Alle inzendingen over Verbeelding

Vogel vliegt zover als ver beelding doet reiken. Op de maan dood gegaan wegens gebrek aan leven.…

hou de ogen dicht betreed paden en blader het bos verzand in duinen dicht letters toe aan het wit en stijg boven taal uit…

blijf kijken, blijf bestaan, zie er gaat een lijn langs ogenblikken, water langs griploze lucht een einder zonder ooit te snijden, om met vlakke stem te dempen, te liggen roerloos, ondeelbaar te reiken zonder te raken…

soms is het er weer in mijn zoldergrot tussen de uitgehangen was voorzien van spijtoptanten dat grijsblauwe schijnsel door 'n ontijdige poort dan kijk ik een film in de bek -tanig en tandig- zoals dat past bij verbazing en misschien ook onbegrip laat ik het geen metafoor noemen maar een meteoor uit zelfverzonnen ruimte ploffend…

dit spektakel had ik willen aanschouwen, haar lijnen die fijntjes haar tekenden op het scherm van ver voor de horizon zelfs had ik haar nog meer kleuren willen geven, ach ik beken, haar aanraken in de bevalligheid van mijn streken haar zien willen bewegen zoals een vrucht op het zachte wiegen van de wind, haar roze wangen willen plukken…

ze zeggen dat de dag eindigt bij het lage licht dat je verdwijnt in de radius van de nacht en uiteindelijk weer opduikt bij beter zicht maar ze zeggen zoveel dat loopgraven zullen dichtgroeien bijvoorbeeld en dat het gedicht bij verbeelding begint…

in de beeldentuin spraakmakende sculpturen verbeelden hun taal…

zie hier een keizerin gekroond door de verbeelding die harten synchroon samenvlecht in tijdloze ruimte seconden-snelle tijd beslecht in aangereikte eeuwigheid aanvaardt zij diep bewogen dit keizerlijk gebaar de macht van de verbeelding schijnt werkelijk en waar…

Atmosferen van licht In eindeloze zalen Balans en evenwicht Verbeeldend vertalen Ruimtelijke bespiegelingen Contouren verbeelden Inzichten delen In stilte met velen Kijk en onderga Inspiratie en adoratie Het kent z’n weerga Van kubisme tot cobra…

Reis in de wolken Zovele luchtkastelen Verbeelden mijn droom…

Vergankelijk broos Waterlichte verbeelding In rimpels weerkaatst…

niets is volkomen, iets is meer alles kan in winterdromen lente verbeelden eindeloos weer…

Maar wat je niet verwacht is dat het verbleekt als verbeelding ontbreekt verliest het haar pracht…

Onverwachts verbeeld een geestelijke dwaling het warme gevolg.…

in het donkere mengsel van herinnering en verbeelding ziet ze de vochtige lucht in volkomen onverwachte spetters uiteen vallen roze donkerblauw okergeel ook de kleuren van de lucht en het licht waaieren door de ruimte het lantaarnlicht als reddingsboei een reddingsboei in het donkere mengsel van herinnering en verbeelding…

Hij schildert steeds weer dezelfde beelden in composities die telkens nieuw zijn, maar wat moeten de beelden verbeelden? Hij schildert steeds weer dezelfde beelden: zijn het kubusnonnen, afgodsbeelden of een verbeelding van het diepste zijn? Hij schildert steeds weer dezelfde beelden in composities die telkens nieuw zijn.…

Zijn zongerijpt lijf glanzend en bloedmooi verbeeld brons in zilverzand…

ze staan daar maar in weer en wind iets te verbeelden in zoveel standen maar verstild (ik heb met ze te doen)…

Heb ik me niet verbeeld dat ik je gelukkig maakte doordat ikzelf zo in-gelukkig was met jou.....??…

Wanneer wij samen willen zijn, zal het nooit nergens heten maar overal en heel, een sternaam zal het hebben, een bergnaam noemen we, en dan zijn we er al.…

Kippen zonder koppen Narazend kallend Verstoren de ritmiek Van de grijze massa Wegdobberend op lauwe golven Met hersens besmeurd Wordt de grijze massa Geelgroen in ontbinding Bloederig fladderend Breken vervallen woorden Een stabiele geest Ooit gelukkig geweest Koppen zoeken hun kippen Vreemde vogels helpen Met kwakkende penselen…

Als het stormt over het strand het losse zand over de duinen waait het oog in de wind een illusie baart de droom zich lachend voltrokken heeft en zich naakt uitstrekt in het zand dan ligt er verbeelding in mijn hand.…

een sproeier met nat licht wuift langs de statige gevel de wind verdraait het zicht heen en weer snel of even in de doorgaans proestige nevel achter sombere ramen bewegen figuren in zwart zijn het weduwen of één persoon op iedere wand apart ik schuil aan de overkant en staar naar binnen zou men daar alvast de spoken wekken kruipen…

buiten zie ik de winter langzaam sterven oren tuiten van de stilte mijn gedachten zwerven familiefeestjes, polonaises, monden die bewegen klanken dringen sterker door 'schön ist die Jugendzeit' later handen losjes op de schouders 'smoke gets in your eyes' allen die vertrokken zijn schuifelen voorbij 'sie kommt nicht…

nog zie ik het glas geblazen in elke vorm waterdicht en zondoorlatend spelenderwijs met je vinger dirigeren, de muziek beheersen zonder klank of stem nu krijt de zon dwergen op de straat, het zoet van smaak is niet meer proefde ik nog maar het bitter dan was mijn hart in evenwicht en dichtte ik het leven naar mijn wens tijd lijkt verankerd…

Donker dat Mij vasthoudt Tot ik deze Tunnel verlaten Heb - na minuten Die eeuwen zijn Zie ik in het Groene land Dat mij omgeeft De eeuwig grazende Koe, die het leven Beter verbeeldt Dan ik het ooit Verbeelden zal…

stilaan wijkt het licht kleuren vervalen tegen het venster tekent jouw silhouet zich af contouren vervagen in het onmerkbaar overgaan van licht naar donker onzegbaar denken van woorden die oplossen in de schemering en mijn gelaat doch niet mijn tranen toont in jou zocht ik mijzelf maar vond slechts ledigheid…

Ik blijf echt niet tot het voorjaar binnen, maar laat elk weertype herbeginnen. Ik blijf dromen van laagjes ijs op de sloot van op de voederplank bevroren brood. Van zachte sneeuw en niet ontwaken van dijken die nu niet doorbraken. Ik wil genieten van vogelpootjes in de sneeuw en hoe ik vogels zelfs een meeuw voeren ga. Van pinda's rijgen…

Nog meer schittert het tekenblad nu hand en spel verbeelding schrijft en vleugelt als mythisch geheim naar bron van ontdekkingstocht. Zo stroomt het kleur en streelt figuren naar een sprekend gezicht. Doordrongen van ontrafelde schoonheid droomt de toeschouwer zijn eigen fantasie.…

Is dit nog wel een tuin? Wat moet ik met deze pagode zonder goden, obelisk die slechts zichzelf gedenkt, een niks met niks verbindende brug uit Tibet. Vijvers waar je ook kijkt. Wolken erin maar van een mens geen spiegelbeeld. Ik buig mij over leegte. Een jachthuis waar nooit een jager in woonde. Onzin. Vond ik je hier, was je een herderin…