Alle inzendingen over Verglijdt

Het is weer zondagavond en ik moet Een passend maandagversje componeren Eerst actueel berichtje selecteren De aanloop naar een slotzin...gaat niet goed Dan zie ik u, mijn mede sonnetteuren Uw plichtsgetrouw gezwoeg en denk: 'Niet zeuren!'…

Op saaie dagen verglijdt de bruine wegslak in een zilverspoor…

voortdrijven op de wind los weg van het bestaan dat onderlangs verglijdt slechts een spiegeling als spoor van presentie…

Het was in de Kuip en niet een wedstrijd van Feyenoord maar een concert van Madonna Blond Ambition Tour waarbij ze minutenlang een orgasme simuleerde en zichzelf als Christus Jezus liet kruisigen terwijl ik met open mond op de voorste rij stond en ik nog amper 'Like a Virgin' had verwerkt Nog even en Madonna is een oude oma die…

de geur van floxen badend in septembergoud verglijdt de zomer ritselt het eerste blad huivert een vlieg in het web…

verglijdt het leven achter stappen die weer klinken in de stilte van mijn geest dromen die illusies waren die intens vergeefs in al ons voelen spaarden weg in pijn en smart verstorven en zo verglijdt het leven als een leegte die niet kiest die alleen in houden van zichzelf verliest zomaar, ongemerkt weg en al wat dan…

wanneer heel vroeg poederwitte schoonheid zich verglijdt tot spiegelend ijs wachten wij tot strooiers het grimeren tot denigrerend grijs…

lachende ogen puberale ironie de zon houdt haar in tegenlicht de rivier verglijdt net als de tijd veel toekomst nog talent wellicht wie zal ze zijn belofte…

En langzaam verglijdt de tijd.…

Slag om slinger roept de koekoek je verder weg in de tijd je beeld verglijdt als een schip gedragen door de wind nog even en er blijft enkel een streep over het verleden.…

Verglijdt met echt alles Schijn is dan vaak heilig Waargebeurde Verhalen Voeren de boventoon Schone schijn met verdriet Een lach door tranen Schade en schande Verblijdde hen Hun ongelijk in lach Waarheid gelogen Echt. Waar. Schandalig De tijd verglijdt bij ieder Een. Verliest en grijpt. Grepen De tijd voorbij.…

Wat als de tijd ons zo misleidt als toen en nu en straks wat als hij sluw en achterbaks zijn leugens toebereidt als jaar of uur noch tel verglijdt geen zandloper of lijn als nu en straks en toen niet zijn maar alles is altijd dan zijn wij straks en nu en toen in oneindig gebed en was en is en zal heeft met ons wezen niets van doen.…

zandpad vol sporen, diepe groeven van vroeger weten waar wagens reden getrokken door het paard vorstelijk verglijdt de vaart onder scherpe klanken van ijzers die ploegen door een oudhollandse kaart…

als gefluister van een stem harten laat dansen het schijnsel van een ster verlangen onthult ontwaakt een droom de hunkering naar liefde bereikt de nacht oneindigheid waar niets verglijdt in hartverlangen sterren dansen in gefluister…

En zo verglijdt de tijd. Vrienden worden ouder. Lovers, die je nu maar mijdt, het bloed een beetje kouder. Als troost komt dan 't besef: de tijd heelt alle wonden. Dus met nog ietsje lef, worden we steeds gezonder.…

Vader tijd valt stil en retardeert Hij wordt opstandig als hij niet verglijdt Hij raakt van slag, hij beidt niet meer maar lijdt Hij wil niet dat men hem temporiseert Hij wordt elk half jaar weliswaar wat grijzer Maar raakt intussen per seconde wijzer…

zal ik gefluister wezen de tederheid in die alles onthullende zucht een liefdesverlangen dat zichtbaar verglijdt in een eeuwige wens naar samenzijn het onverstoorbare een rakende droom waar nachtenlang de illusie wacht verstrengelde handen elkaars houvast die eens gegeven samengaan…

terwijl ik na jaren weer achter een wandelwagen loop en zie hoe zij de tijd onthaast voel ik dat ze gaandeweg ook mijn tred vertraagt en hoe deze dag zo tijdloos verglijdt, verloopt het dromend kind een beeld en geur van vroeger raakt…

voel het verleiden harmonieus waar dansen verglijdt in zacht bekoren zweef door verlangen dans in een dans laat je leiden een eeuwigheid door waar harten raken handen strelen voel je het ritme van liefde in dromen…

Totdat ik wolken droom En ik de regen niet meer hoor De dag bijna voorbij geraasd Totdat niets meer weet En gisteren rond was Zoals de maan van laatst De nacht verglijdt onhoorbaar haast De Poolster maakt een kanteling Om morgen…

traag trekken wijzers kringen rond hun plaat duwen met zacht geweld de tijd onomkeerbaar vooruit soms lijken minuten uren te duren dan vliegen ze weer op jetski's voorbij tijd verglijdt in eeuwigheid…

morfosen aanspoelend adem zilvergrijze luchten glijden sopranende zuchten saxend water zand en luchten zingt in tinten zo zachtaardig klankt vis en vogel waardig zie de golven ploegen aarde bewegen zicht ademend verglijdt de strijd in ontheemde tijd…

Schrijf ik met leegte blikken vol niets zien wordt staren het idee vervliegt als ether vluchtig weg de stilte bijt zich vast in een tel en verglijdt in een moment van aarzeling het wit blijft wit zonder het zwart van de inkt zonder de kleur van het gedicht.…

ach ja de tijd van alledag mal mag is helaas voorbij alles verzinkt en verglijdt we speelden schroefje boutje wat was je een stoute meid blitse speldjes op je mouwtje dat jij liggend vrij op je zij bibberend 'n olifant toen zag…

en als ik jou nu ook vergeet zo stilaan niet meer weet hoe je ogen lachen konden en jij zo stuk na stuk verglijdt in vergetelheid waar zal ik je dan vinden als zelfs je geur verdwijnt uit die oude trui zoals je foto steeds wat bleker wordt zo verlies ik jou…

Gouden zon schildert wolken en horizon in parelmoeren kleur dan gaat ze langzaam onder en sluit haar hemeldeur wind laat het lover zwijgen alle geluid verstomd en in stille omarming verglijdt de nacht tot de morgenstond weer op ons wacht…

verstrengelde handen op het pad der rozen kronkel deze liefde langzaam in tijd waar woorden dansen jouw lach verleidt het aanraken, een streling in een kus verglijdt en de nacht in tranen haar verleden huilt de zoektocht naar morgen in mijn armen schuilt…

Ze drinkt haar koffie zwart in ‘t grijs decor van stamcafé blaast rook in de lege holtes van uren Daar droomt zij kaders voor samen alleen aan een tafel voor twee waar tijd in trance verglijdt maar soms net te lang kan duren…

En al zijn onvolkomenheid Verglijdt in licht van eeuwigheid Naar onbekende oorden. Een wereld zonder woorden.…

ik proef de tijd die langzaam verglijdt tot de smaak van vandaag wanneer ik bijt knarsen seconden heel even als eten een klein moment dat het nu tot verleden bestemt soms in gedachten blijft hangen met de nasmaak van verlangen een proeve naar meer met een terugblik in sfeer…