Alle inzendingen over Verkleuren

de pure waarheid jouw warme omhelzingen doen mij verkleuren…

eb en vloed in wording van kunst begroeiing, vergroeiing, kleur en verkleuring schade, verwoesting, verandering werden aangebracht door het constante ritme van het getij verfrist en verandert door kunstenaar, natuur en wind gewond van buiten beleeft hij zijn dagen foto Paul Visser…

Heel Nederland kleurde oranje. De cup ging tenslotte naar Spanje. Inenen gebeurde iets raars: van woede werd menigeen paars. Och Holland, kalmeer asjeblief en zie die nul-één positief! Gelukkig, dat spelers verliezen, want anders was 't eeuwig remise. Je taak is nog niet onvoltooid. Oranje, de cup krijg je ooit! Doordat je de moed erin…

afscheid van zomer avonden kleuren zachter klaprozen gloeien…

Echtheid verkleurd rituelen verscherpen afstand langzaam groter meer vergeetmenietjes roepend in woestijn monologen in cirkels groeit liefde intenser onzichtbare rouw kleurt de wereld kleiner…

het gevallen blad houdt zich niet stil in tegendeel het kleurt de herfst terwijl zij een langzame dood sterft…

fragmenten vallen als dagboeken omlaag lege bladzijden spreken boekdelen over het lot dat haar was toegedicht gelijk een wees zet ze de regenboog almaar dikker aan om zo geluk over haarzelf af te roepen langzaam verkleurt de herfst…

opgaand in een boom vertak ik bast tegen bast en verkleur tot groen…

een verkleurend blad bomen sluiten hun poorten geruisloos vallend…

banen verkleuren ezelsoren steeds groter tijd voor nieuw behang…

met tralies voor de zon gevangen tussen hemel en aarde verkleuren we in schaamte…

verkleurend noodlot stroomversnelling genomen voorbij de berenklauw eitjes in een kiezelnest uitgewaaierd voor het neusje van de zalm…

is Zoals zij zelf zijn We verkleuren We vallen En we worden één Met iedereen…

een staalblauwe lucht schitteringen vormen licht zon verwarmt water regenbogen verkleuren mijn vrijgevochten gevoel…

verkleuren haren wit en grijs vlekt de huid donkerbruin wie raakt uit al die kleuren wijs…

Dan kijkt ze me met grote ogen weer terloops bruinkleurig aan langs me heen door me heen verkleur ik onder haar blikken verlangend naar haar geur…

kleuren verkleuren schoonheid vervaagt warmen aan het zonlicht schittert het teder tegen het ochtendblauw samen op een bloem die weldra verwelken zal dansen zij tot het hun allerlaatste is…

zijn handjes gelijken op die van zijn Ma als de eirbezen ze verkleuren, dapper stapt hij door den hof aait de poes en zingt in zijn eigen zoveel vooruit dan rent hij op mij af en til ik hem hoog boven de bonenstaken…

En de zwarte kraai kwam van over de zeven bergen gevlogen en bracht een brief in z'n bek: een zwarte omslag met een zwart kaartje er in waarop in witte letters het woord 'zwart'. Zo donker is de nacht van de dood en zo wit is onze schrik. ---------------------------------- Uit: 'De gedichten', 1998.…

In donker naaldbos glanzen lariksen goudgeel, geraakt door herfstzon.…

ook puur en oprecht werkelijk en duurzaam nu gestaag de jaren ons verbond verkleuren van koraal naar smaragd spreken weer onze harten en ogen die belofte ooit: “ik ook van jou”…

er zat verandering in de lucht ik bespeurde een subtiel verkleuren van de horizon door het fletser worden van de schetsen die ik altijd zag trad een vervreemding op donker rollende wolken kwamen als uit het niets geboren stemming maken in dreigende vlucht ademen ging allengs trager door de hoge vochtigheidsgraad temperaturen stegen…

Naar het donker om mij staren en daarin de stilte rond mij zien Ik voel mij zo vreselijk naar en ik vraag mij af of ik dit verdien In ’t diep duister om mij tasten met het eenzaam als reisgenoot Draag ik een heel zware last en nadert de drempel tot de dood Bij het donker zo stille wenen om erin de tranen te laten gaan Voel ik mij gruwelijk…

de deur slaat dicht en het is stil plotseling klinkt zo duidelijk wat ik zing klanken verkleuren gesloten deuren dempen het geluid van wat ik zeggen wil ik zwijg en het is stil van mij naar jou…

gaandeweg ontvallen ze mij meer en meer met elke stap die ik zet lijkt het alsof ik een dans ben aangegaan met hen die ervoor kozen, of toch beduidend jonger dan ik vallen ze in grote getale nu de verkleuring is ingezet…

laat mij nog even heel dichtbij de wolken verkleuren de bomen zwijgen stil het enige wat ik wil even heel dichtbij genaderd op afstand op de rand van overgave laat ik je gaan er is zoveel meer dan toen ik nog niet wist van je bestaan…

dagen tellen niet meer de stukjes ontbreken waarmee zij tot weken worden geregen niemand puzzelt er nog foto’s verkleuren de echtheid van het gebeuren is slechts herinnering toch schrijnt het gemis huilt het alleen zijn nog bittere tranen om de hand die er niet meer is…

Mijn appelboom begint al te verkleuren De schemering daalt vroeg over het land Het zijn de eerste tekens aan de wand Maar verder ga ik daar niet over zeuren Ik sta hier op een krukje met een touw; Ik zag het eerste deel van Boer Zoekt Vrouw!…

ik verdwaal in jou evenals jij in mij kleuren verkleuren dansen lieflijk om mij heen omringd door schoonheid bevrijdt de westenwind mij van dagelijkse beslommeringen zonlicht streelt zachtjes door mijn haar zo verdwaal jij in mij evenals ik in jou…

we zijn verstild raken elkaars hart niet aan verklaren liefde, vrijheid, boterletters tot de maan weer anders schijnt in de nacht verdwijnt wat angst om ’s morgens lichter te verkleuren fluister ik een zachte lach…