor.…

opstandig dier dat mijn bloed laat koken, wereldse encyclopedie waaruit emoties worden gestolen wortelende zinnen soms wat te grillig openslaat, sluipt binnen in een ogenblik van de tederheid, leidt ons weg van de dagelijkse vlucht uit onze winterslaap wakend in de wellust van woorden, een synoniem voor een moment geluk Ach, laat dat vage…

Mijn haar is grijs, lichtgrijs mag ik zeggen; er is echter iets dat ik absoluut niet begrijp Iemand moet 't mij toch uit kunnen leggen op mijn armen en elders is 't blond, 't is lijp Toch is zulks wat vreemd, vind jij ook niet is 't dat mijn hoofdhaar meer te lijden had Vaak sturen ze mij met een kluitje in 't riet en vragen ze mij ben…

Vaag zijn de gedachten van hem, die je niet doorgrondt Vaag zijn de weinige woorden die je nauwelijks verstond... Vaag leeft hij in zijn eigen, enige wereld, Die een ander niet begrijpt Schyzofrenie is een ziekte... zij die er aan lijden hebben hun eigen theorie...…

He Ik snap het niet Wat zegt ze nou Wat een vaag verhaal Wat wil ze nou Wat zegt ze nou Ik snap het niet Geen knopen in het touw Ik zie een mond bewegen Er komen ook nog klanken uit Mimiek, gebaren, alles lijkt okay Maar de woorden die ik hoor Maken geen verhaal voor mij He Ik snap het niet Wat zegt ze nou Wat een vaag verhaal…

of lijkt het zo mijn aanwezigheid in deze tijd is het maar show ik ben alleen vandaag alleen, dat is genoeg even tot morgenvroeg voel ik me alleen maar vaag.…

Januari baart schrille dagen schenkt fluisterdunne lichten luchten, wrang en jachtig waaien onheilsberichten tegen de heldere ruiten beslagen blijven mijn gedachten traag trek ik tekens van toen door het brakke vocht op het glas van vandaag waarop het vergezicht stokt druppels aan het vingerschrift zoeken een bedding naar een onbekende…

verleden zelfs huist in de ruwe schors van eeuwenoude statige eiken wind raast in de toppen verschuilt zich ruisend in ‘t eeuwige groen van statige bemoste sparren zwijnen spoken hier rond zwart smakkend knorrend elke geest vlucht jammerend tijdens hun nachtelijk maal in de morgen resten nog sporen zijn evers verscholen in ‘t groen vaag…

vaag zeurt een vraag aftasten sudderen en pruttelen op de achtergrond daagt een antwoord…

Tanka: Op de brede dreef staat een mensengedaante, nietig en eenzaam, voor een poort, door mist omhuld, tussen schaduw en vragen. Haiku: Ruime zonneglans warmt het bos vol reine sneeuw. Dat licht steeds volgen...…

Een breed wit meer van nevelig koud zweet uit slapende spoken doorzichtige zeiltjes zonder boot of mast zweven wiegend in wijde kringen rond mijden angstvallig het diepe midden waar een eenzame boom schuilt kaal _ plomp _ gedrongen... zijn bultige stam streng als een ridderburcht torst knoestige takken de stramme kroon vat stijgende…

je schildert een impressie van het land waar je woonde in een paar streken verschijnt een witte weide en altijd weer die vage vrouw met zwarte hoed je zoekt geen grenzen wijst naar je hoofd alles zit daar en daar zit het goed kwasten en drumvingers een enkele wijze haar het zij geloofd…

de laatste tijd heeft hij het gevoel dat er geen speciale reden meer is om langs te komen hun verliefdheid schijnt al voorbij als ze weer eens afspreken ruikt hij een ander soort parfum. draagt ze een ander kapsel en heeft ze weinig tijd. op zijn vraag wanneer ze elkaar weer zullen ontmoeten zegt ze tamelijk arrogant geen idee , je weet…

Zeg me wat te doen tegen mijn angst voor alles -- wat verborgen is.…

wind lispelt vage woorden door het schaarse blad zij zijn nog uitverkoren om de boodschapper te horen als dadelijk ook op de schoongeveegde grond de mededeling komt jij lacht en ziet takken driftig zwiepen in hun schrijverij net als het blad horen zij er in samenspraak ook helemaal bij ik zie jou de stammen met liefde omarmen…

Het zielt me dat haar geest zo snijdt besmeurt ze het mes met open wond die in kalme uren van eeuwigheid nimmer de kern van daglicht vond alsof ze het zwijgen lijdzaam hoort volgt ze zorgvuldig gekozen wegen innerlijke beproeving stuwt haar voort zelfs blijk van liefde houdt niet tegen blind voor wat haar wezen vreest zoekt ze naar eigen…

ik heb ooit de karakteristieken van je gezicht kunnen lezen maar waar zijn die markante lijnen vandaag de dag gebleven ik wil je leven zien in het ervaren van emoties liefde en verdriet misschien wat vage sporen geven nog enig zicht op wat er van je huid is gewist gelukkig spreken je ogen tegen met wat jij met je mimiek laat…

Pari je wist er is een stuk verleden vaag gehuld in mist en Pari jij als haar nicht hoorde een echo van een niet beleefd verleden een brief heeft onverhuld de waarheid omtrent jullie beider verleden onthuld armoede was de schuld maar toch met geluk en geduld zijn alle stukjes van de legpuzzel ingevuld helaas is gebleken…

Dwalende gestaltes schaduwen die leven tussen nacht en dag vage figuren verborgen in de nevel. Je zou ze willen herkennen wilt zo graag dat ze bij je komen je kunt ze maar niet bereiken. Helderheid die is verdwenen toch zijn het nog beelden uit een verleden ze willen terug komen in het heden.…

de lijnen in je gezicht laten je leven lezen de tijd heeft ze niet getekend wel jouw boek gevuld met jaren waarvan de letters plezierig zijn gekruld of korte hoofdstukken die vaak eindigen in vaag mineur naast periodieken vol daadkracht zonder oeverloos gezeur je ogen schrijven weinig meer de inkt lijkt bijna op maar…